Το θαύμα του «Πολυτεχνείου» επανεμφανίζεται με ένταση μπροστά μας κάθε χρόνο, όταν γιορτάζουμε για τρεις μέρες τη μεγάλη εξέγερση. Καταθέτουμε τότε κόκκινα γαρίφαλα και στεφάνια στον τόπο της θυσίας, πορευόμαστε με τις γροθιές ψηλά προς την αμερικάνικη πρεσβεία και μόλις λήξουν οι εκδηλώσεις τελειώνει συνήθως, εξατμίζεται θα έλεγα, και η δική μας αγωνιστική ανάταση. Κι, όμως. Το Πολυτεχνείο δεν είναι το μαυσωλείο κάποιων ηρωικών νεκρών και των ιδανικών τους, ώστε να πηγαίνουμε μια φορά να προσκυνάμε εκεί και να νομίζουμε έτσι ότι πράξαμε το χρέος μας. Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανή παρακαταθήκη ελευθεροφροσύνης, ανδρείας και πάλης και πρέπει συνεχώς να μας οιστρηλατεί και να οδηγεί τα βήματά μας. Το χρέος μας προς τους «τετιμημένους» νεκρούς το εκπληρώνουμε στο ακέραιο, μόνον όταν δονούμαστε μόνιμα από το πάθος τους και προσπαθούμε να πραγματώσουμε τα δικά τους οράματα: Τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία.

Βέβαια, λίγους μήνες μετά την εξέγερση, η χούντα κατέρρευσε. Η μεταπολίτευση, όμως, που ήρθε ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα άλλων και όχι του λαού. Και ο λαός άρχισε αμέσως να ανοίγει λογαριασμούς με τους νέους κυρίαρχους. Λογαριασμοί, που, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και διογκώνονταν. Και που σήμερα με τη «νέα τάξη», την «παγκοσμιοποίηση» και όσα δεινά κουβαλούν για τους εργαζόμενους αυτές οι καταστάσεις, έχουμε φτάσει να είναι οι εξουσιαστές μας χρεωμένοι ως το λαιμό απέναντί μας.