Θέλοντας να συμβάλω στην ανάπτυξη ενός πλούσιου προσυνεδριακού διαλόγου, σας στέλνω το σημείωμά μου για να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς μου.

Διαπιστώνεται παντού και στις Θέσεις για το 17^ο Συνέδριο ότι παρά τις σωστές αποφάσεις και θέσεις του Κόμματος, αυτές δε συνοδεύονται από τη σωστή εφαρμογή τους στη ζωή. Μιλάμε δηλαδή για την ενότητα της πολιτικής και της οργανωτικής δουλιάς και την αναντιστοιχία που εμφανίζεται μεταξύ τους.

Εφόσον, λοιπόν, είναι κοινά αποδεκτή από το σύνολο του Κόμματος η ορθότητα της πολιτικής μας, η επιτυχία της υπόθεσης εξαρτάται από τη σωστή ανάπτυξη και εφαρμογή της οργανωτικής πολιτικής. Με τη σειρά της, αυτή στηρίζεται στη σωστή επιλογή και τοποθέτηση των στελεχών μας, έτσι ώστε το κατάλληλο άτομο να βρίσκεται στη θέση που ανταποκρίνεται στις ικανότητές του, γιατί όχι και στο χαρακτήρα του, για να έχουμε κάθε φορά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα από τη δουλιά του. Να είναι σε θέση να εξασφαλίζει τη σωστή κινητοποίηση και διάταξη των κομματικών δυνάμεων, σύμφωνα με τις ανάγκες που κάθε φορά προβάλλει η πολιτική του Κόμματος. Να εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα της δράσης και την κατάκτηση αποκρυσταλλωμάτων.

Η ανάδειξη νέου στελεχικού δυναμικού και η παραπέρα ισχυροποίηση του ήδη υπάρχοντος αποτελεί κρίσιμης σημασίας για το Κόμμα μας. Αν και έχουν γίνει βήματα, όπως διαπιστώνεται στις Θέσεις, η δουλιά μας σ' αυτό το καθήκον χωλαίνει εξαιτίας διαφόρων αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών. Θα σταθώ στις τελευταίες, επικεντρώνοντας την προσοχή στο πρόβλημα του διαχωρισμού της καθημερινής δράσης από την προοπτική, συνέπεια του οποίου είναι οι οργανώσεις να μην παλεύουν ενιαία τα ζητήματα με βάση τη στρατηγική του Κόμματος, να αποκτά η δράση μας καμπανιακό χαρακτήρα, πολλοί σύντροφοι να ρουτινιάζουν, να χαλαρώνουν οι πολιτικοί δεσμοί με τους φίλους και τα μέλη μας, να κυνηγάμε τελικά πλασματικούς στόχους, έχοντας ως φυσική συνέπεια την απογοήτευση, παραίτηση και την αποστράτευση μιας σειράς μελών και στελεχών.

Η έλλειψη σταθερής ιδεολογικής - πολιτικής συζήτησης στα όργανα και στις ΚΟΒ, η ενασχόλησή τους με τρέχοντα κυρίως καθήκοντα, αποσπασμένα από την προοπτική και η πρακτικίστικη προσέγγιση των ζητημάτων, εκεί όπου εμφανίζεται, έχει εκτός των άλλων ως συνέπεια να δημιουργούνται και οι ανάλογες αντιλήψεις για τα κριτήρια ανάδειξης στελεχών, ακυρώνοντας ουσιαστικά αυτά που πρέπει να τα χαρακτηρίζουν.

Οδηγούμαστε συχνά σε υποκειμενισμούς και σε λάθος εκτιμήσεις τόσο για την καταλληλότητα των προσώπων που καλούνται να αναλάβουν συγκεκριμένα καθήκοντα, όσο και για τη χρονική στιγμή ακόμη που γίνεται η ανάληψη.

Είναι πιθανόν, δε, να έρθουμε αντιμέτωποι με το οξύμωρο σχήμα, να αναδεικνύουμε συντρόφους εκτιμώντας στρεβλά τη δουλιά τους, ενώ παράλληλα εξαιτίας των ίδιων και άλλων, ενδεχομένως, υποκειμενικών αντιλήψεων, ας μου επιτραπεί η έκφραση, να παραγκωνίζουμε άλλους. Για παράδειγμα, η υπερεκτίμηση μιας ποσοτικής δουλιάς που βγάζει ένας σύντροφος, που στην ουσία είναι λειψή, γιατί δε συνδυάζεται με εκείνα τα ιδεολογικά - πολιτικά χαρακτηριστικά ή ακόμα μιας πολιτικά κενής μαζικότητας του στιλ «δημοσίων σχέσεων», είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις μιας τέτοιας κατάστασης.

Τέτοια φαινόμενα, εμφανίζονται πιο έντονα στην ΚΝΕ, εξαιτίας και επιπλέον παραγόντων λόγω της φύσης της. Εδώ βέβαια μπαίνει και ένα ακόμη ζήτημα, αυτό του κατά πόσο βοηθάει τελικά η ύπαρξη επαγγελματικών στελεχών στην ΚΝΕ, τόσο την ίδια την Οργάνωση, όσο και το Κόμμα. Και αυτό μπαίνει με την έννοια ότι ενδέχεται, χωρίς να 'ναι και απόλυτο, να έρθουμε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο που μπορεί να υποβόσκει, ανάπτυξης «δημοσιοϋπαλληλίστικων» αντιλήψεων για το ρόλο τους, εξαιτίας της νεαρής ηλικίας και έλλειψης εμπειρίας από την παραγωγή. Οπως και να 'χει το ζήτημα, σηκώνει μεγάλη συζήτηση και προβληματισμό, γι' αυτό δε θα σταθώ άλλο εδώ.

Συμβαίνει, λοιπόν, τέτοιου είδους φαινόμενα να αναπαράγονται εκεί όπου είναι και πιο έντονα, έχοντας φυσικά και σημάδια ξεπεράσματός τους. Στο κάτω κάτω όλα είναι προς κατάκτηση. Το ζήτημα είναι πώς φτάνεις σ' αυτή.

Είναι ανάγκη τέτοια ζητήματα να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά. Δεν αντιμετωπίζονται σίγουρα με διοικητικά μέτρα, γιατί θα καταλήξεις εκεί από όπου άρχισες. Πρέπει με θάρρος να ανοίγει η συζήτηση στα όργανα και στις ΚΟΒ για όλα όσα τους απασχολούν. Να συνδέονται τα ζητήματα με την ιδεολογία και την πολιτική μας. Να αποκτά η δουλιά κάθε συντρόφου συγκεκριμένο περιεχόμενο, που να τον καλύπτει ως προσωπικότητα και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και ικανότητές του. Να εξασφαλίζουμε τη συμμετοχή κάθε συντρόφου στη λήψη και στην υλοποίηση των αποφάσεων. Να ανέβει, τελικά, η οργανωτική καθοδήγηση στο επίπεδο της πολιτικής. Μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση να ατσαλώνουμε τα μέλη μας, να αφομοιώνουμε τα νέα και να δημιουργούμε στελέχη που θα δίνουν βάθος και προοπτική στη δουλιά μας.

Γιάννης Αβραμίδης

ΚΟΒ Φλώρινας