Η αντίρρησή μου δεν είναι ότι πληροφορεί το αναγνωστικό κοινό για το ποιος υπήρξε ο Νενέκος, αλλά η αιτιολόγηση της προσπάθειάς του απ' τον ίδιο, για να καταγγείλει την «ευκολία», «με την οποία αποκαλούμε ο ένας τον άλλον προδότη και αποστάτη, συγχέοντας συχνά την πολιτική συμπεριφορά με προδοσία και αποστασία».

Διαβάζοντας, όμως, όσα ο ίδιος γράφει για την ιστορία του Δ. Νενέκου, μπορεί να συμπεράνει ότι, ευκολότατα, η προδοσία και αποστασία εξαφανίζονται, αν βαφτιστούν ...πολιτική συμπεριφορά. Συγκεκριμένα, αφού αναφέρεται στην προηγούμενη αγωνιστική συμπεριφορά του Δ. Νενέκου και τις θυσίες της οικογένειάς του, όταν φτάνει στην πιο κρίσιμη για την επανάσταση του 1821 περίοδο 1826 - '27 - με την εισβολή των δυνάμεων του Ιμπραήμ - φαίνεται ν' αποδέχεται την άποψη ότι η συναλλαγή με τον Ιμπραήμ για να σωθεί ο Μοριάς απ' την καταστροφή και τον εξανδραποδισμό ήταν ...πολιτική συμπεριφορά!!!

Κι αυτό, στην ίδια περίοδο, που ο Θ. Κολοκοτρώνης βγαίνει απ' τη Χάψη για να μπει επικεφαλής του αγώνα, καλώντας το λαό στη μάχη και στέλνοντας το γνωστό μήνυμά του στον Ιμπραήμ ότι «αυτή η γη ποτέ δε θα γίνει δική σου», όσες θυσίες κι αν χρειαστούν. Στην ίδια περίοδο δίνει, μαχόμενος με πρωτοφανή παλικαριά, τη ζωή του στο Μανιάκι ο Παπαφλέσας και, φυσικά, πολλοί άλλοι αγωνιστές. Αναρωτιέμαι - και απορώ - γιατί δεν αναρωτιέται και ο Αντώνης Κ. τι επρόκειτο να συμβεί τελικά ενάντια στην επανάσταση του '21, αν και οι Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσας κ.ά. «έρχονταν σε συναλλαγή με τον Ιμπραήμ», για ...«να σώσουν το Μοριά».

Αντίθετος σε μια τέτοια «σωτηρία» ο Θ. Κολοκοτρώνης αντιστέκονταν «και φώναζε στα βουνά και τα λαγκάδια του Μοριά» - όπως σημειώνει ο Α. Κ. - «Φωτιά και τσεκούρι» στους προσκυνημένους (προσθέτω εγώ). Ο αγώνας αυτός, αυτή η αντίσταση, με όλες τις συνέπειές της, έδωσε το χρόνο της ριζικής αλλαγής, με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου που - αν όλοι ακολουθούσαν τις συμβουλές του Νενέκου και των όποιων καθοδηγητών του, το πιθανότερο ήταν να μην είχε συμβεί.

Ο Α. Κ., απ' την ίδια την ιστορία του, όφειλε να γνωρίζει ότι υπάρχουν στιγμές στην ιστορία των λαών, που το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, ακόμα και αν εκφράζουν πολιτικές συμπεριφορές, δεν είναι δυνατό να είναι της ίδιας αποδοχής. Το ναι στη συνθηκολόγηση - στην τριπλή κατοχή - απ' τον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας μας, σε τίποτα δεν τον απαλλάσσει απ' το χαρακτηρισμό του συνθηκολόγου, και, σ' ορισμένες προεκτάσεις, της προδοσίας. Αλλά με λύπη διαπιστώνει κανείς, στο ίδιο σημείωμα του Α. Κ., ότι και για τους προδότες, ιδρυτές των κατοχικών ταγμάτων ασφαλείας και δολοφόνων των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, έχει επίσης να πει «μια καλή κουβέντα», αφού κάνει λόγο για «τραγική ιστορία του Ιωάννη Ράλλη», επειδή όλοι - πλην ΕΑΜ - «τον προέτρεψαν ν' αναλάβει την πρωθυπουργία» και μετά πήγαν μάρτυρες κατηγορίας εναντίον του στο δικαστήριο δοσιλόγων. Μήπως πρέπει, άραγε να απαλλάξει η ιστορία τον Γιάννη Ράλλη από τον χαρακτηρισμό του προδότη, λόγω ...πολιτικής συμπεριφοράς; Σαν δε μας τα λέει καλά ο Α. Κ.

Σε άλλο θέμα, με το οποίο καταπιάνεται, με τον ...μοδάτο τίτλο: «Σας αποχαιρετούμε κυρία ιστορία», παρμένο από μυθιστόρημα της Μόνας Μητροπούλου (που δεν έχω διαβάσει και συνεπώς δε γνωρίζω για τον ...«αποχαιρετισμό»), ο Αντώνης Καρκαγιάννης μας εμφανίζει - για πρώτη φορά (τουλάχιστον απ' όσα εγώ έχω υπόψη μου) - το λεγόμενο «χάος» στο στρατόπεδο Παρθένι Λέρου με πολιτική πλατφόρμα, το 1968, είκοσι χρόνια πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού στις ευρωπαϊκές χώρες και την ΕΣΣΔ. Οπως είναι γνωστό, στο Παρθένι Λέρου μετά την 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ, η πλειοψηφία των κρατουμένων αγωνιστών, πειθαρχώντας στο κόμμα της, αποδέχτηκε τις σχετικές αποφάσεις. Αντίθετα, ορισμένοι άλλοι κρατούμενοι αγωνιστές στράφηκαν ανοιχτά κατά των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Μεταξύ των κρατουμένων της μιας ή άλλης τοποθέτησης, υπήρχαν συγκεκριμένα διακριτικά των ιδεολογικών διαφορών τους.

Πέρα όμως απ' αυτούς τους κρατούμενους, ένας σημαντικός αριθμός κρατουμένων στέκονταν μετέωρος, για λόγους που μόνο ο καθένας απ' αυτούς θα μπορούσε να εξηγήσει. Εκείνο που είναι - πέρα για πέρα - βέβαιο, είναι ότι καθένας απ' τους «ανένταχτους» είχε τους δικούς του λόγους, σε τέτοια έκταση, που αυτοί, οι διαφορετικοί λόγοι, δεν ήταν λιγότεροι - σε αριθμό - από το σύνολο των παραπάνω συγκρατουμένων μας. Αργότερα, το μεγαλύτερο μέρος τους βρέθηκε να καταγγέλλει την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Πράγα!

Ο Α. Καρκαγιάννης πληροφορεί ότι «όλους αυτούς» ονόμασαν χάος, «το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσ.». Δικαιολογημένα θα είχε κανείς την αξίωση, για μια αντικειμενική ενημέρωση απ' τον Α. Κ., τότε μάλιστα, που, αγωνιστικότερος και νεότερος, έζησε αυτά τα γεγονότα. Στην πραγματικότητα, κανένα ΚΚΕ και κανένα ΚΚΕ Εσ. δεν ονόμασε αυτήν την ομάδα συγκρατουμένων μας ...χάος. Τον τίτλο πήραν από την πολυμορφία ποικίλων απόψεων και την ευκολία αποδοχής της μιας ή της άλλης άποψης ή τη σύντομη απόρριψή της. Νονός αυτής της κατηγορίας συγκρατουμένων μας είναι, προσωπικά, ο τοποθετημένος τότε στον ίδιο χώρο, συγκρατούμενός μας Αγγελος Διαμαντόπουλος, που δε ζει σήμερα. Αυτός, καθόλου περισπούδαστα, γελώντας, καθώς δεν ήταν σε θέση να τοποθετήσει - συνολικά - ιδεολογικά αυτόν το χώρο, τον ονόμασε χάος, λίγο πολύ στη βάση ότι ο καθένας τους μπορεί να λέει, και κάποτε και να κάνει, ό,τι θέλει.

Αλλωστε, τη διαμαρτυρία για την «εισβολή» δεν την υπέγραψαν μόνο συγκρατούμενοι του «χάους», αλλά και άλλοι, απ' το ΚΚΕ Εσ.

Δεν ξέρω αν είχε γεννηθεί ο Α. Κ. στην περίοδο 1945 - '47 ή αν ήταν σε θέση να καταλάβει ο ίδιος όσα συνέβαιναν τότε στον τόπο μας. Αυτό, κόντρα στη μετριοφροσύνη του, δεν τον εμποδίζει να βάζει στο ίδιο τσουβάλι θύτες και θύματα. Ομολογεί, βέβαια, ότι «ουδείς (;;) ετήρησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αφού Δεξιά και Κέντρο είχαν κάθε συμφέρον να μην την τηρήσουν, να επιδιώξουν την τελική και ολοκληρωτική νίκη και τη συντριβή της». Αμέσως μετά όμως, ρίχνει αντίστοιχα βάρη και «στην Αριστερά με τον Ζαχαριάδη», λες και δεν έχει συνειδητοποιήσει - εδώ και μισόν αιώνα - τα έργα και τις ημέρες των αστικών κομμάτων και των ξένων, Αγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Αμερικάνων, Ιταλών κ.ά., που με ωμές επεμβάσεις στήριζαν αυτά τα κόμματα και τα έκαναν εξουσία.

Τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές κήρυξαν αμείλικτο πόλεμο κατά του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού και των κομμουνιστών, ακόμα απ' την περίοδο της γερμανικής κατοχής της χώρας μας. Δικό τους «έργο» ήταν τα τάγματα ασφαλείας των γερμανοτσολιάδων, στα οποία ηγέτες των Φιλελευθέρων, όπως ο Στυλ. Γονατάς, έσπρωξαν εκατοντάδες - πεινασμένους - άλλοτε «δημοκράτες» αξιωματικούς, απότακτους του 1935, με τον κατασκευασμένο μύθο ότι, έτσι, «θα υπερασπιστούν τη δημοκρατία, όταν ο βασιλιάς θελήσει να γυρίζει στην Ελλάδα». Το αποτέλεσμα ήταν να τους εκθέσει στην προδοσία και τη βασιλο-δουλεία και αρκετούς απ' αυτούς να τους μετατρέψει σε πρωτοπαλίκαρα, τόσο του Δεκέμβρη του '44, όσο και του Εμφυλίου '46 -'49.

Τα ίδια αστικά κόμματα, ζητώντας - προδοτικά - τη βοήθεια των Αγγλων ιμπεριαλιστών και επιδιώκοντας να φέρουν στην Ελλάδα στρατό πραιτοριανών ή διαφορετικά να τον διαλύσουν, έφτασαν στην πρωτοφανή κατάντια να κλείσουν στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων τους 22.000 εμπειροπόλεμους αντιφασίστες αγωνιστές φαντάρους, ναύτες, αεροπόρους και αξιωματικούς, σε μια περίοδο, που, στα μέτωπα του αγώνα είχε ζωτική σημασία ακόμα και η παρουσία ενός μαχητή!

Για οργάνωση Εμφυλίου, έγινε αποδεκτή η πρωθυπουργοποίηση Γ. Παπανδρέου το 1944 στη Μ. Ανατολή, που ζητούσε με αγωνία γι' αυτό το σκοπό «παρουσία ισχυρών αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα». Μαζί με τους στρατιώτες που ξεκινούσαν από τον Τάραντα για την Ελλάδα, πριν ακόμα το Δεκέμβρη 1944, φορτώνονταν τεράστιες ποσότητες ...συρματοπλεγμάτων!!!

Ο ίδιος ο Δεκέμβρης, ο «δεύτερος γύρος» των αντιδραστικών δυνάμεων μετά τη Μ. Ανατολή, ήταν δικό τους αποκλειστικό έργο μαζί με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές και στήριγμα τους ταγματασφαλίτες και τους άλλους προδότες της Κατοχής.

Στην περίοδο απ' τη Συμφωνία της Βάρκιζας και για έναν τουλάχιστο χρόνο μετά, ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται αδιάπτωτος με ανείπωτα εγκλήματα κατά των κομμουνιστών και των αγωνιστών της Αντίστασης (που ο Α. Κ. άρχισε να βάζει τελευταία σε εισαγωγικά!!).

Είναι ολοφάνερο ότι ο Α. Κ. ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, αλλά δε γράφει αυτά που ο ίδιος ξέρει, αλλά αυτά που του αναθέτει - προεκλογικά - η «Καθημερινή»...

Το ΚΚΕ, έχοντας μαζί του την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του λαού (με τέτοια τρομοκρατία, νίκησαν καθαρά οι κομμουνιστές στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, μετά το Δεκέμβρη '44) επιδίωξε - με τεράστιες θυσίες - την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη. Ημουν παρών όταν - το Μάη του 1945 - έφτασε από το στρατόπεδο του εχθρού, στην Αθήνα ο Ν. Ζαχαριάδης. Ανέβηκε στα γραφεία του ΕΑΜ - στη Μητροπόλεως - με το γνωστό τότε τραγούδι για τον αγωνιστή, αρχηγό του ΚΚΕ, που τραγουδούσαν αυθόρμητα στην είσοδο δεκάδες ΕΠΟΝίτες (ένας από αυτούς, όταν σήμερα ακούει Ν. Ζ. αρρωσταίνει).

Εκεί σε ένα γραφείο, με ανοιχτή πόρτα, η ηγεσία του ΕΑΜ τον ενημερώνει για τους αγώνες του λαού μας μετά τη σκλαβιά του 1941, την Εθνική Αντίσταση, το Ματωμένο Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα, το κουρέλιασμά της και την αφόρητη μονόπλευρη τρομοκρατία, τις δολοφονίες, τραμπουκισμούς, διωγμούς, φυλακίσεις, καταστροφές, βασανιστήρια εκατοντάδων αγωνιστών. Θυμάμαι την πρώτη απάντηση του Ν. Ζ., «καλά, αυτοάμυνα δεν υπάρχει;». ΟΛΟΙ χειροκρότησαν την πιο αυθόρμητη κουβέντα, που μπορούσαν και ήθελαν να ακούσουν σε τέτοιες ώρες.

Οι διωγμοί συνεχίζονταν για πολλούς μήνες. Χιλιάδες αγωνιστές για να σωθούν άφησαν τα σπίτια τους και γύρισαν σε πόλεις, δάση και βουνά. Στο κέντρο, στην Αθήνα, παρά τις τεράστιες διαδηλώσεις για συμφιλίωση, οι αντιδραστικές δυνάμεις, απτόητες, οργάνωσαν τις νόθες εκλογές του 1946, ψήφισαν το Γ` Ψήφισμα και άρχισαν τους πιο ξετσίπωτους διωγμούς της Αριστεράς. Κράτος, συμμορίες, δοσίλογοι, ξένοι, όλοι μαζί. Δυστυχώς, το προοδευτικό κίνημα «δε βρήκε το χρόνο» να ακούσει τότε «συμβουλές εκ του ασφαλούς» σαν αυτές που τώρα εκπέμπει και γράφει ο Α.Κ.

Τι να προσθέσει κανείς για τις τόσο «επίκαιρες» και «άγνωστες», τάχα, δημοσιεύσεις της «Καθημερινής», που επαναλαμβάνει ο Α. Κ. για την τραγωδία του άλλοτε αρχηγού του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη και τη μεταβάπτιση του διεθνισμού του ΚΚΕ σε «Ιδεολογική υποταγή στη Σοβιετική Ενωση», για την οποία οι κομμουνιστές πρέπει να ...προβληματιστούν!!

Ευχαριστούμε για τη συμβουλή, αλλά είναι αχρείαστη. Οι χιλιάδες πρωτοπόροι κομμουνιστές γνωρίζουν και να βαθαίνουν στη λυτρωτική πορεία του Κόμματός τους και να χρησιμοποιούν τα συμπεράσματά τους ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ, όχι για υπονόμευση, εσωστρέφεια, γκρίνια, όσο για τους συμβουλάτορές τους, που επιμένουν «κομμουνιστικά» για το καλό μας, το πολύ το «Κύριε Ελέησον» καταντά κάποτε βαρετό, τόσο που ν' αναρωτιέσαι, τι να τους κάνεις τους εχθρούς όταν έχεις τέτοιους «φίλους». Πολύ περισσότερο, όταν σε κρίσιμες ώρες, προσθέτουν τα «αθώα» ερωτήματά τους για το «πού το πάει το ΚΚΕ», παρόλο που μπροστά τους έχουν ξεκάθαρες όλες τις αποφάσεις των Συνεδρίων του.

Το ζητούμενο: Αξίωση αγάπης στο ΚΚΕ, αλήθειας, όχι στις «καθημερινές» σκοπιμότητες κ.ά. Οχι σκόπιμη παρότρυνση για... αποχή και λευκό... κ.ά. καθόλου προοδευτικά εφευρήματα.