Ανείπωτη χαρά πλημμυρίζει τους λαούς του κόσμου καθώς βλέπουν τους Αμερικανούς εισβολείς να «καθηλώνονται» στο έδαφος του Ιράκ και να δέχονται «απανωτά πλήγματα». Ο «περίπατός» τους στην έρημο της πολύπαθης χώρας αποδεικνύεται ένας αξέχαστος εφιάλτης, προς μεγάλη ικανοποίησή μας. Ο ιρακινός λαός, γελοιοποιώντας τις αστειότητες περί «απελευθερωτών», αντιστέκεται περήφανα, υπερασπιζόμενος με αίμα και θυσίες την πατρίδα του και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να στενάζει κάτω από την «μπότα» της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής. Απαντά στην πράξη το «μεγάλο ερώτημα» που έθεταν εξαρχής οι «ειδικοί», για το αν και κατά πόσο, δηλαδή, ο ιρακινός λαός θα αντισταθεί ή θα κουνάει τις σημαίες στον «θριαμβευτή» αμερικανικό στρατό...

Οσο «αντέχει» ο λαός του Ιράκ, όλοι οι λαοί παίρνουν κουράγιο. Οσο οι λεγεώνες του θανάτου αισθάνονται οι ίδιες, αντί του ιρακινού λαού, το «σοκ και τρόμο», τόσο πιο πολύ θα στραπατσάρεται ο μύθος της αήττητης «αυτοκρατορίας». Η αντίσταση του ιρακινού λαού είναι και δική μας αντίσταση. Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλων όσοι μάχονται ενάντια στην παγκόσμια ηγεμονία του ιμπεριαλισμού. Το προπύργιο του Ουμ Κασρ αναδεικνύεται φωτεινό σύμβολο αντίστασης και οι μαχητές που το υπερασπίζονται κατακτούν επάξια μια θέση στις καρδιές των λαών.

Είναι μεγάλο το χρέος απέναντι στον ιρακινό λαό και πρέπει να το «ξεπληρώσουμε», δυναμώνοντας αποφασιστικά την αλληλεγγύη μας και σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από τους φονιάδες των λαών. Να αποτρέψουμε την προσχεδιασμένη σφαγή του λαού του Ιράκ. Δε γίνεται αποδεκτή καμία δικαιολογία για κόπωση. Τα αυτιά κλείνουν στις Σειρήνες του «ρεαλισμού». Πιο πολλοί στους δρόμους, μπροστά στην πρεσβεία, στις βάσεις του θανάτου. Ονειρεύονται τον «αμερικανικό αιώνα» της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Μπορεί όμως να είναι η αρχή του τέλους τους...