Το Πολυτεχνείο Ζει! Το σύνθημα αυτό φωνάχτηκε περισσότερο από κάθε άλλο στην προχτεσινή μαζικότερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων. Και δεν είναι μια απλή παραδοχή, ούτε μια επετειακή διακήρυξη. Το Πολυτεχνείο ζει γιατί τα οράματά του παραμένουν ζωντανά και ανεκπλήρωτα, τα αιτήματά του επίκαιρα, ο αγώνας αδικαίωτος. Το Πολυτεχνείο ζει γιατί υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν το δρόμο του αγώνα, της αμφισβήτησης, της ρήξης.

Η περασμένη Κυριακή, η διαδήλωση και η πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, το λαομίσητο σύμβολο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των δεινών που έχει προκαλέσει στους λαούς όλου του κόσμου, δεν ήταν παρά ένας ακόμα σταθμός στους αγώνες του νεολαιίστικου, λαϊκού και εργατικού κινήματος της χώρας μας. Αυτούς τους αγώνες που τους διαπερνούν σαν κόκκινο νήμα και τους συνδέουν στην πάροδο των χρόνων κοινοί στόχοι, αιτήματα όπως το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», το «Εξω οι βάσεις και οι ΗΠΑ», που και σήμερα, αποκτώντας ίσως ένα διαφορετικό περιεχόμενο και συμβολισμό, παραμένουν ζητούμενα και στόχοι πάλης.

Εχουν μεσολαβήσει 29 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Εχει επέλθει αλλαγή φρουράς στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Απέναντί του το λαϊκό κίνημα δεν έχει πια μια ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία. Εχει μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων, τον ιμπεριαλισμό. Εξακολουθεί όμως, παρ' όλα αυτά, να έχει απέναντί του και αυταρχισμό και τρομοκρατία, πολιτικές που εξωθούν τα λαϊκά στρώματα στην εξαθλίωση, πολεμοκάπηλους που δε διστάζουν να ξαναχαράξουν τα σύνορα με ανθρώπινο αίμα, όσο κι αν απαιτηθεί. Εχει, εν ολίγοις, όλα όσα αποδεικνύουν πως για «δημοκρατία» ούτε λόγος να γίνεται...

Γι' αυτό η φλόγα του Νοέμβρη καίει ακόμα στις καρδιές του λαού και της νεολαίας, όσων ξέρουν να τιμούν αυτούς που θυσιάστηκαν όπως τους αξίζει. Συνεχίζοντας τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα αύριο όπου το ψωμί και η παιδεία δε θα καθορίζονται από τον όγκο του πορτοφολιού που διαθέτει κανείς αλλά θα είναι απαράβατο δικαίωμα όλων, όπου η ελευθερία δε θα αποτελεί μια συνταγματική ακάλυπτη επιταγή, αλλά προϋπόθεση για την ολόπλευρη ανάπτυξη ανθρώπων και κοινωνιών. Για ένα αύριο χωρίς το ΝΑΤΟ να διαφεντεύει και να αιματοκυλά λαούς και χώρες.

Ο αγώνας του Νοέμβρη του '73 συνεχίζεται. Στους αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ, ενάντια στους τρομονόμους και τον αυταρχισμό, για την υπεράσπιση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για μόρφωση, δουλιά, Υγεία και Πρόνοια για όλους. Είναι παρών στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Στην προσπάθεια των κομμουνιστών για τη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου. Και είναι αυτοί οι αγώνες η ασπίδα για την απόκρουση όσων προσπαθούν να αλλοιώσουν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και να μετατρέψουν την εξέγερση σε μουσειακό έκθεμα. Και είναι δική μας η δέσμευση ότι αυτή την ασπίδα θα την κρατάμε ψηλά, με όποιο κόστος, για όσο χρειάζεται.