«Χρήμα άφθονο και φθηνό έχετε, το εργατικό κόστος έχει συμπιεστεί κι άλλο, άρα η παραγωγικότητα έχει ανέβει, ευνοϊκό για τις επιχειρήσεις περιβάλλον ποικιλοτρόπως φτιάχνουμε... Επιτέλους δεν υπάρχουν δικαιολογίες για μαζικές απολύσεις». Κάπως έτσι συνοψίζεται το ξέσπασμα του Ν. Χριστοδουλάκη κατά των «κακών» κεφαλαιοκρατών, που κάνουν μαζικές απολύσεις. Αν όμως δεν είναι θεατρινίστικο και υποκριτικό σόου, τότε είναι ασυγχώρητη πολιτική αφέλεια και άγνοια των σιδερένιων νόμων που διέπουν τον καπιταλισμό. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν μπορεί να αποσείσει τις ευθύνες της κυβέρνησης που διαθέτει ολοκληρωμένο σχέδιο και κίνητρα για την «προστασία» των υπερκερδών του κεφαλαίου, γυρίζοντας τις πλάτες στις στρατιές των ανέργων που διαρκώς μακραίνουν...

Φυσικά η κυβέρνηση δεν μπορεί να παραδεχτεί την παταγώδη αποτυχία της «ελεύθερης αγοράς» να διασφαλίσει το στοιχειώδες δικαίωμα της εργασίας, παρόλο που είναι παντελώς ελεύθερη και ασύδοτη και πριμοδοτούμενη από παντού. Αντίθετα, επεκτείνονται οι νέες ελαστικές και άτυπες μορφές «απασχόλησης», μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια. Η ασθένεια του καπιταλισμού είναι αθεράπευτη και παρά τη δυνατότητα που έχει να ξεπερνά, με ολέθριες και καταστροφικές συνέπειες, τις «κυκλικές» κρίσεις του, δεν μπορεί βέβαια να αγγίξει τη ρίζα του κακού: την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική κατοχή στα μέσα παραγωγής...

Η παραγωγή ανέργων εντάσσεται στις νομοτελειακές «παράπλευρες απώλειες», όταν η παραγωγή γίνεται με σκοπό το κέρδος. Η αναζήτηση ατομικών λύσεων δεν οδηγεί πουθενά. Οι απολύσεις είναι ανάγκη να γίνουν υπόθεση του συνόλου της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με την έκφραση αγωνιστικής συσπείρωσης και αλληλεγγύης, την ένταση της πάλης για 7ωρο -5ήμερο, 35ωρο, για να περάσει τελικά η εξουσία στα χέρια των πολλών...