Παπαγεωργίου Βασίλης

Το σύνολο τής έτσι και αλλιώς, έντεχνα υποβαθμισμένης, κυβερνητικής προεκλογικής προπαγάνδας για τα ζητήματα εργασίας, ανεργίας και κοινωνικής ασφάλισης αποτελεί συνειδητή ψευδολογία, αφού μια απλή σύγκριση των προεκλογικών φυλλαδίων του ΠΑΣΟΚ και των σχετικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι (Δεκέμβρης 1999) που προσυνυπέγραψε και ο κ. Σημίτης, φανερώνουν το μέγεθος της ασύστολης παραχάραξης.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να αποφύγει τα «κοινωνικά», όπως εξάλλου και τον τετράχρονο «απολογισμό» για τα Ιμια, την υπόθεση Οτσαλάν και τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Εξαναγκάστηκε, όμως, να ψελλίσει κάποια πράγματα για τα εργασιακά, και γιατί έπρεπε να αντιδράσει στη διογκούμενη, λαϊκή δυσφορία, αλλά και γιατί η προεκλογική περίοδος συνέπεσε με μια σειρά «ατυχείς», γι' αυτήν, συμπτώσεις που αφορούσαν την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και τις διαδικασίες της, ανεξάρτητα από τη χρονική σύμπτωση με τις πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα.

Η διαδικασία ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, οι αυστηρές δεσμεύσεις του Συμβουλίου ΕΚΟΦΙΝ, η «αποκάλυψη» από την Κομισιόν του προσυμφωνηθέντος κοινωνικού μακελειού για τα επόμενα χρόνια, και το «ειδικό» Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας (23/24 Μάρτη) για τη ριζική ανατροπή του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» συνέπεσαν με την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και εξανάγκασαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ιδεολογικά ενοποιημένα μετά από δεκάχρονο Μάαστριχτ, να «τοποθετηθούν». Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό.

Η κυβέρνηση, στα φυλλάδια που «δημιουργούν τη νέα Ελλάδα» με «δεσμεύσεις» του Κ. Σημίτη, επέλεξε να προπαγανδίσει βασικά την «οικονομικά ισχυρή Ελλάδα» που δήθεν, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την «προστασία των εργαζομένων». Μόλις πριν από μερικούς μήνες, στο Ελσίνκι, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης υπέγραφε επίσημα κείμενα που παρουσίαζαν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση της χώρας, ενώ οι αποφάσεις της Λισαβόνας κατέδειξαν περίτρανα, ότι, οποιαδήποτε μετεκλογική κυβέρνηση στην Ελλάδα υποχρεούται σε άγρια πολιτική λιτότητας και ξήλωμα ακόμη και αυτού του υποτυπώδους ελληνικού «κοινωνικού κράτους».

Η Ελλάδα είναι το πιο φτωχό κράτος - μέλος της ΕΕ και κάθε μέρα φτωχαίνει ακόμη περισσότερο, παρ' όλο που η κερδοφορία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στη χώρα μας είναι η υψηλότερη σε ολόκληρη την ΕΕ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της EUROSTAT για τον πλούτο κάθε κράτους - μέλους («ΑΕΠ κατά κεφαλή σε τρέχουσες τιμές αγοραστικής δύναμης και SPA, μέσος όρος ΕΕ-15=100), το 1999 η Ελλάδα ήταν η πιο φτωχή χώρα στο 67 του μέσου κοινοτικού όρου. Κάτω από το μέσο κοινοτικό όρο (100) βρίσκονται η Ελλάδα (67), η Πορτογαλία (75), η Ισπανία (82) και η Ιταλία (99). Τα υπόλοιπα έντεκα κράτη - μέλη βρίσκονται πάνω από το μέσο κοινοτικό όρο (100, με προεξέχον το Λουξεμβούργο (180), τη Γερμανία (118), την Ολλανδία (112) και την πρώην φτωχή Ιρλανδία (112). Το 1990, κάτω από το μέσο κοινοτικό όρο πλούτου, βρισκόταν η Πορτογαλία (56), και μετά ήταν η Ελλάδα (63), η τότε φτωχή Ιρλανδία (68) και η Ισπανία (73).

Η Ελλάδα έχει και τις εφτά από τις έντεκα φτωχότερες περιοχές της ΕΕ, με πιο φτωχές ευρωπαϊκές περιφέρειες την Ηπειρο (43), το Βόρειο Αιγαίο (51), τη Δυτική Ελλάδα (56) και την Πελοπόννησο (57). Για τη σύγκριση, οι πιο πλούσιες περιφέρειες της ΕΕ είναι το Λονδίνο (227) και το Αμβούργο (198). Οι φτωχές ελληνικές περιφέρειες γίνονται φτωχότερες αφού, για παράδειγμα, το 1996 ήταν: Ηπειρος (44), Β. Αιγαίο (52), Δ. Ελλάδα (58), Πελοπόννησος (58) του μέσου κοινοτικού όρου (100).