Επ' ευκαιρία των εκλογών για την ΕΣΗΕΑ, που ξεκίνησαν χτες, ας κάνουμε μιαν αναφορά στα του οίκου μας, επιχειρώντας ν' απαντήσουμε στο ερώτημα «τι ρόλο παίζει και πώς λειτουργεί, στις μέρες μας, ο Ελληνας δημοσιογράφος». Κατ' αρχήν να σημειώσουμε ότι ο δημοσιογράφος, στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι ένας εργαζόμενος της διανόησης, που παράγει προϊόν προς πώληση, για όφελος του αφεντικού του. Εξ αντικειμένου, λοιπόν, όπως διαμορφώνεται και λειτουργεί η εργασιακή σχέση δημιουργεί εξάρτηση και, ως εκ τούτου, θέτει όρια στην ελευθερία και στην αντικειμενικότητα της δημοσιογραφικής δουλιάς. Επομένως, ουδείς συνάδελφος μπορεί να ισχυρίζεται ότι γράφει, ή ομιλεί, εντελώς ελεύθερα κι ανεπηρέαστα, καθότι θα βρεθεί σε δυσκολία ν' απαντήσει «ναι» στο εξής ερώτημα: Θα παρουσίαζες ποτέ στο «μέσον» που εργάζεσαι κάτι που θα έπληττε καίρια τα συμφέροντα του αφεντικού σου;

Βεβαίως, παρότι οι δημοσιογράφοι εργάζονται υπό την άμεση ή έμμεση επίβλεψη και, εν τέλει, τη «λογοκρισία» των αφεντικών, δεν είναι όλοι το ίδιο, καθότι διαφορετικές οι αντιλήψεις, ανάμεσά μας, για το ρόλο της δημοσιογραφίας και διαφορετικές οι αντοχές του καθενός στις άνωθεν πιέσεις. Υπάρχουν συνάδελφοι που πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία πρέπει να είναι η «θεραπαινίς» της άρχουσας τάξης κι άλλοι που τη θέλουν «αλφαβητάρι» και στήριγμα του λαού. Είναι κάποιοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μετατραπούν σε «τσιράκι» του αφεντικού κι άλλοι που αρνούνται να ξεπουλήσουν την αξιοπρέπειά τους έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Απ' αυτή την άποψη, λοιπόν, είναι ισοπεδωτικό και άδικο το γνωστό σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι».

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχει δημιουργηθεί μια «δημοσιογραφική ελίτ», η οποία ανέλαβε να φέρει εις πέρας την επιχείρηση πολιτικής παραπληροφόρησης και κοινωνικής χειραγώγησης. Πρόκειται για καμιά πενηνταριά καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, που εργάζονται σε εφημερίδες και τηλεοράσεις - μερικοί έχουν και ραδιοφωνική εκπομπή - οι οποίοι διακινούν από τα ΜΜΕ την κυρίαρχη ιδεολογία, διακονούν το δικομματισμό και το διπολισμό και συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα. Κάποιοι απ' αυτούς έχουν ειδικευτεί στη «δημοσιογραφία του κανιβαλισμού», εξευτελίζοντας ανθρώπους κι ευτελίζοντας συνειδήσεις, προβάλλοντας τα προϊόντα και τους παραγωγούς της υποκουλτούρας, δημιουργώντας αρνητικά πρότυπα στη νεολαία, εθίζοντας την κοινωνία στη βία, στο ψέμα και στην αδικία.

Σε αντίθεση με τη «δημοσιογραφική ελίτ», που απολαμβάνει την εύνοια των αφεντικών και την «εκτίμηση» της οικονομικοπολιτικής εξουσίας, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων βιώνει τα πολλά και μεγάλα προβλήματα της πλειοψηφίας των άλλων εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Η δουλιά στα «μαγαζιά» εντατικοποιείται και η εκμετάλλευση εντείνεται. Οι απολύσεις αυξάνονται και η ανεργία τρομοκρατεί. Οι μισθοί χαμηλοί, κατακτήσεις αφαιρούνται. Ιδιαίτερα υποφέρουν οι νέοι συνάδελφοι, οι οποίοι - όπως πολύ εύστοχα έχει γράψει ο Νίκος Καραντηνός - εργάζονται σε καθεστώς γαλέρας και ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Αυτόν τον σκληρά δοκιμαζόμενο κόσμο της δημοσιογραφίας εκφράζει και εκπροσωπεί η «Δημοσιογραφική Συνεργασία», που ζητά την ψήφο μας. Είναι προς όφελός μας να τη δώσουμε...