Σε καταστήματα δήμων, ρακένδυτοι πεινώντες - ανθρώπινα "περισσεύματα" της "υπερκαταναλωτικής" κοινωνίας - στριμώχνονται για ένα πιάτο φαϊ από τα συσσίτια.

Σε χαγιάτια εκκλησιών, εξουθενωμένοι, άποροι - "αφορισμένοι" από τους "δεσποτάδες" της κοινωνίας - διαμοιράζονται τα ιμάτια της ελεημοσύνης.

Σε στούντιο "ριάλιτι σόου" της τηλεόρασης, δακρυσμένες γυναίκες - τηλεοπτικώς ξεγυμνωμένες - εκλιπαρούν τη βοήθεια των συνανθρώπων τους.

Σε "πλατό" κάποιων "σταρ" της "ενημέρωσης" και της "τέχνης", αναξιοπαθούντες συνέλληνες - θρύψαλα του κοινωνικού δαρβινισμού - διεκδικούν μερίδιο από τα μερίσματα "μαραθωνίων αγάπης".

Σε αστραφτερά σαλόνια πάμπλουτων, πλην "ευαίσθητων", κυριών του "καλού κόσμου", περιδεείς νοσούντες - θύματα της αποσάθρωσης του "κοινωνικού κράτους" - ελπίζουν στην ίασή τους μέσω κοσμικών εκδηλώσεων.

Σε γραφεία κρατικών υπηρεσιών και πολιτικάντηδων, απελπισμένοι άνεργοι - αγγίζοντες το χείλος του "κοινωνικού Καιάδα" - λαμβάνουν μέρος σε πλειστηριασμό ελπίδων για ανεύρεση θέσεων εργασίας.

Αναζητεί "χείραν βοηθείας" στο συνάνθρωπο, απεμπολώντας το δικαίωμα στον αγώνα για την εξασφάλιση της ατομικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Μια απεμπόληση που εκμεταλλεύονται διάφοροι απατεώνες.

Εν πρώτοις, οι "χρυσοκάνθαροι" της οικονομικής ολιγαρχίας για να εμφανιστούν ως ελεήμονες φιλάνθρωποι, ξεπλένοντας κρίματα και αμαρτήματά τους, κρατώντας, ταυτόχρονα, αλώβητα τα πολλά και άνομα κέρδη τους. Και θυμίζουν τους συνδαιτυμόνες της Αγίας Γραφής, που επέτρεπαν στον Λάζαρο να τρώει ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι τους και να ονειρεύεται τη "βασιλείαν των ουρανών".

Υστερα, οι υπάλληλοί τους στα ΜΜΕ, που για να εξασφαλίσουν το δικό τους "παντεσπάνι" προσφέρουν "μουχλιασμένα καρβέλια", μέσω των παραμορφωτικών φακών της οθόνης και της γλυκιάς φωνής του μικροφώνου.

Και τέλος, οι πολιτικοί υπάλληλοί τους για να εξασφαλίσουν κομματική πελατεία, διαιωνίζοντας το καθεστώς μιας "πολιτείας της εκμετάλλευσης και της ελεημοσύνης".

Εκεί, όπου η ζωή είναι απαίτηση κι όχι έκκληση. Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι ετεροβαρής και ύποπτη, αλλά ισότιμη κι αποτελεσματική.

Ο κοινωνικός ορίζοντας ξεκαθαρίζει και κάποιοι συνάνθρωποι διακρίνονται ως συναγωνιστές και μερικοί άλλοι ως αντίπαλοι. Χτίζεται το μέλλον και δε "μερεμετίζεται" το παρόν.

Εκεί, όπου, αργά ή γρήγορα, θα συναντηθούν με τους "ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες" και οι "προσκυνημένοι", για ν' ανοίξουν, όλοι μαζί, τους δρόμους του μέλλοντος, παραμερίζοντας στο διάβα τους τους "ελεήμονες και φιλάνθρωπους" απατεώνες.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ