Οταν ο «Ρ» διατύπωνε την παραπάνω άποψη σε μέρες που το ένα ρεκόρ διαδεχόταν το άλλο, η εφημερίδα μας φάνταζε σαν «τη μύγα μες στο γάλα». Μάλιστα, ορισμένοι διατύπωναν και την ιδέα ότι ήμασταν υπερβολικοί και πως τα γραφόμενά μας ήταν αποτέλεσμα αμηχανίας, μπροστά σε μια καινούρια πραγματικότητα, βάσει της οποίας «το ελληνικό Χρηματιστήριο προσφέρει κέρδη στους πάντες». Τότε, ο δείκτης του Χρηματιστηρίου, ήταν περί τις 4.600 μονάδες και όλοι οι εμπλεκόμενοι έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Σήμερα, ο δείκτης είναι πάνω από τις 5 χιλιάδες μονάδες. Κερδίζει δηλαδή περίπου 72% από τις αρχές του χρόνου. Ομως τα πυκνά σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί πάνω από το «ναό του καπιταλισμού», μαυρίζουν καθημερινά και περισσότερο. Γιατί; Επειδή το όνειρο του «εύκολου κέρδους» που διαφήμιζαν για τους λεγόμενους μικροεπενδυτές, κυβερνητικοί παράγοντες και Μέσα Ενημέρωσης, τείνει να σβήσει σ' αυτή τη φάση. Επίσης, επειδή υπάρχουν πολλοί από τους μικροεπενδυτές που καταγράφουν ζημιές, ακόμα και από το κεφάλαιο που τοποθέτησαν σε τίτλους του Χρηματιστηρίου.

Πρώτον: Με δεδομένο ότι συστατικό στοιχείο των χρηματιστηριακών συναλλαγών αποτελούν οι διακυμάνσεις των τιμών, εκείνοι που ποτέ δεν είναι χαμένοι από τον χρηματιστηριακό τζόγο, είναι λίγοι και συγκεκριμένοι. Ποιοι; Οι βασικοί μέτοχοι των εισηγμένων εταιριών. Αυτοί που μέσα στη χρονιά τσέπωσαν πάνω από 1,2 τρισεκατομμύρια δραχμές, από αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Οι «θεσμικοί επενδυτές», που πάντα μπορούν να καθορίσουν την πορεία των τιμών αγοράζοντας φτηνά και πουλώντας ακριβά. Οι χρηματιστές, που πολλαπλασιάζουν την προμήθειά τους από την αύξηση του τζίρου και των «μικροεπενδυτών». Από εκεί και πέρα, τα πάντα παίζονται. Ετσι, κατά περιόδους μπορεί να βρεθούν κέρδη και για κάποιους άλλους, μπορεί όμως να επαληθευτεί και το γνωστό από τη σχετική περί χρηματαγορών εμπειρία, πως μέσα σε συνεδριάσεις είναι δυνατόν να χαθούν ολόκληρες περιουσίες.

Δ εύτερον: Είναι εντελώς εκτεθειμένοι και απόλυτα υπόλογοι όλοι εκείνοι που τους τελευταίους μήνες λειτούργησαν σαν «κράχτες», προκειμένου μεγάλος αριθμός απλών πολιτών αυτής της χώρας, να καταθέσουν τις αποταμιεύσεις τους στο χρηματιστηριακό τζόγο. Και η ευθύνη τους δεν είναι μονοσήμαντη. Δεν αφορά απλά την ενδεχόμενη ζημιά που μπορεί να προκλήθηκε στις αποταμιεύσεις κάποιων. Αφορά κυρίως τη λογική της «αρπαχτής» που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν στην κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας εδώ και μήνες παραδέρνει στα «λίμιτ απ'» και «λίμιτ ντάουν» της οδού Σοφοκλέους.

Τρίτον: Επειδή ακριβώς οι χρηματιστηριακές συναλλαγές σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελούν τζόγο, εμπεριέχουν και υψηλό ρίσκο. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο και δεν αποτελούν χώρο για την τοποθέτηση των απλών αποταμιεύσεων των εργαζομένων. Οι αποταμιεύσεις αυτές μπορεί να είναι απαραίτητες στους διάφορους παράγοντες της οδού Σοφοκλέους, για ν' αυξάνεται το συνολικό ύψος των κεφαλαίων που «παίζουν», όμως το παιχνίδι αυτό εύκολα μπορεί να αποδειχθεί ζημιογόνο. Είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο καλό είναι να θυμόμαστε, τη ρήση του Ενγκελς που έλεγε ότι χρηματιστήρια είναι « ο τόπος όπου οι κεφαλαιοκράτες αφαιρούν ο ένας τα κεφάλαια του άλλου και αφορά άμεσα τους εργάτες μόνο σαν μια καινούρια απόδειξη της γενικής εξαχρειωτικής επίδρασης της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας».