«Θα σας πω τη δική μου την άποψη. Μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, και η δική μου η θέση και οι τοποθετήσεις είναι παράλληλες με του ΚΚΕ. Εκεί που εγώ νομίζω ότι υπάρχει μια διαφωνία, μια διαφορετική άποψη δηλαδή, είναι στο θέμα της Ευρώπης και των συμμαχιών. Βλέπω ότι η άρχουσα τάξη γενικά στην Ελλάδα, την οποία δεν πρέπει να την υποτιμάει κανένας, μπροστά στη φθορά του δικομματικού συστήματος, προβάλλει τη λύση Αβραμόπουλου. Είναι μια τρίτη λύση και βλέπουμε: Επιασε, έπιασε. Δεν έπιασε, δεν έπιασε. Εχουν, όμως, μια άλλη ευκαιρία.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η Αριστερά, μπροστά σ' αυτήν τη συσπείρωση της ελληνικής ολιγαρχίας, με την απόλυτη έγκριση, φυσικά, και των Αμερικανών και των Ευρωπαίων κλπ., που είναι ένα μέτωπο ενιαίο, ποια θα έπρεπε να είναι; Δε θα έπρεπε να υπάρχει ένας πόλος συσπείρωσης της Αριστεράς; Ξέρεις, σε εμένα από αρχαιοτάτων χρόνων παλεύω για την ενότητα της Αριστεράς. Δεν έχουμε περιθώρια. Θα μπορούσε το ΚΚΕ να είναι πόλος έλξης αυτή τη στιγμή, δεδομένου ότι σιγά σιγά και ο Συνασπισμός χάνει την αριστερή του φυσιογνωμία και αυτό το πείραμα σιγά σιγά, νομίζω, τελειώνει. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι οπαδοί; Θα πάνε στον Αβραμόπουλο; Θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ; Θα χαθούνε. Εχουν χαθεί, ήδη, 15-20% των αριστερών, που αφομοιώθηκαν από το ΠΑΣΟΚ ή πήγαν στα σπίτια τους. Ηταν μια ευκαιρία. Διότι σας είπα, αυτή τη στιγμή, το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού λαού, το μέγα πρόβλημα, είναι η παρουσία η ΝΑΤΟική στην περιφέρειά μας, από τη μια μεριά, είναι η παγκοσμιοποίηση, είναι η εισβολή της ξένης κουλτούρας κλπ., γνωστά αυτά τα πράγματα.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι όλες οι άλλες δυνάμεις πλην του ΚΚΕ, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έχουν συμβιβαστεί με αυτή την εικόνα, συμμετέχουν. Το ΚΚΕ διατήρησε την παρθενικότητά του όλο αυτό το διάστημα. Αλλά, όμως, δεν μπορείς να λες: Εξω από την Ευρώπη, διότι η Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα. Κι εγώ σαν αριστερός, σαν παλιός κομμουνιστής, λέω ότι δε θέλουμε τα σύνορα, πρέπει να τα καταργήσουμε εμείς, στην Ευρώπη των μονοπωλίων να αντιτάξουμε την Ευρώπη των λαών. Δηλαδή, ένα Μέτωπο λαϊκών δυνάμεων, κομμουνιστών, συνδικαλιστών, αριστερών, οικολόγων, σε όλη την Ευρώπη είναι αυτό που περιμένει όλος ο κόσμος, αυτό δεν μπορεί να μπει με άρνηση όμως, αλλά με θέση, πρέπει να υπάρχει μια επιθετικότητα, όχι αμυντική γραμμή επάνω σ' αυτά.

Οι κομμουνιστές κάθε φορά που ήταν σε άμυνα έχασαν. Μόνο σε επίθεση πρέπει να είναι. Και σήμερα είναι αυτή η πρόκληση. Και είναι κομβικό σημείο, γι' αυτό είμαι και σήμερα εδώ, διότι ξαναβλέπω με τις κεραίες μου ότι οι άλλοι έχουν τη λύση, προχωρούν μπροστά, εμείς αυτή τη στιγμή καρκινοβατούμε, οριοθετούμεθα γύρω στα σύνορά μας και αφήνουμε άλλη μια ευκαιρία να μας κατακλέψουν τους οπαδούς μας, και να τους πάρουν και όταν μια φορά ένας οπαδός της Αριστεράς μπει στο άλλο στρατόπεδο τελείωσε, χάθηκε. Εύχομαι, λοιπόν, το Συνέδριο αυτό να σκεφτεί πάνω σε αυτό, να σκεφτεί επιθετικά, ρεαλιστικά και να δώσει την απάντηση της Αριστεράς σ' αυτήν την πρόκληση, την οποία κάνει αυτή τη στιγμή και πολύ σωστά για τον εαυτό της η Δεξιά».