"Αυτή η πολιτική και οι αρνητικές της συνέπειες χτυπάνε το ίδιο σκληρά εργαζόμενους, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, μικρέμπορους και νέους. Τα προβλήματα είναι κοινά, κοινές είναι και οι αιτίες που τα δημιουργούν...", έγραψαν στο ψήφισμά τους οι δεκάδες μαζικοί φορείς, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν την περασμένη Κυριακή στη σύσκεψη που έγινε με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου Λάρισας. Με βάση αυτήν την αφετηριακή διαπίστωση, αποφάσισαν το συντονισμό της δράσης τους και καθόρισαν τα πρώτα αγωνιστικά τους βήματα, με προσανατολισμό την κλιμάκωση της κοινής πάλης και με προοπτική "τη συμμετοχή τους στη δημιουργία προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές", όπως υπογραμμίζουν.

Η σύσκεψη της Λάρισας είναι συνέχεια άλλων κινήσεων συντονισμού, που βρίσκονται σε εξέλιξη σε πολλές περιοχές και έχουν αποδώσει συγκεκριμένα αποτελέσματα μέχρι τώρα στη Βόρεια Ελλάδα και στην περιοχή της Πελοποννήσου. Θα πρόσθετε μάλιστα κανείς, εντελώς βάσιμα, ότι πρόκειται για μια πιο προωθημένη μορφή συντονισμού, αφού "αγκαλιάζει" στην πράξη συνδικαλιστικές οργανώσεις, όχι μόνο εργαζομένων, αλλά και αγροτών, ΕΒΕ, νεολαίας και - επομένως - απευθύνεται ευρύτερα στα λαϊκά στρώματα, ενισχύοντας έτσι τις δυνάμεις αντίστασης και τις προοπτικές μιας πιο δυναμικής και αποτελεσματικής αναμέτρησης. Ο περιφερειακός χαρακτήρας του θετικού αυτού εγχειρήματος μπορεί, από τη μια, να προσδιορίζει τα - εξ αντικειμένου - περιορισμένα όριά του, αλλά, ταυτόχρονα, δείχνει τις υπαρκτές δυνατότητες να επεκταθεί ταχύτατα και σε άλλες περιοχές, με κατεύθυνση έναν πανελλαδικό συντονισμό, που μπορεί να ταρακουνήσει, να απειλήσει, να περιορίσει και - γιατί όχι; - να ακυρώσει τις αντεργατικές αντιλαϊκές επιλογές. Και αυτό, "σήμερα, διότι αύριο θα είναι αργά", όπως τόνισε χαρακτηριστικά στη σύσκεψη της Λάρισας ένας εκ των ομιλητών. Αυτήν την αναγκαιότητα μόνο όσοι εθελοτυφλούν, όσοι δε θέλουν να ενισχύσουν ένα αποτελεσματικό μέτωπο αντίστασης και, πολύ περισσότερο, όσοι θέλουν να βάλουν - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - "πλάτη" στη σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση, δεν το βλέπουν. Εχουμε, για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή μπροστά μας σε πλήρη εξέλιξη τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και μαζί μ' αυτήν, την άγρια επίθεση στο σύνολο των κατακτήσεων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Υπάρχει, μήπως, κανένας που δεν καταλαβαίνει ότι όλο αυτό το τοπίο θα ήταν σήμερα εντελώς διαφορετικό, αν οι εργαζόμενοι σ' αυτούς τους χώρους αντιδρούσαν έγκαιρα και συντονισμένα, σαν ένας άνθρωπος; Αν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η ΓΣΕΕ λειτουργούσαν σε μια τέτοια κατεύθυνση και με την απόφαση ότι αυτή η επίθεση δε θα περάσει; Αν σ' αυτήν την πάλη αναζητούσαν και εξασφάλιζαν την αλληλεγγύη και την ενεργό συμπαράσταση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και μαζικών φορέων στη βάση του κοινού συμφέροντος, για έναν υγιή δημόσιο τομέα με κοινωνικό χαρακτήρα στην υπηρεσία του λαού; Αν - πολύ περισσότερο - δε μεγέθυναν σκόπιμα επί μέρους διαφορές, αν δεν έριχνε ο ένας το "μπαλάκι" στον άλλον, αν δεν περιορίζονταν σε σκόρπιες και, εν πολλοίς, προσχηματικές αντιδράσεις, έτσι ώστε και άλλοθι να εξασφαλίζουν απέναντι στον κόσμο που εκπροσωπούν και τις κυβερνητικές αποφάσεις να μην απειλούν στην ουσία τους; Η απάντηση σ' όλα τα πιο πάνω ερωτήματα είναι αυτονόητη, όπως αυτονόητο είναι το ποιοι και γιατί φοβούνται την ενότητα των εργαζομένων, την ενότητα δράσης τους με τα άλλα λαϊκά στρώματα και κινήματα. Ποιοι και γιατί πολεμάνε με κάθε μέσο μια τέτοια προοπτική, ποντάροντας στο "διαίρει και βασίλευε".

Τα βήματα που έγιναν το τελευταίο διάστημα στην κατεύθυνση του συντονισμού της δράσης - βήματα σημαντικά, αν και καθυστερημένα σε σχέση με τις ανάγκες - επιβάλλεται να στηριχτούν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Οι πρώτες κινητοποιήσεις, που ήδη εξαγγέλθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα, στην Πελοπόννησο, στη Θεσσαλία, πρέπει να πετύχουν και, ταυτόχρονα, να έχουν συνέχεια και συνέπεια. Να στείλουν μήνυμα πέρα από τα όρια των περιοχών που απευθύνονται. Μήνυμα πανελλαδικό. Μήνυμα προοπτικής και διεξόδου. Μήνυμα, που θα συμπαρασύρει και άλλες περιοχές και άλλους φορείς και άλλες δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα, σ' έναν αγώνα πανεργατικό, παλλαϊκό. Σ' έναν αγώνα, που στην προμετωπίδα του θα προβάλλει τα κοινά προβλήματα, τους κοινούς στόχους, την κοινή - υποχρεωτικά - "τύχη" όλων όσοι δε βολεύονται στην αθλιότητα του αναχρονιστικού "εκσυγχρονισμού". Ολων όσοι έχουν συμφέρον για ριζικές αλλαγές, για μια άλλη πολιτική, "που θα έχει βασικό σκοπό την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων, των αγροτών, των ΕΒΕ και θα στρέφεται σαφώς κατά των προνομίων και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου", όπως έγραψαν στο ψήφισμά τους οι μαζικοί φορείς της Θεσσαλίας. Σ' έναν αγώνα, που, όπως τονίζουν στην κοινή τους διακήρυξη τα Εργατικά Κέντρα της περιοχής Πελοποννήσου, στέλνει το εξής μήνυμα: "Δεν παραδινόμαστε. Δεν εξουσιοδοτούμε κανέναν να εκχωρήσει τα δικαιώματά μας. Είμαστε αποφασισμένοι να συντονίσουμε τον αγώνα μας με όλους τους εργαζόμενους της Ελλάδας και της Ευρώπης, καθώς και με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από αυτήν την πολιτική". Είναι, τέλος, ολοφάνερο ότι αυτές οι σημαντικές πρωτοβουλίες και, πολύ περισσότερο, το περιεχόμενο που τους δίνουν οι φορείς που συντονίζονται, δε χωράνε, είναι αντίθετες, με τη στημένη απάτη του "κοινωνικού διαλόγου". Ενός διαλόγου, που - όπως τονίζεται στο ψήφισμα των Εργατικών Κέντρων Βόρειας Ελλάδας - "χρησιμοποιείται ως προσχηματικό άλλοθι για την επιβολή επαχθών λύσεων σε βάρος του κόσμου της εργασίας και προς όφελος τους χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της οικονομίας - καζίνο". Το ίδιο περιεχόμενο μπορούν και πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι στην πανεργατική πανυπαλληλική απεργία, που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τις 27 Μάη, παίρνοντας στα δικά τους χέρια την υπόθεση της οργάνωσης και της επιτυχίας της κινητοποίησης.