Στην πολιτική κηδεία για να απευθύνουν το ύστατο «αντίο» παρευρέθηκαν σύντροφοι και φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοί της από τα εργοστάσια που είχε δουλέψει όπως και από το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, από όπου συνταξιοδοτήθηκε. Παρευρέθηκαν επίσης τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Παρασκευάς, Λουίζα Ράζου, Γιάννης Πρωτούλης και Θοδωρής Χιώνης, οι βουλευτές του ΚΚΕ και μέλη της ΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου και Χρήστος Κατσώτης. Ακόμη, ο Δημήτρης Γόντικας και ο Γιώργος Πέρρος, μέλη της ΚΕ, όπως και ο επίτιμος πρόεδρος της ΠΣΟ, Γιώργος Μαυρίκος.

Στον επικήδειο λόγο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιώργος Σιδέρης, μέλος της και υπεύθυνος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Πολύτιμη συντρόφισσά μας Μαρία,

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ σε αποχαιρετάμε με πόνο και θλίψη, γνωρίζοντας καλά ότι προσέφερες μέχρι και την τελευταία σου στιγμή και έδωσες με παλικαριά και περηφάνια και την τελευταία σου μάχη.

Η απλότητά σου, όλη η στάση σου, στη δουλειά, στον αγώνα, στο Κόμμα, στη ζωή σου, είναι ο λόγος που σήμερα όποιος και όποια σε γνώριζε νιώθει βαριά την απώλειά σου, νιώθει τυχερός που σε γνώρισε.

Η συντρόφισσα Μαρία Κεφαλληνού γεννήθηκε το 1950 στη Ζάκυνθο από εργατική οικογένεια. Ερχόμενη στην Αθήνα ξεκίνησε να δουλεύει ως εργάτρια στον χώρο του ιματισμού. Η πείρα που απέκτησε δουλεύοντας στα μεγάλα εργοστάσια ιματισμού, η σκληρή πραγματικότητα που βίωναν οι εργάτες και οι εργάτριες την οδήγησαν να ενταχθεί το 1975 στο κόμμα της πρωτοπορίας, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Μια απόφαση που τίμησε έως το τέλος της ζωής της. Στα χρόνια που η Μαρία δούλευε στα εργοστάσια του ιματισμού πήρε δεκάδες παράσημα από τους συντρόφους και συναδέλφους της. "Εχω πολλές και καλές κοινωνικές σχέσεις όπου και να έχω εργαστεί μέχρι σήμερα", έγραφε σε ένα παλαιότερο βιογραφικό της. Πήρε όμως και παράσημα από την εργοδοσία γι' αυτό και απολύθηκε δηλαδή δεκάδες φορές. Στο βιογραφικό της έγραφε: "Εχω τελειώσει το Δημοτικό. Δούλευα έως το 1984 στον ιματισμό, πολλά χρόνια άνεργη". Μετά από κάθε απόλυση ξεκίναγε η αναζήτηση για την επόμενη δουλειά. "Και τι να έκανα; Να με έπαιρνε από κάτω; Το θέμα είναι να ξυπνήσουν οι εργάτες. Αυτή είναι η αποστολή μας", μας έλεγε χρόνια αργότερα.

Τη δεκαετία του '70 συμμετείχε στις μεγάλες απεργίες στα εργοστάσια ιματισμού όπου δούλευε, όπως στο εργοστάσιο πλεκτών "Τρικόπι", στην "Κλερμάτ", στο εργοστάσιο της "Asics Tiger". Στη μεγάλη απεργία τον Γενάρη και τον Φλεβάρη στο εργοστάσιο πλεκτών "Τρικόπι" η Μαρία ήταν πρωτεργάτρια (...)

Αν κάτι διέκρινε την Μαρία περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα είναι η κομμουνιστική της σεμνότητα.

Οταν μετά από χρόνια έγραφε για τη μεγάλη απεργία στο "Τρικόπι" έσπευσε να μας διευκρινίζει ότι έκανε ό,τι και οι υπόλοιποι εργάτες και σύντροφοι. "Σαν απεργό με συνέλαβαν το 1976 μαζί με όλους τους εργαζόμενους και μας πήγαν στη Γενική Ασφάλεια (...) Ολοι οι σύντροφοι καθώς και εγώ δεν κάναμε καμία δήλωση ούτε υποχώρηση".

Το 1984 η Μαρία προσλήφθηκε στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο ως εργάτρια ιματισμού απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Η ειδικότητά της ήταν κόπτρια - ράπτρια. Δεν έλειψε ποτέ από κανέναν μικρό και μεγάλο αγώνα, και στον χώρο εργασίας της. Την θυμόμαστε μπροστάρισσα στους αγώνες για δημόσια και δωρεάν Υγεία. Μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία, με έναν μαχητικό, ασυμβίβαστο συνδικαλισμό που είχε πάντα στο επίκεντρο ασθενείς και εργαζόμενους.

Αυτό όμως που ήταν το πιο εντυπωσιακό από όλα ήταν πως είχε καταφέρει να τη σέβονται πανεπιστημιακοί καθηγητές Ιατρικής, καθόλου εύκολοι "συνάδελφοι". Αυτή η εκτίμησή τους δεν ήταν αποτέλεσμα έκπτωσης ή συνδιαλλαγής, αλλά ίσα ίσα, το αντίθετο, ήταν αποτέλεσμα συνέπειας και αταλάντευτης στάσης της Μαρίας, εργατικότητας και ενός χαμόγελου και μίας επιμονής που την έχουν όσοι έχουν ακουμπήσει τον όμορφο και μεγάλο τίτλο του κομμουνιστή. Και κάπως έτσι μία ράφτρα ήταν σημείο αναφοράς για ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο, για γιατρούς, νοσηλευτές, υγειονομικούς.

Μετά τη σύνταξη η Μαρία γύρισε στη γειτονιά της, τον Κολωνό, όπου συνέχισε τη δράση της. Συνέβαλλε καθημερινά με το προσωπικό της παράδειγμα στην περιοχή του Κολωνού, στη χρέωση του γραφείου της ΚΟΒ μέχρι και την πρόσφατη εκλογοαπολογιστική διαδικασία. Συνέχισε να είναι παράδειγμα για όλους τους νέους συντρόφους, για όλα όσα θα συναντήσουν, η ίδια καθημερινά έβγαινε στις φαρμακαποθήκες στην περιοχή του Κολωνού με τον "Ριζοσπάστη" στο χέρι.

Οταν έμαθε για την αρρώστιά της πάλι με το χαμόγελο μας το ανακοίνωσε. "Θα το παλέψουμε κι αυτό. Τίποτα δεν είναι. Θα περάσει", μας έλεγε.

Στην οργανωμένη της ζωή ανέλαβε πολλές στελεχικές χρεώσεις (μέλος Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αθήνας, μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής και του Αχτιδικού Γραφείου του 3ου - 4ου Διαμερίσματος, μέλος του Τομεακού Γραφείου της ΤΟ Υγείας - Πρόνοιας). Στις δύσκολες στιγμές που πέρασε το Κόμμα μας την περίοδο 1989 - 1991, στάθηκε στη σωστή πλευρά, υπερασπίστηκε το Κόμμα, τον επαναστατικό του χαρακτήρα και την αταλάντευτη πάλη για τη νέα κοινωνία, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. "Στην κομματική ζωή πρέπει να λες τη γνώμη σου λεύτερα και με σαφήνεια, με αποφασιστικότητα και χωρίς ταλαντεύσεις να μπαίνουν στη ζωή οι αποφάσεις του Κόμματος κάτω από όποιες δυσκολίες", έγραφε το 2009.

Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε στο τέλος της ζωής της ποτέ δεν σταμάτησε να συμμετέχει στην οργανωμένη ζωή, να δρα ως κομμουνίστρια (...)

Μαράκι, οι σύντροφοί σου σε αποχαιρετάνε με μια σφιγμένη γροθιά γνωρίζοντας ότι σήμερα αποχαιρετούν μία μεγαλόκαρδη συντρόφισσα.

Το Κόμμα σου σε αποχαιρετά με την ίδια αγάπη που κι εσύ το αγάπησες, θα μας λείπεις. Θα βάλουμε τα δυνατά μας, όλοι, για να εκπληρωθούν τα ιδανικά που σε όλη σου τη ζωή τίμια πάλεψες, για έναν κόσμο, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, αδικία, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Η Χριστίνα Τσεντούρου, στέλεχος του Κόμματος, φίλη και συνάδελφος της Μαρίας, την αποχαιρέτησε με μερικά στιγμιότυπα από τη δράση και τη στάση της ως κομμουνίστριας εργάτριας. Στιγμές όπως όταν ξέφυγε τη σύλληψη στη μεγάλη απεργία στο «Τρικόπι» το 1976, το 1980 στην «Κλερμάτ» όπου η Μαρία ανέβηκε στην τραπεζαρία για να μιλήσει στις εργάτριες προσπερνώντας τα εμπόδια που έστηνε η εργοδοσία κ.ά.

«Οι αξίες του Κόμματός μας διαπερνούσαν όλη της τη ζωή σε όλα. Απεριόριστη πίστη και σιγουριά για τους στόχους μας. Πείσμα, ανησυχία, επιμονή. Καμιά ταλάντευση. Αγάπη για την εργατική τάξη, αδιάλλακτη με τον αντίπαλο», τόνισε η Χρ. Τσεντούρου,

Η Ειρήνη Κουκνά, εκ μέρους της ΚΟΒ Κολωνού, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου τίμησες και με το παραπάνω την ιδιότητα του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ συμβάλλοντας καθοριστικά στην αναβάθμιση της παρέμβασης της Κομματικής μας Οργάνωσης στην περιοχή του Κολωνού και ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς. Πάντα σεμνή, μαχητική, ακούραστη και γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία έμπαινες μπροστά στην οργάνωση της δουλειάς, σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα (...) Η στήριξη που πρόσφερες απλόχερα σε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, ειδικά στους νεότερους στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, η έγνοιά σου για όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζαμε, αυτά τα μάτια τα γεμάτα καλοσύνη, αγάπη και νοιάξιμο θα τα θυμόμαστε πάντα(...) Νιώθουμε περήφανοι που δουλέψαμε μαζί σου και τυχεροί για όσα μας δίδαξες με τη στάση και τη δράση σου».

Η Εφη Ρογκάκου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, αποχαιρέτησε την Μαρία τονίζοντας πως «τίμησε στο ακέραιο την εμπιστοσύνη που της έδειχναν οι εργαζόμενοι», «Ηταν μπροστάρισσα σε όλες τις μάχες, μικρές και μεγάλες, εντός και εκτός νοσοκομείου, με ένα πρόσωπο που χαμογελούσε αληθινά», συμπλήρωσε, υπογραμμίζοντας ότι ήταν αταλάντευτη και ανυποχώρητη όταν αντιλαμβανόταν σχέδια και προθέσεις που ήταν εις βάρος των εργαζομένων, της ίδιας της ύπαρξης του νοσοκομείου. «Συντρόφισσα, συναδέλφισσα Μαρία, τα κόκκινα γαρύφαλλα που θα σκεπάσουν το φθαρτό σου σώμα σήμερα έχουν ρίξει ήδη τον σπόρο τους στις καρδιές και το μυαλό πολλών», σημείωσε.

Με εμφανή συγκίνηση μίλησε ο ανιψιός της Μαρίας, Νίκος Χρυσικόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε στις παιδικές του και άλλες αναμνήσεις μαζί της, στις συζητήσεις που είχαν και οι οποίες διαμόρφωσαν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του. Επισήμανε ότι από παιδί θαύμαζε τη στάση της «να σέβεται την άποψη του άλλου, χωρίς όμως να κάνει χιλιοστό πίσω από αυτό που πιστεύει ότι είναι το σωστό». «Ησουν πάντα εκεί για όλους μας (...) και πάντα τα έντυνες, τα τύλιγες με μια μητρική φροντίδα», τόνισε. Στάθηκε επίσης στην αστείρευτη αγάπη προς τη νεολαία. «Μαρία, υπήρξες πολλά πράγματα για όλους μας, πριν από όλα υπήρξες άνθρωπος (...) Είχες όλες τις πλευρές του νέου τύπου ανθρώπου που πρέπει δημιουργηθεί για την κοινωνία του μέλλοντος, που σου υποσχόμαστε θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε», ανέφερε.

Η αδελφή της Κούλα απήγγειλε ένα απόσπασμα από «Το τραγούδι της αδελφής μου» του Γιάννη Ρίτσου.

Τέλος, ο αδελφός της Παναγιώτης μίλησε για τη ζωή της, τη βιοπάλη και τον αγώνα, την περίοδο που μάθαινε να γίνει μοδίστρα, τα πρώτα και κατοπινά βήματά της στον στίβο της δουλειάς ενώ ανάμεσα σε άλλα υπογράμμισε πως ήταν από πολύ μικρή προστάτιδα για τα αδέλφια και την οικογένειά της.