«Είναι ρεαλιστικό να υποστεί το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα η πολιτική που γιγαντώνει τα κέρδη και τη φτώχεια, η πολιτική που έχει όραμα τη συναίνεση, τον συμβιβασμό, τη μοιρολατρία και το ραγιαδισμό. Είναι ρεαλιστικό το εκλογικό αποτέλεσμα να δώσει ένα γερό, ηχηρό χαστούκι στα βασικά υποστυλώματα του σημερινού βάρβαρου συστήματος, στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στη ΝΔ. Αυτό το ρήγμα θα είναι ορατό και χειροπιαστό, με τη μαζική υπερψήφιση του ΚΚΕ από τα εργατικά λαϊκά στρώματα, από τη βασανισμένη αγροτιά, από την ανυπότακτη νεολαία». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε συγκέντρωση εργατοϋπαλλήλων της Αθήνας, χθες το απόγευμα, στο Γήπεδο του Σπόρτιγκ. Παραθέτουμε στη συνέχεια βασικά αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

«Το θέμα δεν είναι ποια Κυριακή ο κ. Σημίτης θα επιλέξει για την εκλογική μάχη», σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην αρχή της ομιλίας της. «Σίγουρα θα πάρει υπόψη πόσο διάστημα του χρειάζεται ακόμα για να κοροϊδέψει - στον απαιτούμενο κατά τη γνώμη του βαθμό - το λαό, να τρομοκρατήσει με τα κλασικά πια κινδυνολογικά διλήμματα, να εξαγοράσει συνειδήσεις με τη βοήθεια του κοινοτικού ταμείου. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα δείξει πόσο ικανή και αποτελεσματική είναι η κυβέρνηση στην επιχείρηση κοροϊδίας, παραπλάνησης, αποπροσανατολισμού και τρομοκρατίας του λαού.

Αποτελεί μέγιστη πρόκληση για τον λαό μας, η κυβέρνηση να επιδίδεται σε προεκλογικές φιέστες τύπου εγκαινίων ΜΕΤΡΟ, όταν για να γίνει αυτό το έργο χρειάστηκε ο ελληνικός λαός να το χρυσοπληρώσει. Κανένα μεμονωμένο έργο, όσο απαραίτητο και αν είναι, δεν αλλάζει τη ζωή του εργαζόμενου, όταν μάλιστα αυτό το έργο εγκαινιάζεται μισοτελειωμένο και μάλιστα με 30 χρόνια καθυστέρηση, κατά απαίτηση των αυτοκινητοβιομηχανιών. Ούτε για τους τύπους δεν έγινε λόγος, δεν τιμήθηκαν, τα θύματα 1.000 και πάνω εργατικών ατυχημάτων, στο βωμό των εργασιών του ΜΕΤΡΟ με τα πανωπροίκια του. Ηλθε από πάνω και το τίμημα των 250 δραχμών. Το ΚΚΕ με την ευκαιρία καλεί τον ελληνικό λαό, ιδιαίτερα τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου να διεκδικήσουν λαϊκό εισιτήριο για το ΜΕΤΡΟ π.χ. 100 δρχ.

Αποτελεί πρόκληση για τον ελληνικό λαό καθημερινά να διαφημίζονται τα πάρτι και οι χοροεσπερίδες που οργανώνουν τα στελέχη και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ψήφο, ιδιαίτερα τον πολυπόθητο σταυρό που θα προσθέσει νέους σταυρούς μαρτυρίου στο λαό μας.

Οποια Κυριακή και αν γίνουν οι εκλογές,, εκείνο που προέχει είναι με ποιο ή ποια κριτήρια θα ψηφίσουν τα λαϊκά στρώματα, όλοι εκείνοι και εκείνες που επιμένουν να μη σκύβουν το κεφάλι.

• Το θέμα είναι αν η κάλπη θα επικυρώσει βασικές επιλογές όπως τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τα προγράμματα κοροϊδίας περί της καταπολέμησης της ανεργίας.
• Το θέμα είναι αν θα δοθεί ανοχή στη στάση της κυβέρνησης κατά τη σύνοδο του ΕΛΣΙΝΚΙ. Αυτή η σύνοδος έχει βαρύνουσα σημασία για ολόκληρη την Ευρώπη, το τίμημα που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί ακόμα δεν έχει φανεί, γι' αυτό και πρέπει πολύ έγκαιρα να υπάρξει συνειδητοποίηση και αντίδραση. Το ζήτημα είναι αν ο ελληνικός λαός θα εφησυχάσει με την προώθηση της ελληνοτουρκικής αμερικανοΝΑΤΟικής συνεργασίας με τίμημα τα κυριαρχικά δικαιώματα, το Κυπριακό, το Αιγαίο. Με τίμημα τα νέα βάσανα και των δύο λαών που στις πλάτες τους θα παίξουν οι περιώνυμοι επιχειρηματίες.
• Το ζήτημα είναι αν οι λαοί της Ευρώπης και ο ελληνικός ανάμεσά τους θα καταπιούν το χάπι ότι η ΕΕ αγχώνεται με την άνοδο των ακροδεξιών, φασιστικών ομάδων και κομμάτων, όπως δείχνει η σκόπιμη υποκριτική εκστρατεία να προστατευτεί το σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο της Ενωσης με την παρέμβαση στον σχηματισμό της αυστριακής κυβέρνησης.
• Το θέμα είναι αν θα επιδειχτεί ανοχή στις απανωτές επιλογές υπέρ της πλουτοκρατίας που αναπόφευκτα αυξάνουν τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια.
• Αν θα νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων η συμμετοχή της χώρας μας στον βάρβαρο πόλεμο κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας.
• Αν θα επιδειχτεί ανοχή στη συστηματική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ιδιαίτερα ύστερα από τα γνωστά γεγονότα στα Ιμια και το προκλητικό "ευχαριστώ" του κ. Σημίτη προς τον κύριο Κλίντον.
• Το θέμα είναι αν από την κάλπη θα βγει πράσινο φως για να γκρεμιστεί το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα από τα θεμέλιά του, υπέρ των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.
• Το θέμα είναι αν θα δοθεί το ελεύθερο στη νέα κυβέρνηση να φτιάξει ένοπλες δυνάμεις μισθοφόρων, να προωθεί όλα τα αντιδραστικά μέτρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
• Το θέμα είναι αν θα δοθεί εξουσιοδότηση στη νέα κυβέρνηση να συμμορφώνεται στη μετά ΟΝΕ εποχή με τα γνωστά σύμφωνα σταθερότητας».

«Δεν είναι ρεαλιστικό», τόνισε η ομιλήτρια, «να περιμένουμε να έρθουν τα πάνω-κάτω στις επόμενες εθνικές εκλογές. Είναι ρεαλιστικό όμως οι επάνω να πέσουν πολύ κάτω με τη βοήθεια και της λαϊκής ψήφου συνείδησης.

Είναι δηλαδή ρεαλιστικό να υποστεί το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα η πολιτική που γιγαντώνει τα κέρδη και τη φτώχεια, η πολιτική που έχει όραμα τη συναίνεση, τον συμβιβασμό, τη μοιρολατρία και το ραγιαδισμό. Είναι ρεαλιστικό το εκλογικό αποτέλεσμα να δώσει ένα γερό, ηχηρό χαστούκι στα βασικά υποστυλώματα του σημερινού βάρβαρου συστήματος, στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στη ΝΔ. Αυτό το ρήγμα θα είναι ορατό και χειροπιαστό, με τη μαζική υπερψήφιση του ΚΚΕ από τα εργατικά λαϊκά στρώματα, από τη βασανισμένη αγροτιά, από την ανυπότακτη νεολαία.

Η διαμαρτυρία του λαού για να πιάσει τόπο πρέπει να έχει σαφή κατεύθυνση, να μην επιδέχεται πολλές ερμηνείες.

Να βγαίνει ένα καθαρό "όχι" στην πλουτοκρατία του τόπου, να εκφράζει σαφή αντίθεση προς τις ταξικές επιλογές της ΟΝΕ και το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ που κηρύσσει τον πόλεμο σε όποιον αντιστέκεται πατριωτικά και διεθνιστικά.

Είναι ρεαλιστικό να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι. Ενα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού και της νεολαίας να χαλάσει τα νέα αντιλαϊκά σχέδια που έρχονται, να τα δυσκολέψει, να τα παρεμποδίσει, ειδικά τώρα που σε εθνικά και διεθνή πλαίσια ετοιμάζεται ένα νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, ένας νέος γύρος στρατιωτικών επιθέσεων και βίας σε βάρος των λαών της περιοχής.

Η εργατική τάξη πρέπει να ψηφίσει ταξικά, με κριτήριο τη συνολική πορεία της ζωής της την τελευταία 10ετία, με κριτήριο τι έρχεται αύριο. Στην εργατική τάξη χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ».

Ο ελληνικός λαός ΚΑΙ με την ψήφο του να καταδικάσει απερίφραστα το κύμα κρατικής βίας και τρομοκρατίας, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής ζωής, τον αντικομμουνισμό, τις θεωρίες της κυβέρνησης περί των κομμουνιστών ταραξιών και περί των ορίων της συνταγματικής νομιμότητας».

«ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ», σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. «ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΘΗΜΕΝΟΙ "ΑΠΟ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΧΙΟΝΙΑ", ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Παπαντωνίου για μια ακόμη φορά αναγόρευσε το ΚΚΕ σε ταραξία της πολιτικής ζωής, σε κόμμα που η δράση του μόλις και βρίσκεται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Πρόκειται για την ιδεολογική προετοιμασία εδάφους για διωγμό εναντίον όλων εκείνων, κομμουνιστών και μη, που δε δέχονται να είναι μοιρολάτρες, απαθείς, ευκολόπιστοι και προσκυνημένοι.

Δυστυχώς τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, έχει προ πολλού ξεπεράσει η ελληνική κυβέρνηση, πράγμα βεβαίως που έχει την εξήγησή του, τη βαθύτερη πολιτική ουσία του.

- Μήπως η ελληνική κυβέρνηση σεβάσθηκε και αυτά τα περιορισμένα όρια του αστικού Συντάγματος, όταν δέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ιδιαίτερα μετά τα Ιμια; Μήπως κινήθηκε στα συνταγματικά πλαίσια όταν αποφάσισε να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε πέρασμα και εφαλτήριο διέλευσης ξένων στρατευμάτων με στόχο την πολιτική, ηθική, ως τη φυσική εξόντωση ενός γειτονικού λαού;

- Μήπως η ελληνική κυβέρνηση σεβάσθηκε το ελληνικό Σύνταγμα όταν δέχτηκε και δέχεται συστηματική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συμφερόντων του ελληνικού λαού, ψηφίζοντας τις συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, ή τη λεγόμενη νέα δομή του ΝΑΤΟ;

- Μήπως σεβάστηκε το Σύνταγμα όταν αποφάσισε τη δημιουργία ελληνικού μισθοφορικού στρατού; Οχι μόνο δεν το σεβάσθηκε αλλά συνειδητά και προκλητικά πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα μεγάλα μαθήματα της ιστορίας, που απέδειξαν διαχρονικά ότι η ελευθερία και η ανεξαρτησία ενός λαού, ο πατριωτισμός και η αυτοθυσία είναι ασυμβίβαστα με τον μισθοφορισμό.

- Μήπως σέβεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, όταν δέχεται να αγοράζει πανάκριβα όπλα που δεν υπηρετούν την άμυνα της χώρας αλλά τις επιθετικές βλέψεις του ΝΑΤΟ; Οταν σε κρίσιμες ώρες το κουμπί θα το πατάνε οι στρατηγοί του Πενταγώνου; `Η μήπως τηρεί το Σύνταγμα όταν δηλώνει απερίφραστα διά στόματος του υπουργού Αμυνας, ότι το ΝΑΤΟ ξέρει αν στην Ελλάδα υπάρχουν πυρηνικά όπλα, λες και η χώρα μας είναι ιδιοκτησία τους και εμείς φιλοξενούμενοι.

Ο ταραξίας και ο τρομοκράτης είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον ελληνικό λαό. Είναι αυτός που θέλει να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου στον τόπο μας».

«Το χτύπημα του δοκιμασμένου συστήματος δικομματικής εναλλαγής», παρατήρησε η ομιλήτρια,«το γκρέμισμα της αυτοδυναμίας, μπορεί να βοηθήσει να ανοίξει μια νέα σελίδα για τον τόπο μας, με μια προϋπόθεση: ότι τα ηττημένα κόμματα εξουσίας δε θα βρουν χέρι βοήθειας στα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά σενάριά τους. Η οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου είναι επιτακτική ανάγκη για να ανοίξει ο άλλος δρόμος του αγώνα που θα φέρει τον άλλο δρόμο στην πολιτική, στη συνολική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας.

Η απώλεια της αυτοδυναμίας συνιστά σίγουρα μια θεαματική πολιτική εξέλιξη, αλλά δεν οδηγεί αυτόματα σε μια ριζικά διαφορετική πολιτική που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Από εδώ ξεκινάει η κριτική μας στάση απέναντι στις πολιτικές θέσεις και στην πολιτική πρακτική των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Δεν έχουμε δικαίωμα, ειδικά σήμερα που η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου είναι εντελώς προκλητική, αδυσώπητη, χωρίς διάθεση και του παραμικρού συμβιβασμού, να καλούμε τον λαό να καταψηφίσει τα δύο κόμματα από τη μια και από την άλλη να πριμοδοτούμε την αβεβαιότητα για το τι θα γίνει ΜΕΤΑ. Να αφήνουμε από εκεί και πέρα τα πράγματα θολά, να τα απλουστεύουμε, ισχυριζόμενοι ότι μια αναδιάταξη δυνάμεων αρκεί να φέρει αλλαγή στον τόπο, όταν στο στόχαστρο δεν είναι η ανατροπή των αιτίων και των παραγόντων που έχουν οδηγήσει τα πράγματα ως εδώ. `Η να καλλιεργούμε αυταπάτες ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα ο λαός μας χωρίς να μπουν σε αμφισβήτηση τα κεφάλαια και τα κέρδη. Αφήστε πια που οι όροι αλλαγή, ανατροπή, έχουν χάσει πια το νόημά τους, όταν χρησιμοποιούνται σαν προκάλυμμα για να παραπλανηθεί ο λαός και να πιστέψει στους δήθεν εύκολους δρόμους.

Θέτουμε ένα απλό ερώτημα, θεωρώντας ότι οι έμπειροι, πολιτικοποιημένοι άνθρωποι μπορούν να δώσουν μια συγκεκριμένη, ρεαλιστική απάντηση:

Ποιος πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι το ΠΑΣΟΚ, ή η ΝΔ θα αλλάξουν ρότα, θα αλλάξουν στρατηγικές επιλογές, (τις οποίες μάλιστα έχουν δεσμευτεί να ακολουθούν ενώπιον της ελληνικής πλουτοκρατίας και των διεθνών διακρατικών οργανισμών), μόνο και μόνο γιατί θα έχουν ανάγκη της στήριξης από ένα άλλο μικρότερο κόμμα την επαύριον των εκλογών; Οταν μάλιστα αυτό ή το άλλο κόμμα εμφανίζονται ηθελημένα να πατάνε σε δύο βάρκες, να πιστεύουν σε ενδιάμεσους δρόμους, να παραπλανούν ότι μπορεί να υπάρξει εθνική και κοινωνική συνεννόηση ανάμεσα στο λαό και την πλουτοκρατία.

Είναι δυνατό να παραιτηθεί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ από τη λεγόμενη απελευθέρωση αγοράς στον τομέα τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, από την εκποίηση της αμυντικής βιομηχανίας, από το ξεπούλημα λιμανιών και αεροδρομίων, μόνο και μόνο γιατί τους χρειάζονται κάποιες ακόμα βουλευτικές έδρες; Είναι δυνατόν να πάρουν πίσω την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, είναι δυνατόν να αμφισβητήσουν το πολεμικό δόγμα του ΝΑΤΟ μόνο και μόνο γιατί θέλουν μια κυβερνητική υποστήριξη ή ψήφο ανοχής;

Είναι δυνατόν να γίνει μια στροφή 180 μοιρών έτσι εύκολα και απλά σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εκλογών, όταν ως σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος, όταν έχουν κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να παροπλίσουν το συνδικαλιστικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα;

Μα η διεθνής παλαιότερη και ιδιαίτερα η σύγχρονη πείρα έχει αποδείξει ότι τέτοια κόμματα, δεν μπορούν και δε θέλουν να αλλάξουν χαρακτήρα, δε δέχονται καμία παραχώρηση που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο και αμφισβήτηση τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, των μονοπωλίων.

Τι άλλη απόδειξη χρειαζόμαστε από τη στάση της ΝΔ; Χρόνια στην αντιπολίτευση, χαρακτήρα και επιλογές δεν άλλαξε. Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η σύγχρονη πείρα έχει δείξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ο λαϊκός παράγοντας κρατιέται στο περιθώριο, ή κυριαρχείται από αυταπάτες και μοιρολατρία, αυτοί που κάνουν τελικά παραχωρήσεις και υποχωρήσεις χωρίς αντίκρισμα είναι οι εργαζόμενοι, τα κόμματα που δέχτηκαν την κυβερνητική συμμετοχή για να σώσουν το λαό τάχα από τα χειρότερα. Σε τέτοιες περιπτώσεις αδυνατίζει η λαϊκή ενότητα και αντιπολίτευση για ένα ικανό χρονικό διάστημα, τόσο όσο χρειάζεται για να περάσουν νέα αντιλαϊκά μέτρα στρατηγικής σημασίας. Τα οδοφράγματα των Γάλλων εργαζομένων στο ψευδεπίγραφο 35ωρο αποτελούν τρανή απόδειξη.

Η λογική ότι από τα μέσα, δηλαδή μέσα στη στρούγκα μιας κυβέρνησης που προσαρμόζεται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μπορεί να ασκηθεί ουσιαστική πίεση, δεν έχει να επιδείξει καμία απόδειξη στη σύγχρονη ιστορία.

Επομένως το σύνθημα, να μπει τέλος στην εναλλαγή μονοκομματικών κυβερνήσεων, δε φθάνει, αν δεν ξεκαθαρίζεται ποια πολιτική πρέπει να μπει στη θέση της σημερινής, αν δεν ξεκαθαρίζεται τι θα κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας απέναντι στην κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, απέναντι στα πολυεθνικά μονοπώλια που έχουν διεισδύσει σε όλους τους τομείς της ζωής.

Τι θα κάνει απέναντι στις επιλογές του ΝΑΤΟ, απέναντι στις εντολές της ΟΝΕ για πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, για γκρέμισμα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, για περιορισμό στους μισθούς και στις συντάξεις κ.λ.π.

Εδώ είναι και η ουσία της κριτικής μας στις προτάσεις που κάνει ο Συνασπισμός και το ΔΗΚΚΙ».

«Οτι χρειάζεται συμμαχία», τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, «δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά πάνω σε ποια γραμμή συσπείρωσης, για ποιο σκοπό;

Βεβαίως και χρειάζεται μια μεγάλη λαϊκή κοινωνικοπολιτική συμμαχία για να αντιμετωπίσει τη σημερινή κατάσταση, για να ανατρέψει τις αντιλαϊκές επιλογές στην πράξη. Η συνεργασία όταν βοηθάει την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, όταν στρέφεται κατά των συμφερόντων των μονοπωλίων, μπορεί να είναι σωτήρια, όταν όμως γίνεται μόνο και μόνο για να οδηγήσει στη συνδιαχείριση, όταν δεν πατάει σε μια πραγματική συμφωνία σε βασικά ζητήματα, τότε μόνο υπηρεσίες προσφέρει σ΄ αυτούς που δε θέλουν να πειραχτεί ούτε τρίχα από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

- Μια "αριστερή" ή "αντινεοφιλελεύθερη" ή " προοδευτική" συμμαχία θα έχει στο επίκεντρό της τη ριζική ανατροπή του καθεστώτος των εργασιακών σχέσεων που ισχύει σήμερα, ναι ή όχι;

Μια τέτοια συμμαχία θα δεχτεί ως μοιραίο και αναπόφευκτο να ανακυκλώνεται η ανεργία με τα προγράμματα κατάρτισης, τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, τις λεγόμενες μετατάξεις, και τα προγράμματα απασχόλησης για 3 ή 6 μήνες; Θα θεωρεί ως ατμομηχανή το μονοπωλιακό κεφάλαιο; Θα ισχυρίζεται ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελούν ασπίδα προστασίας για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών;

- Στις συγκεκριμένες επιλογές των μονοπωλίων χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις. Δεν πρόκειται να ζήσει καλύτερα ο λαός μας μόνο και μόνο γιατί πέφτουν αφειδώς στο τραπέζι απανωτά συνθήματα περί ανανέωσης και εκσυγχρονισμού, όταν μάλιστα αυτά δεν αμφισβητούν τη γενική γραμμή πλεύσης της σημερινής κυβέρνησης. Ούτε μπορεί ο λαός να ελπίζει να δει άσπρη μέρα με τονωτικές ενέσεις για την επιστροφή στην 8ετία του καλού ΠΑΣΟΚ, μια 8ετία που σφραγίσθηκε με τον γνωστό σταδιακό έστω απογαλακτισμό από τις φραστικές διακηρύξεις της 3ης του Σεπτέμβρη από την άλλη μέρα της πρώτης εκλογικής νίκης του 1981.

Στην επικείμενη εκλογική μάχη το κάθε κόμμα οφείλει να πάρει σαφή θέση ΝΑΙ Ή ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΝΕ, ΥΠΕΡ `Η ΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΝΕ. ΝΑΙ Ή ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ. Ανάλογα με την απάντηση που δίνει το κάθε κόμμα, καθορίζει από εκεί και πέρα τι στάση θα κρατήσει στην πράξη, και όχι στα λόγια, στα καθημερινά προβλήματα του λαού μας. Από εκεί και πέρα μπορεί να συζητήσει κανείς ποια τακτική, με ποιες μεθόδους, ακόμα και με ποιους ελιγμούς που δεν έχουν σχέση με τον συμβιβασμό και την απεμπόληση, μπορεί να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες δυνάμεις για τη συγκρότηση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ».