"Είμαστε υπερήφανοι σήμερα, γιατί μετατρέψαμε την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Κουμουνδούρου...". Τα λόγια του Πέτρου Θηβαίου, απ' τους "Συνήθεις Υποπτους", σχηματίζουν στα πρόσωπα χιλιάδων διαδηλωτών ένα πικρό χαμόγελο. Τα βλέμματα όλων στρέφονται στους Κούρδους πρόσφυγες που ζουν - όπως, τέλος πάντων, το εννοεί ο καθένας αυτό το "ζουν" - στη χώρα μας. Η ντροπή όλων μας για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσής τους - τόσα χρόνια - στο κέντρο της Αθήνας, υπήρχε έντονα αποτυπωμένη σ' αυτά τα βλέμματα. Οπως και η ενοχή, πως, ενώ μπορούσαμε να κάνουμε τόσον καιρό περισσότερα γι' αυτούς, βολευτήκαμε με το "ελάχιστο".

Απέναντι απ' την κεντρική εξέδρα, ακριβώς έξω απ' τη Γενική Τράπεζα, έξι Κούρδοι πάνω σ' ένα δέντρο. Να ανεμίζουν - επί πέντε και πλέον ώρες - σημαίες με τη μορφή του ηγέτη τους, να υψώνουν τα χέρια τους, σχηματίζοντας με τα δάχτυλά τους το σήμα της νίκης. Και να 'ρχονται στο νου αυτόματα οι στίχοι του ποιητή: "Η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις που δεν έγιναν ποτέ... Το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης, που την κρύβεις με επιμέλεια για τη μεγάλη ώρα". Το τραγούδι να"σχίζει" στα δύο το προχτεσινό ανοιξιάτικο βράδυ και τα λόγια του να φεύγουν, για ν' ακουμπήσουν πάνω στις καρδιές των προσφύγων. "Στο 'πα και στο ξαναλέω/ μη μου γράφεις γράμματα/ γιατί γράμματα δεν ξέρω/ και με πιάνουν κλάματα". "Αφιερωμένο σ' αυτούς που δεν έχουν πατρίδα", είπε λίγο νωρίτερα η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Αλλά προχτές - έστω γι' αυτές τις πέντε ώρες - είχαν όλοι πατρίδα. Είχαν όλοι μια μεγάλη αγκαλιά για να χωρέσουν μέσα. Είχαν ένα γιορτινό αττικό ουρανό για στέγη τους κι ένα ολόγιομο φεγγάρι - "πυξίδα". Να μη φύγουμε, να μη χάσουμε, να μην απομακρυνθούμε απ' το στόχο. Αυτός είναι ο στόχος. Κι ας είναι ακόμα "ελάχιστος".

Υγρά τα μάτια των προσφύγων. Πολλές φορές δεν αντέχουν κι αδειάζουν. Είναι αγαπημένα αυτά τα δάκρυα. Η αλμύρα τους ήταν "γεύση" προχτές στα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών. Από κει που έβγαιναν με πάθος και πίστη δεκάδες συνθήματα. Από κει που έβγαινε η οργή και η τσαντίλα. "Εμείς δεν είμαστε προτεκτοράτο". Το είπαν, το δήλωσαν, το φώναξαν χιλιάδες άνθρωποι αυτό. Κι αυτοί, που έπρεπε να το ακούσουν, είναι βέβαιο πως το άκουσαν. Κι ας εξακολουθούν να το παίζουν ακόμα "στου κουφού την πόρτα"... "Εμείς δεν είμαστε προτεκτοράτο". Ανοιξη αγώνα κι ελπίδας. Υπάρχει κάτι, που δείχνει πως αυτό το "φεγγάρι" θα μείνει πάντα γεμάτο.

Χιλιάδες νέοι με τις τσάντες στον ώμο. Πολλές οι "κοπάνες" προχτές απ' τα φροντιστήρια. Ασφυκτικά να στέκονται ο ένας στο πλευρό του άλλου. Ολοι στο πλευρό του κουρδικού λαού. Τα παιδιά του "Κάτσε καλά Γεράσιμε". Πάλι στους δρόμους. Για άλλον, αυτή τη φορά, σκοπό. Μα, ο αγώνας είναι πάντα αγώνας. Και οι έφηβοι της χώρας μας, τρεις μήνες στους δρόμους, είναι το "ελάχιστο" που έμαθαν. Ασφυξία στους δρόμους της Αθήνας. Ανάσα στις ψυχές χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων. "Ετσι να κάνουμε, θα τη ρίξουμε την πόρτα". Κι άλλος στίχος ποιητή στο νου. Αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει, θα 'ναι πάλι "ελάχιστο". Γιατί τελικά - και ποιος μπορεί να αμφιβάλλει - η δύναμή μας είναι μέγιστη. Και είναι ικανή για τα πάντα. Φοβηθείτε μας...

Μπ. Τσ.