Νιώθω τιμή και συγκίνηση που με τη συμμετοχή μου μπορώ να προσθέσω ένα μικρό λιθαράκι στην αδιάκοπη προσπάθεια που κάνει το ΚΚΕ ώστε ο λαός να μη μένει θεατής, να πιστέψει στη δύναμή του και να ανατρέψει τη βαρβαρότητα που ζούμε.

Ξεκίνησα από την Κεντροαριστερά, γιατί πίστεψα στις αξίες που ευαγγελίζονταν, της ισότητας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αυτοδιάθεσης των λαών. Πίστευα στο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Οταν άρχισα να απογοητεύομαι και να βλέπω ότι τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα καμία σχέση δεν είχαν με τις πολιτικές πράξεις, ήταν και η πρώτη φορά που ψήφισα ΚΚΕ.

Αμέσως μετά το '90 το αφήγημα άλλαξε. Αρχισε το παραμύθι της παγκοσμιοποίησης. Το άνοιγμα των αγορών, το παραμύθι της παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Συντέλεσε και η ανατροπή στη Σοβιετική Ενωση, κι έτσι βρέθηκα να δίνω μία ακόμα ευκαιρία στους επαγγελματίες ψεύτες και στα κόμματά τους. Βρέθηκα και από θέσεις ευθύνης στην πρώτη γραμμή να πιστεύω στα ίδια ιδανικά, έχοντας την αφέλεια ότι τώρα οι αγώνες ξεπερνούν τα στενά όρια της χώρας μου και γίνονται παγκόσμια. Και, όπως τα μεγάλα κάστρα κάνουν μεγάλο θόρυβο όταν καταρρέουν, έτσι κι εγώ προσγειώθηκα ανώμαλα όταν μια μέρα, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο με θέα το Αιγαίο, άκουσα το «δυστυχώς πτωχεύσαμε». Τη συνέχεια τη ζούμε μέχρι σήμερα. Το μόνο πράγμα που παγκοσμιοποιήθηκε είναι η φτώχεια. Τα παιδιά μας ξανάφυγαν οικονομικοί μετανάστες. Την πρώτη φορά είχαν φύγει ως εργατικά χέρια, τώρα έφυγαν ως επιστημονικό προσωπικό, αφήνοντας ξανά πίσω πατρίδα και οικογένεια. Και όσοι έμειναν πίσω; Δουλειά ήλιο με ήλιο, με μισθό μικρότερο από τον λογαριασμό του ρεύματος. Ανεργία, φτώχεια, εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, ΠΟΛΕΜΟΣ.

Σήμερα, με την ωριμότητα της ηλικίας μου, την πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική εμπειρία, συνειδητά και ξεκάθαρα τάσσομαι με το Κομμουνιστικό Κόμμα, γιατί διακρίνεται για τη σταθερότητα, τη σαφήνεια και την τιμιότητα των πολιτικών του θέσεων.

Στέκεται με συνέπεια απέναντι στα προβλήματα του λαού. Δεν συμβιβάζεται. Πρωτοστατεί στους αγώνες, δίπλα στους εργαζόμενους του μόχθου. Από την πρώτη στιγμή καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και εξέφρασε την αλληλεγγύη του στον ουκρανικό λαό. Καταδίκασε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την εμπλοκή της χώρας. Είπε ΝΑΙ στους πρόσφυγες από όλες τις γωνιές της Γης, ό,τι χρώμα κι αν έχουν, ό,τι θεό κι αν πιστεύουν. Γιατί έχει όραμα και μπορεί να εμπνεύσει. Γιατί εδώ είναι η ελπίδα. Το ΚΚΕ ποτέ δεν κορόιδεψε κανέναν, ούτε και χάιδεψε αυτιά. Γιατί πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται και αξίζουν να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, να έχουν φαγητό, νερό, δουλειά, σπίτι, μόρφωση, υγεία, περίθαλψη, ΕΙΡΗΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.

Και, τέλος, όπως λέει ο Τάκης Βαμβακίδης, «αυτό το βαρύ φορτίο που σήκωσαν χιλιάδες Μπελογιάννηδες, Βελουχιώτες, Ηλέκτρες, Λαμπράκηδες, πρέπει τώρα να περάσει στα χέρια όλων, να ανάψει νέες φωτιές και με νέα ορμή να σαρώσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μπορεί - μπορούμε. Αρκεί να το πιστέψουμε και με τη γροθιά σηκωμένη στο τέλος το δίκιο θα νικήσει». Ευχαριστώ.