Αρκετοί λένε και γράφουν πως δεν πρέπει να εξωθούμε τα πράγματα, πως η νέα κυβέρνηση στην Τουρκία είναι πιο διαλλακτική, πως το Κυπριακό επιτέλους μπορεί να λυθεί τώρα «γιατί κράτησε πολύ, γιατί κάθε πέρσι και καλύτερα, γιατί είναι μοναδική ευκαιρία το βελγικό μοντέλο κλπ.».

Ισως σε κάποια σημεία να έχουν δίκιο. Πρέπει όμως να θυμηθούμε κάποια πράγματα. Και πρώτα απ' όλα πως, σε κάθε κυβερνητική αλλαγή στην Τουρκία ακούγαμε παρόμοιες θέσεις.

Πρέπει να θυμόμαστε πως, η όποια λύση στο Κυπριακό θα είναι και η τελεσίδικη. Πως οι Τούρκοι, και κυρίως ο στρατός, που ελέγχει απόλυτα τα πάντα στη χώρα αυτή, δε στηρίζεται σε πρόσωπα, αλλά σε σχέδια με στόχους προαποφασισμένους από το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Και δεν αλλάζει τους στόχους (τους αποκαλούμενους και εκεί εθνικούς), επειδή εξαφανίστηκαν οι παλιοί πολιτικοί και εμφανίστηκαν καινούριοι.

Τα περισσότερα κόμματα στην Τουρκία αλλάζουν όνομα και ηγεσίες σε κάθε εκλογική αναμέτρηση σχεδόν. Ενώ το στρατιωτικό κατεστημένο αλλάζει κανονικά μεν την ηγεσία του, αλλά έχει θεσμοθετήσει και συνταγματικά και νομοθετικά την παρεμβατική του δυνατότητα και τη συνεχή εμπλοκή του στη διακυβέρνηση της χώρας.

Αυτήν, μάλιστα, τη μοναδική στον κόσμο στρατιωτικο-πολιτική δομή εξουσίας, (που συνεχίζεται αδιάλειπτα σχεδόν, με λίγα ενδιάμεσα κενά καθαρής δικτατορικής διακυβέρνησης σε όλη τη διάρκεια του σύγχρονου τουρκικού κράτους), υποστηρίζουν ανοιχτά και ξεκάθαρα όλες οι αμερικανικές κυβερνήσεις. Παρότι οι Τούρκοι πρώτα βλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και μετά του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών.

Και δεν κόπτονται εδώ και τώρα να κάνουν υποχωρήσεις στο Κυπριακό, επειδή ο σκληρός Ντενκτάς αρρώστησε και έτσι βρήκαν την ευκαιρία να γλυκάνουν τις θέσεις τους.

Δε φαίνεται, μάλιστα, να ανησυχούν και ιδιαίτερα για τον καλπάζοντα πληθωρισμό και τη φτώχεια του λαού τους. Ας είναι καλά οι αγωγοί πετρελαίου προς το Σεϊχάν, οι αμερικανικές βάσεις στο έδαφός τους, η αχαλίνωτη βουλιμία των νεο-ταξικών της Δύσης για απόλυτο έλεγχο των πηγών ενέργειας της Κασπίας και των αραβικών περιοχών. Αυτή η βουλιμία και η στρατηγική - γεωγραφική θέση της Τουρκίας είναι τα φανερά χαρτιά της τράπουλας, οι άσοι στα χέρια αυτών που εξουσιάζουν (και νέμονται) την Τουρκία. Με αυτά τα χαρτιά και γνώστες της δύναμής τους πρώτα υπέγραψαν το «Σύμφωνο της Αγκυρας» με τις ΗΠΑ και την Αγγλία. Δηλαδή, υπέγραψαν Σύμφωνο που καθορίζει τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το ΝΑΤΟ.

Αυτό το Σύμφωνο (με το οποίο πολύ αργά σκέφτηκαν να ασχοληθούν οι δικοί μας κυβερνήτες), πρώτα το απέρριψε και μετά ασμένως το αποδέχτηκε ο πρωθυπουργός. Προσθέτοντας με απαίτησή του μια διάταξη, που λέει πως το ΝΑΤΟ δε θα επιτεθεί σε χώρα της ΕΕ. Να προσέξουμε λίγο εδώ. Δε λένε να μην επιτεθεί χώρα του ΝΑΤΟ σε χώρα της ΕΕ, αλλά το ΝΑΤΟ ως οργανισμός. Κάπου μας δουλεύουν, δηλαδή.

Τι πέτυχαν με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ; Καθαρά και ωμά, πέτυχαν με τη σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων, να ελέγχουν τις οποιεσδήποτε επιχειρήσεις του λεγόμενου Ευρωστρατού.

Διότι, το Σύμφωνο αφορά στις διαδικασίες που θα ακολουθούνται, όταν ο Ευρωστρατός θα κάνει επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας μέσα του ΝΑΤΟ (δηλαδή, πάντοτε) σε περιοχές ενδιαφέροντος των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, που δεν είναι μέλη της ΕΕ (ΗΠΑ, Καναδάς, Τουρκία και τρεις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης). Με λίγα λόγια, η μεν Τουρκία θα έχει δικαίωμα VETO και συμμετοχής στις επιχειρήσεις αυτές (ειρωνικά αποκαλούμενες «ειρηνευτικές») η δε Αμερική, θεσμοθετημένα πλέον θα ανακατεύεται στις υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας της Ευρώπης.

Με σύμφωνη γνώμη των ...προβάτων δηλαδή, βάλανε τους λύκους να φυλάνε το κοπάδι. Και εμείς πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι και να μη φωνάζουμε. Αντιλαμβανόμαστε την εκφραζόμενη αγωνία του κ. Σημίτη πως έρχονται μέρες πολύ δύσκολων αποφάσεων και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Να είναι προσεκτικοί ποιοι;

Και λέμε ότι πράγματι δε χρειάζεται όξυνση των πνευμάτων. Αλλά επαγρύπνηση, ενημέρωση, προσοχή και αποστολή μηνυμάτων στους κυβερνήτες μας πως είμαστε εδώ. Στην Ελλάδα πρώτα απ' όλα. Στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη τελευταία... Και όχι επειδή βρήκαμε παπά (την ΕΕ, τις ΗΠΑ και την εύκαμπτη κυβέρνησή μας) να θάψουμε δυο-τρεις (τα εθνικά μας θέματα, Κυπριακό και Αιγαίο).