«Είμαστε πολλοί πια. Και αύριο θα είμαστε περισσότεροι εδώ, για να πούμε ΟΧΙ στη διακίνηση των ναρκωμένων συνειδήσεων», είπε η Λιάνα Κανέλλη. «Είμαστε εδώ γιατί δεν πάει άλλο. Και δεν πάει άλλο, όχι μόνο με τη φτώχεια, την ανεργία, την αμφισβήτηση κατακτήσεων κερδισμένων με σκληρούς αγώνες, αλλά και με την αλλοτρίωση της ίδιας της ανθρωπιάς μας», είπε από την πλευρά του ο πανεπιστημιακός Γιώργος Ρούσης. «Εμπρός όλοι μαζί, να κάνουμε την ηρωική έξοδο», παρώτρυνε ο Κώστας Καζάκος.

Κι ήταν ίσως πολύ περισσότερα αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν στη χτεσινή μεγαλειώδη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ. Γιατί, όπως ομολογούσαν κι όσοι είχαν την οργανωτική ευθύνη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως η Αθήνα χτες το βράδυ θα έμπηγε τέτοια κόκκινη σφήνα στο δικομματισμό...

Ενα βροντερό όχι στο δόλιο δικομματισμό κι ένα αγανακτισμένο «φτάνει, ως εδώ» ήταν η χτεσινή παρουσία χιλιάδων ανθρώπων του Λεκανοπεδίου στο Πεδίον του Αρεως.

Ηταν οι άνθρωποι του μόχθου, που αντιστέκονται σ' ό,τι κάνει τη ζωή τους ακόμα πιο μίζερη, ακόμα πιο απρόσωπη.

Ηταν οι νέοι, τα συγκλονιστικά νιάτα της ΚΝΕ, που έφτασαν πρώτα στο χώρο, κρατώντας ψηλά τις κόκκινες σημαίες. Ηταν οι νέοι που ύψωσαν ξανά ανάστημα, που έβγαλαν κραυγή ελπίδας και διαύγειας, που φώναζαν και ξαναφώναζαν αποφασισμένα: «ΚΚΕ την Κυριακή, όχι στην υποταγή».

Ηταν οι γυναίκες, πρώτα θύματα της εκμετάλλευσης, οι γυναίκες που όλο το προηγούμενο διάστημα έβαλαν μπροστά τα στήθη τους, προασπίζοντας τα παιδιά τους, απαγορεύοντας και ξεκαθαρίζοντας πως δεν πρόκειται να επιτρέψουν να γίνουν κρέας στις πολεμικές μηχανές και τα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Ηταν και οι παππούδες, οι άνθρωποι που τίμησαν κι έγραψαν με τους αγώνες τους τις πιο ένδοξες σελίδες της Ιστορίας μας, οι άνθρωποι που δεν έφυγαν ούτε ένα λεπτό από το πλευρό του Κόμματος, οι άνθρωποι που ακόμα λειτουργούν και είναι σηματοδότες και λαμπρό παράδειγμα για όλους τους νεότερους. Οι γέροντες του μόχθου, που δεν τους επιτρέπει η εφαρμοζόμενη πολιτική να χωράνε στη ζωή, επειδή ανήκουν στη στατιστική αυτών που έζησαν, δυστυχώς για τα αφεντικά, πολύ.

Ηταν, με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που αρνούνται την υποκρισία, το ψέμα και τη ρουσφετολογία, όλοι αυτοί που ονειρεύονται κι οργανώνουν το δρόμο για έναν άλλον κόσμο, χωρίς μικρά όνειρα, χωρίς μικρή σκέψη, χωρίς μικρή περισυλλογή. Η παρουσία αντιπροσωπείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας είχε κι αυτή τη δική της ξεχωριστή σημασία για τις ελπίδες που γεννά η ακόμα παραπέρα ισχυροποίηση του ΚΚΕ...

«Κάπα Κάπα Ε! Το κόμμα σου λαέ!»... Ακούστηκε και ξανακούστηκε αυτό το σύνθημα χτες, βγαλμένο με καημό και περηφάνια από τις ψυχές αυτών των χιλιάδων. «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη», ήταν το άλλο σύνθημα που δόνησε το κέντρο της Αθήνας, ιδιαίτερα όταν στην κεντρική εξέδρα ανέβηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

«Ελάτε μαζί μας και όλοι εσείς που σήμερα θεωρείτε άπιαστο όνειρο τη λαϊκή εξουσία. Ελάτε στο δρόμο της αντίστασης και στην πορεία θα δείτε ότι τίποτα δεν είναι για το λαό ακατόρθωτο», είπε σε κάποια στιγμή της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα. Κι όλοι αυτοί που αρνούνται να μετατραπούν σε ρινόκερους και επιμένουν να παραμένουν άνθρωποι, όλοι αυτοί που στόχο έχουν ακόμα να υπερασπιστούν τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα, όλοι αυτοί που εξακολουθούν να διεκδικούν το δικαίωμα στο όνειρο, που αρνούνται να δεχτούν ότι το πιο επίκαιρο, από ποτέ άλλοτε, δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» λύθηκε οριστικά και αμετάκλητα υπέρ της βαρβαρότητας, ύψωσαν ξανά φωνή, ύψωσαν καθαρά και ξάστερα τα δικά τους «θέλω»: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλιστικός».

Αλλωστε, όπως το είπε λίγο νωρίτερα η υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ Αλέκα Ζορμπαλά από την Κομμουνιστική Ανανέωση «η μόνη ψήφος που θα μείνει στην Αριστερά και μετά τις 9 Απρίλη είναι η ψήφος στο ΚΚΕ».

Η χτεσινή συγκέντρωση, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, απέδειξε πως στις 9 Απρίλη ο δικομματισμός θα δεχτεί το πιο αποτελεσματικό και οδυνηρό χτύπημα. Ενα χτύπημα που το ΚΚΕ έχει δεσμευτεί - όχι στα λόγια - από την ίδια του την Ιστορία, να συνεχίσει να το δίνει και μετά. Το μέλλον είναι κόκκινο. Η ελπίδα δεν παραμένει απλώς ζωντανή, η ελπίδα φουντώνει και πυρπολεί το κατεστημένο. Το 'παν και το 'δειξαν χτες χιλιάδες φωνές, χιλιάδες μάτια. Αυτά τα μάτια που όπως και χτες, έτσι ακόμα περισσότερο σήμερα κάποιοι τα φοβούνται...