Τα παιδιά του Ιράκ έχοντας άγνοια του κινδύνου και μη γνωρίζοντας τι τα περιμένει ακόμη, παίζουν αμέριμνα στους βάλτους και τις σκαμμένες από τις μπόμπες αλάνες. Τα παιδιά του Ιράκ ξυπόλυτα και γυμνά, άρρωστα, χωρίς φάρμακα, πεινασμένα και διψασμένα, αηδιασμένα από την οσμή του πετρελαίου, επιμένουν να μην πάνε κόντρα στη φύση τους και παίζουν αμέριμνα στους δρόμους. Τα παιδιά του Ιράκ κάπου κάπου ξεχνάνε και χαμογελάνε, μη γνωρίζοντας πως η τύχη τους... δουλεύει. Κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν για πάρτη τους προετοιμάζοντας συνειδητά και εμπεριστατωμένα το θάνατό τους. Θέλοντας να προσφέρουν ένα θάνατο «αξιοπρεπή» συσκέπτονται για το είδος του. Το βόλι; τα αέρια; τις βόμβες με το απεμπλουτισμένο ουράνιο; την πυρκαγιά; την ανέχεια, την έλλειψη φαρμάκων; την ασφυξία, την ερήμωση, την πείνα μήπως; Το Βιετναμάκι που τρέχει ολόγυμνο ουρλιάζοντας κυνηγημένο από τις φλόγες των ναπάλμ και τον όλεθρο που καλπάζει;

Τώρα μια νέα συμφορά και το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου ολοκληρώνεται. Καινούριες αλάνες, βάλτοι και σχολειά. Νοσοκομεία και σταθμοί θα σπαρθούν από καχεχτικά κορμάκια, που πριν κλείσουν για πάντα τα απορημένα μάτια τους, που πριν ακόμη ταξιδέψουν για τις θολές γραμμές των οριζόντων, θα αναρωτιούνται!.. Μα, γιατί; Γιατί; Γιατί; Σε τι φταίξαμε; Και δε θα παίρνουν απάντηση!

Οι παρανοϊκοί του πολέμου, μη υπολογίζοντας το κόστος του αίματος και τη συμφορά, όλα προσπαθούν να τα εξαργυρώσουν σε «μαύρο χρήμα». Και η Ευρωπαϊκή Ενωση τι κάνει; Ο Τ. Μπλερ αναφωνεί: «Η Βρετανία πρέπει να προετοιμαστεί να πληρώσει το τίμημα αίματος που της αναλογεί. Γι' αυτό η απάντησή μου είναι ΝΑΙ!».

Κι εμείς, οι λαοί του κόσμου τι κάνουμε; Εχουμε μόνο δάκρυα για τη χαμένη τιμή του Χρηματιστηρίου! Μποϊκοτάρουμε μια μέρα τα καταστήματα τροφίμων. Σβήνουμε για δυο λεπτά το ρεύμα και το τηλέφωνο κι είμαστε ευxαριστημένοι που διαμαρτυρηθήκαμε και κάναμε το χρέος μας, που είμαστε συνετοί και νόμιμοι πολίτες, αγνοώντας και αδιαφορώντας για την προγραμματισμένη μακάβρια και ατελείωτη επέλαση των φερέτρων. Εμείς οι λαοί όλου του κόσμου πρέπει να μην επιτρέψουμε να γίνει αυτό το μεγάλο έγκλημα. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους και με κάθε μέσον, με οποιαδήποτε κραυγή, να διαδηλώσουμε και να αγωνιστούμε για να ματαιώσουμε τα βρώμικα σχέδια των πολεμοκάπηλων και παρανοϊκών μακελάρηδων. Κανένας εργαζόμενος δεν έχει το δικαίωμα να παριστάνει το θεατή, καθώς οι «μεγάλοι» θα ανοίγουν τις «πύλες της κολάσεως».