Οι υποψήφιοι, τα μέλη και τα στελέχη μας, παίρνοντας μέρος σε πλήθος συγκεντρώσεων, περιοδειών και συσκέψεων μεταφέρουν τις σκέψεις και τις αγωνίες αυτών που αισθάνονται απροστάτευτοι από τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή.

Η προσοχή με την οποία ακούγονται οι απόψεις μας και η αναζήτηση της διεξόδου στην προοπτική συγκρότησης του Μετώπου δημιουργούν νέες υποχρεώσεις, αλλά και ανάγκη για πρόσθετο προβληματισμό.

Το επερχόμενο «δεύτερο κύμα» το εκσυγχρονισμού απειλεί να σαρώσει τις στοιχειώδεις κοινωνικές κατακτήσεις των ασθενέστερων τάξεων και προκαλεί ανασφάλεια σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Ο προβληματισμός, όμως, που συναντάμε στον κόσμο δεν οφείλεται μόνο στην ένταση της επίθεσης και το μέγεθος των κυρίαρχων πολιτικών του δικομματισμού, αλλά και στο γεγονός ότι ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς τείνουν σε μια συμπληρωματική λογική ενίσχυσης τέτοιων ή παρόμοιων πολιτικών.

Η επιφύλαξη που διατυπώνεται από πολλούς αριστερούς πολίτες ως προς τη χρησιμοποίηση της ψήφου τους μετεκλογικά από το ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, έχει βάση καθώς οι ηγεσίες των δύο κομμάτων με αποδοχή ή ανοχή των βασικών πυλώνων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, θέτουν θέμα κυβερνητικής συνδιαχείρισης με το ΠΑΣΟΚ.

Κατά συνέπεια η ενδυνάμωση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ στις 9 του Απρίλη, πέρα από μια γενναία ώθηση για τη συγκρότηση του Μετώπου σημαίνει, ταυτόχρονα, και την απαίτηση για μια ισχυρή και με συνέπεια ριζική δομική αντιπολίτευση απέναντι σε όλες τις εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτό δε σημαίνει ότι συγκροτούμε ένα κίνημα διαμαρτυρίας χωρίς προοπτική. Ασχέτως εάν εδώ μπορεί να εκφραστεί κατά τον καλύτερο τρόπο η διαμαρτυρία. Αλλωστε, από το μέγεθος των κοινωνικών δυνάμεων που αναζητούν πολιτική εκπροσώπηση δεν μπορεί παρά να τίθενται η αυτονόητη στόχευση της εξουσίας, η οποία όμως δεν υπηρετείται σήμερα με τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις τύπου «κεντροαριστεράς» - και εδώ η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι διδακτική - ούτε μεσοπρόθεσμα με μια εκδοχή «καλού ΠΑΣΟΚ» και συνάθροισης «αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων», που ξαφνικά θα βρεθούν στην εξουσία.

Και εδώ βρίσκεται η λυδία λίθος της δικής μας λογικής. Μιας λογικής που καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, όταν ρωτούν «θριαμβευτικά»:

«Καλά αυτά που λέτε. Αν όμως αύριο βρεθείτε στην εξουσία, τι θα κάνετε;».

Εμείς δε θα «βρεθούμε» αύριο στην εξουσία. Θα φτάσουμε αργότερα, μεθαύριο πορευόμενοι με ένα πλειοψηφικό ρεύμα κοινωνικό και πολιτικό και μέσα από κοινωνικές διεργασίες που θα εμπεριέχουν από τη φάση της αντιπολίτευσης ακόμα, στοιχεία ενός μοντέλου ανταγωνιστικού στο καπιταλιστικό σύστημα.

Δεν είμαστε εμείς που θα βάλουμε για άλλη μια φορά το κάρο μπροστά από το άλογο.

Η ψήφος στα ψηφοδέλτια της συνεργασίας έχει εγγεγραμμένες και αυτές τις προοπτικές που πρέπει να αποτελέσουν ένα από τα κριτήρια επιλογής για τις 9 του Απρίλη.

Ας απαντήσουμε θετικά στις προκλήσεις των καιρών με μια Αριστερά αυτόνομη και ριζοσπαστική.