«"Αν ζούσε ο Τσε, θα ήταν γιάπης!", τάδε έφη ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης. Πράγματι - κι αν ζούσε ο Μίμης Ανδρουλάκης δε θα ήταν αμετροεπής! Καθ' ότι το "αν" στην Ιστορία ισχύει μόνον για τη γιαγιά μας (η οποία αν είχε καρούλια θά 'ταν περονόσπορος). Ομως, θα μου πείτε, είναι τόσον κολοκυθοκέφαλος ο κ. Ανδρουλάκης, ώστε να καταφεύγει στο "αν"; - όχι, βεβαίως!

Ο κ. Ανδρουλάκης είναι ένας καλός άνθρωπος που λέει εδώ και καιρό αυτά που θέλει (και χαίρεται) να ακούει η "νέα" δημοσιογραφία. Αυτά που της αρέσει να αναπαράγει, φτιάχνοντας όλο αυτό το πλιγούρι μέσα στο οποίο μπορούν να κάνουν καριέρα όλα αυτά τα παιδιά του "αν" της Ιστορίας. Ολοι εκείνοι που τους αρέσει να την εκδικούνται για αυτά που δεν ήταν οι ίδιοι ποτέ και που δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν! Σ' αυτούς λοιπόν ας καταφεύγουν κι όσοι έπαψαν να είναι ό,τι ήταν. Είναι ένας τρόπος να γίνονται ευάρεστοι στα μορφώματα των αμορφώτων κι έτσι να (ελπί)ζουν ότι (επι)ζουν - νοιώθεται...».

Του Στάθη, από το χθεσινό «Ναυτίλο» του «Ελευθεροτυπία»).