Τελικά δεν ήταν παράλληλοι μονόλογοι. Ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε, ο ένας συμπλήρωνε αρμονικά τον άλλο και οι δύο μαζί εξωράιζαν και πλειοδοτούσαν σε νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές και από κοινού απηύθυναν όρκους πίστης στην ΟΝΕ και τη «νέα τάξη». Ταυτόχρονα επιχείρησαν να εμπαίξουν και εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό.

Το αποτέλεσμα ήταν ολοφάνερο: Κανένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας και της χώρας δεν πρόκειται να λυθεί προς όφελος των πολλών, αν δε «μαυριστούν» και τα δύο μεγάλα κόμματα στις 9 του Απρίλη. Κατά τα λοιπά, η περιβόητη και καλά στημένη τηλεοπτική μονομαχία Σημίτη - Καραμανλή δεν κατέδειξε παρά τα αναμενόμενα: Οτι δηλαδή και οι δύο εμφανίστηκαν πανέτοιμοι και άξιοι διαχειριστές της ίδιας πολιτικής. Ο μεν ένας (ο Κ. Σημίτης) επικαλέστηκε την εμπειρία στη διαχείριση, την «αναγνωρισιμότητα» στους ηγέτες της ΕΕ και τη «σταθερότητα», ενώ ο άλλος (Κ. Καραμανλής) πρόβαλε τις «φρέσκες ιδέες», την «ορμητικότητα» του, το συνεπή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και το... «φιλολαϊκό» φιλελευθερισμό του. Ο πρώτος υπερασπίστηκε τις αντιλαϊκές επιλογές των προηγούμενων χρόνων, φροντίζοντας να παρουσιάσει τον «αντίπαλο» με ανεφάρμοστο πρόγραμμα, ενώ ο δεύτερος δημαγώγησε ασύστολα πάνω στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, προτείνοντας όμως ως διέξοδο ουσιαστικά... την πολιτική Σημίτη, πάνω στην οποία, όπως είπε, θα κτίσει!

Το σίγουρο είναι πάντως ότι και οι δύο είναι αποφασισμένοι να υπηρετήσουν με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της μετα-ΟΝΕ εποχής, την οποία όμως επιχείρησαν να εμφανίσουν ως πολιτική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κ. Σημίτης ισχυρίστηκε πως βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια χάρη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο Σύμφωνο Σταθερότητας(!), επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αποφασιστικότητά του να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς μετά τις εκλογές στο δεύτερο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης.

Από την πλευρά του ο Κ. Καραμανλής δεσμεύτηκε ότι ατμομηχανή της οικονομίας και της ανάπτυξης θα είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία θα ενισχυθεί με τις διαρθρωτικές αλλαγές και την απελευθέρωση της οικονομίας. Απλά είπε με το όνομά τους αυτά που κάνει και ο Κ. Σημίτης.

Η ταύτιση πολιτικής φάνηκε ολοκάθαρα όταν κλήθηκαν να τοποθετηθούν συγκεκριμένα στο ασφαλιστικό. Και οι δύο απέφυγαν να αναφέρουν και να δεσμευτούν ποια συγκεκριμένα μέτρα θα πάρουν, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ποια έχουν οι ίδιοι δρομολογήσει. Επιχείρησαν να καθησυχάσουν τους εργαζόμενους παραπέμποντας σε μελέτες και διάλογο που θα γίνουν. Το ίδιο έγινε και για τα θέματα υγείας και παιδείας, όπου ο Κ. Σημίτης τόνισε την ανάγκη να συνεχιστεί η αντιμεταρρύθμιση Αρσένη. Δεν παρέλειψαν βέβαια να εμφανιστούν και ως εγγυητές κερδών των επενδυτών στο Χρηματιστήριο.

Η μόνη ερώτηση που έγινε για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής αφορούσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις (σ.σ. λες και δεν έγινε πόλεμος πριν από ένα χρόνο και δεν ακούγονται και πάλι τα τύμπανα...). Το συμπέρασμα ήταν ότι και οι δύο έχουν αποδεχτεί τις αποφάσεις του Ελσίνκι ως μπούσουλα στην πολιτική τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλη τη μέρα χτες είχε δημιουργηθεί ένα αποπνικτικό, νοσηρό κλίμα, ένα κλίμα δικομματικής ασφυξίας, καθώς η χτεσινοβραδινή παράσταση για δύο είχε αναγορευτεί σε μείζον και κορυφαίο γεγονός της προεκλογικής περιόδου, το οποίο μάλιστα θα καθόριζε τη στάση των λεγόμενων αναποφάσιστων. Ενας συρφετός από παρατρεχάμενους και ειδικούς (από επικοινωνιολόγους μέχρι σκηνοθέτες και στιλίστες για την ενδυμασία και... τις γραβάτες) επιστρατεύτηκε για να προσδώσει... σοβαρότητα και σημαντικότητα στην ανούσια θεατρική παράσταση. Ομως όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν σήμερα, οπότε ουσιαστικά θα κριθεί η μάχη των εντυπώσεων. Ο πόλεμος των «ερμηνειών» μέσω των ΜΜΕ και των αναλυτών για τα «συμπεράσματα» και τις εκτιμήσεις ξεκίνησε ήδη από χτες το βράδυ, καθώς είχαν φροντίσει να στηθούν και τα κατάλληλα πάνελ στα κανάλια για μια «πρώτη αποτίμηση» της αναμέτρησης. Σήμερα όμως και τις επόμενες μέρες τα πάντα θα επιχειρήσουν να σκεπάσει ο κουρνιαχτός της «τιτανομαχίας» των δύο διαχειριστών της ίδιας απάνθρωπης και βάρβαρης πολιτικής. Το «μακιγιάζ» δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν.