Γεννήθηκα στη Γερμανία. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, έκανε εξαγωγή εργατών ολόκληρο τον 20ό αιώνα. Ανέκαθεν η κυρίαρχη τάξη της χώρας υποστήριζε τη μετανάστευση και την πρόβαλλε σαν μέτρο οικονομικής βοήθειας από αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες στις φτωχές και υπανάπτυκτες. Το γνωστό αλισβερίσι μεταξύ των καπιταλιστών για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Οι Γερμανοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες ζητούσαν «τεμάχια», έτσι αποκαλούσαν τότε τους νέους και υγιείς ανθρώπους, για να εργαστούν στη βαριά βιομηχανία και τα ορυχεία. Μεγάλωσα λοιπόν μέσα σε μια καπιταλιστική χώρα με παιδιά και οικογένειες πολλών εθνικοτήτων μεταναστών. Αυτές οι πρώιμες συνθήκες ζωής, η αναγνώριση της εκμετάλλευσης και της ανάγκης, με έκαναν να αναπτύξω από νωρίς την κριτική σκέψη και να αναρωτηθώ για το μέλλον μου αλλά και το μέλλον του κόσμου.

Στην Ελλάδα ήρθα για σπουδές. Εργάσθηκα ως υπάλληλος τα πρώτα χρόνια και η εμπειρία της εκμετάλλευσης έγινε προσωπική. Η εργασιακή ανασφάλεια, η δυσκολία στην κάλυψη των βασικών αναγκών, στην ιατρική περίθαλψη, το ξεζούμισμα ουσιαστικά της ανθρώπινης ζωής, του ελεύθερου χρόνο μου για περισσότερα υπερκέρδη των αφεντικών, με έκαναν να αναζητήσω τον δρόμο εκείνο που θα μπορούσε να μου προσφέρει έναν κοινό αγώνα, την υποστήριξη και την αλληλεγγύη στα δικαιώματά μου.

Το ΚΚΕ το γνωρίζω από πολύ μικρή και το εκτιμώ, κι έχω συμμετάσχει σε δραστηριότητες και στον δρόμο της αντίστασής του, παρ' όλες τις κατά καιρούς αμφιβολίες ή διαφωνίες μου.

Τελικά διαπίστωσα ότι σε κάθε φάση της ζωής μου, σε κάθε ρόλο της ζωής μου, το ΚΚΕ, πάντα από θέση ευθύνης, υπερασπιζόταν και υπερασπίζεται τις αξίες και τα δικαιώματά μου. Το ΚΚΕ πάντα βρισκόταν και βρίσκεται με το μέρος των αδικημένων και των αδυνάτων αυτού του συστήματος.

Σήμερα εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας. Είμαι χειροτέχνης. Και η Τέχνη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κοινωνία. Ολες οι συγκρούσεις και οι αλλαγές που συμβαίνουν σε μια κοινωνία επηρεάζουν την Τέχνη. Και είναι γνωστό ότι κάθε καπιταλιστική κοινωνία αποσκοπεί μόνο στο κέρδος οδηγώντας στην εξάλειψη της Τέχνης. Το φτηνό εργατικό προσωπικό, η εκμετάλλευση, η μείωση του κόστους οδηγούν στη μείωση της ποιότητας, σε άψυχα προϊόντα και στον υπερκαταναλωτισμό. Η Τέχνη όσο πάει και εκδιώκεται από τη ζωή, ο άνθρωπος αποξενώνεται από την εργασία του και τον εαυτό του και εργάζεται μόνο για να ανακυκλώνει το σύστημα. Κι εδώ έρχομαι να πω πως το ζητούμενο δεν είναι η προσαρμοστικότητα της Τέχνης σε όλο αυτό, αλλά ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Κι αυτό γίνεται μόνο με το να γίνουμε εμείς οι ίδιοι δημιουργοί μιας άλλης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν θα αντιμετωπίζει την Τέχνη σαν χρηματιστηριακή αξία αλλά σαν μια ευκαιρία για διαμόρφωση συνειδήσεων. Δημιουργοί λοιπόν, κι όχι παρατηρητές, για να σταματήσουμε να στολίζουμε την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Ο βασικότερος λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ είναι ότι θα ήθελα να αναφερθώ στο μέλλον ως γονέας, ως μητέρα. Στο μέλλον που αφορά τις επόμενες γενιές, το παιδί μου, τα παιδιά μας. Να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο. Να μην αφήσουμε να γίνουν κι αυτά ένα προϊόν στη γραμμή παραγωγής για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Να μην αφήσουμε να γίνουν θύματα σε φλόγες πολέμων για ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Να μην αφήσουμε να γίνουν θύματα εκμετάλλευσης και βορά όπλων από στρατούς. Να μη μείνουμε στην αδράνεια. Οι συλλογικές δράσεις και οι αγώνες είναι η μόνη λύση. Ολοι οι λαοί του κόσμου έχουμε τεράστια δύναμη. Αν πιστέψουμε σ' αυτήν, θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς, λέει ο ποιητής. Ας επιλέξουμε τη σωστή θέση της Ιστορίας. Δίπλα στον λαό, με δύναμη κι αγωνιστικότητα για ένα καλύτερο μέλλον. Για το μέλλον των παιδιών μας.