Μόνο που ο λαός ζει την «κοσμογονία» της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας. Ζει τις «πολεμικές» συνθήκες στους χώρους δουλειάς, που μόνο χτες έστειλαν στον τάφο τέσσερις εργάτες. Ζει την αγωνία για το πόσο ακόμα θα πληρώσει τις συνέπειες αυτού του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής. Ακούει καθημερινά τις σειρήνες να ηχούν, για τον κίνδυνο να βρεθεί στη δίνη μιας πιο γενικευμένης στρατιωτικής σύγκρουσης. Βλέπει τα κυριαρχικά δικαιώματα σε διαρκή ομηρία και απειλή, στο όνομα της «ΝΑΤΟικής συνοχής». Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο χωρίζονται με σινικά τείχη, όπως άλλωστε και στην «ειρήνη». Γι' αυτό ο λαός δεν πρέπει να δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, στην κυβέρνηση και τα κόμματά της. Να μην δεχτεί να γίνει η χώρα θύτης και ο ίδιος θύμα των ανταγωνισμών και των πολέμων για τα συμφέροντα μιας χούφτας παράσιτων, που δεν θα διστάσουν να τον κάνουν ακόμα και κρέας στα κανόνια τους, για να υπερασπιστούν τα κέρδη και το μερίδιό τους στη μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας.