Στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας μπορεί να μην τόλμησαν να πουν λέξη για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, βρήκαν όμως πολλά να τους ενώνουν στη μεταπολεμική «αξιοποίηση» - εκμετάλλευση του Ιράκ. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, αντιμετώπισαν και το σύνολο των οικονομικών θεμάτων της ΕΕ. Το πώς δηλαδή -ακόμα και σε συνθήκες πολέμου- το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, παρά τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς του, θα προωθήσει ακόμα πιο αποτελεσματικά τις πολιτικές αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων, τη βαθύτερη εκμετάλλευση των Ευρωπαίων εργαζομένων.

Γι' αυτό καμία διαφωνία δεν επισκίασε τη Στρατηγική της Λισαβόνας στην οποία, σύμφωνα με τα κείμενα των Συμπερασμάτων, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων τοποθετείται στο επίκεντρο. Τρία χρόνια μετά την υιοθέτηση της Στρατηγικής της Λισαβόνας, σήμερα σε συνθήκες πολέμου το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, διά στόματος Σιράκ, Μπλερ, Σρέντερ, Μπερλουσκόνι, Σημίτη... διακήρυξε την απαίτηση για παραπέρα μεταρρυθμίσεις στις εθνικές αγορές εργασίας. Ολοι τους, ανεξαιρέτως σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, νέα και παλιά μέλη, συμφώνησαν ότι για να γίνει ανταγωνιστική η ευρωπαϊκή οικονομία, χρειάζεται μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα της εργατικής δύναμης, περισσότερη ευελιξία και χαλάρωση των περιοριστικών στοιχείων, που εμποδίζουν το απόλυτο στύψιμο των Ευρωπαίων εργατών.

Την ώρα που... εναγωνίως αναζητούσαν την «ενωμένη» Ευρώπη απέναντι στην ιμπεριαλιστική επέλαση σε βάρος των λαών της Γης, όλοι τους έμεναν αμετακίνητοι, στο στόχο τους για καθήλωση των μισθών, στη διασύνδεση των ημερομισθίων με την παραγωγικότητα. Ανάλογα στα Συμπεράσματα υπογραμμίζεται η ανάγκη για περαιτέρω υλοποίηση των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων και ειδικότερα στην κατάργηση της πρόωρης αποχώρησης από την εργασία, την αύξηση της απασχόλησης στις μεγαλύτερες ηλικίες. Δηλαδή την παραμονή μεγάλου αριθμού εργαζομένων, όχι μέχρι τη σύνταξη, αλλά μέχρι το θάνατο..! Αυτή είναι η περίφημη «ενεργός γήρανση» που προωθούν.

Ολα τούτα επιβεβαιώνουν, ότι ακόμα και σε συνθήκες πολέμου, η επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, όχι μόνο δεν ανακόπτεται αλλά αντίθετα εντείνεται. Με την ίδια αποφασιστικότητα που οι ιμπεριαλιστές εκτοξεύουν τους «Τόμαχοκ» και τις βόμβες ακριβείας πάνω στα κεφάλια των Ιρακινών, με την ίδια αποφασιστικότητα δίνουν τη μάχη για να πετύχουν στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, μπορεί να εμφανίζονται προσωρινά διχασμένες για την τακτική τους στον πόλεμο του Ιράκ. Είναι όμως όλες μαζί ταγμένες, και μάλιστα διά παντός, στη στρατηγική τους απέναντι στην εργατική τάξη της Ευρώπης, στις κατακτήσεις της και στα δικαιώματά της.

Η στοχοπροσήλωση που έδειξε το «πολιτικό απαράτ» των Βρυξελλών -την ώρα που όλη η ανθρωπότητα βυθίζεται στον τρόμο και το σκοτάδι του ιμπεριαλιστικού πολέμου- είναι πράγματι «αξιοθαύμαστη». Είναι ταυτόχρονα και ένα «μάθημα», στους Ευρωπαίους εργαζόμενους, για το πώς το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, έχουν υψηλή αντίληψη των ταξικών του συμφερόντων. Και είναι αυτός ένας πρόσθετος λόγος, το εργατικό κίνημα, στον ξεσηκωμό του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να ενισχύσει τη δράση του σε όλα τα μέτωπα του ταξικού πολέμου.