Στο καπιταλιστικό σύστημα και στα «αγαθά» του αναφέρθηκε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, συμειώνοντας:

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει με απόλυτο τρόπο σήμερα. Το καπιταλιστικό σύστημα πέταξε τις όποιες μάσκες είχε φορέσει, είναι ένα σύστημα όχι μόνο εκμεταλλευτικό και σάπιο. Δεν παίρνει γιατροσόφια, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε προ πολλού. Κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό, κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα πέραν του σοσιαλιστικού δεν μπορεί να δώσει θετική προοπτική για την ανθρωπότητα.

Από όπου και αν πιάσεις την κατάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο, καταλαβαίνεις ότι η φτώχεια θα αυξάνεται και θα εξαπλώνεται. Δεν υπάρχουν σήμερα μόνο οι κλασικές μορφές φτώχειας στην Ασία, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, η φτώχεια οξύνεται και διευρύνεται και μέσα στην ίδια την Ευρώπη, τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι στρατιές των ανέργων, των ανασφάλιστων, των ανθρώπων δίχως ήλιου μοίρα πολλαπλασιάζονται. Οπως είναι αναπόφευκτο η οικονομική καταπίεση, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους επιχειρηματίες, ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες για το ποια θα αρπάξει τα περισσότερα λάφυρα φέρνει και τον πόλεμο. Μπορεί σήμερα να μη βρίσκεται προ των πυλών, ή να μη φαίνεται ορατή η πιθανότητα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, όμως ο πόλεμος είναι πανταχού παρών είτε με τη μορφή της "συμφωνίας ειρήνης" τύπου Βοσνίας και Κόσσοβου, με το πιστόλι στον κρόταφο, είτε με τη μορφή του καθαρού τυπικού πολέμου.

Ο πόλεμος εμφανίζεται με νέες μορφές και νέες μεθόδους, με νέα προσχήματα. Δεν παύει, όμως, όπου και αν ξεσπάει να είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Μην ξεχνάτε ότι τόσο ο Α` όσο και ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησαν σαν τοπικοί πόλεμοι, ο Α` μάλιστα ως βαλκανικός.

Στα Βαλκάνια οι αντιμαχόμενες πλευρές εμφανίζονται ως τοπικές δυνάμεις που θέλουν αυτονομία και απόσχιση, ως πόλεμος που οφείλεται στη μεταχείριση των μειονοτήτων, ή ως πόλεμος με εντελώς σαθρά προσχήματα, όπως είναι οι θρησκευτικές διαφορές.

Και αν δεν υπήρχαν τοπικές αφορμές, τότε ο ιμπεριαλισμός εφευρίσκει, όπως έγινε με τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, όπως γίνεται τώρα με τη μεθόδευση δημιουργίας νέων εστιών στο Μαυροβούνιο, τη Βοϊβοντίνα και όχι μόνο. Μην ξεχνάτε ότι το ΝΑΤΟ, π.χ., "προβληματίζεται" γιατί η αντιπολίτευση στη Σερβία δεν είναι ενωμένη κατά του Μιλόσεβιτς. Στη Βοσνία κανονίζει ποιο κόμμα θα βάλει υποψηφιότητα, ενώ πριν λίγες μέρες κατάργησε εκλεγμένους δημάρχους».

«Ολες αυτές οι εξελίξεις, παρατήρησε η ομιλήτρια, αφορούν την Ελλάδα.

Στο Ελσίνκι δεν παραχωρήθηκαν μόνο δικαιώματα στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας. Στο Ελσίνκι έγινε ένα νέο βήμα προς τη δημιουργία ευρωπαϊκών εκστρατευτικών σωμάτων υπό την αιγίδα και την υψηλή εποπτεία του ΝΑΤΟ. Σώματα τακτικού στρατού και στο άμεσο μέλλον σώματα μισθοφόρων. Δεν έχουν καμία σχέση τα εκστρατευτικά αυτά σώματα με τη φύλαξη και τη φρουρά των συνόρων. Αλλωστε ο λύκος δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα.

Στο Ελσίνκι μπήκαν οριστικά στο χρονοντούλαπο οι αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Και "πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις" βγήκαν στη φόρα τα πράγματα. Ηδη από χτες άρχισαν διαδικασίες μιας δειλής ίσως αλλά σαφούς αναγνώρισης του ψευδοκράτους του Ντενκτάς και με τη συμμετοχή ελληνικής κυβέρνησης ως εγγυήτριας δύναμης.

Το ερώτημα λοιπόν που σήμερα νεολαία και λαός πρέπει να απαντήσει είναι αν θα νομιμοποιήσει αυτές τις επιλογές, αν θα δεχτεί να στέλνει τα παιδιά του να πνίγουν στο αίμα γειτονικά λαϊκά κινήματα και λαούς, αν θα είναι με το πλευρό εκείνων που δεν έχουν πρόβλημα να τσαλαπατάνε την εθνική ανεξαρτησία και ακόμα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Αν θα στείλει τα παιδιά του να πολεμάνε ταξικά αδέλφια, αδελφούς λαούς, αν τελικά νέοι άνθρωποι οποιασδήποτε εθνικότητας και καταγωγής θα δέχονται να χύνουν το αίμα τους για να ρυθμίζουν οι ιμπεριαλιστές πώς θα μοιράσουν τη λεία.

Η αντίσταση της νεολαίας δεν μπορεί να είναι μόνο μια γενική συνθηματολογία και καταδίκη των πολέμων. Πρέπει η νεολαία να φθάσει ως το σημείο, με τη συμπαράσταση των οικογενειών τους, με τη συμπαράσταση του εργαζόμενου λαού, να λέει ΟΧΙ στη συμμετοχή στα τάγματα θανάτου και στις στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες.

Ηδη υπάρχει μια θετική παρακαταθήκη, ένα παράδειγμα, ένα υπόδειγμα από τα νέα παιδιά αλλά και από μόνιμους στο αντιτορπιλικό "Θεμιστοκλής". Μπροστά σε τέτοια προβλήματα, σε κρίσιμες επιλογές θα βρεθεί η νεολαία μας και οι λαϊκές οικογένειες αργά ή γρήγορα.

Εμείς έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα επόμενα χρόνια ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, ο σύγχρονος δηλαδή φιλειρηνικός αγώνας θα φουντώσει. Είμαστε βέβαιοι ότι οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες θα βαδίσουν σε νέους αγώνες, θα σηκώσουν το ανάστημά τους ΜΑΖΙ με πολλούς άλλους νέους και νέες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις».

Αναφερόμενη στη συνέχεια στους αγώνες για την Παιδεία, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Από αυτό το βήμα θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι το ΚΚΕ θα συνεχίζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δυναμώσουν, να φουντώσουν οι αγώνες στο Μέτωπο της Παιδείας.

Δεν είμαστε ευκαιριακοί υπερασπιστές του μαθητικού και φοιτητικού σπουδαστικού κινήματος. Η πάλη του ΚΚΕ για μόρφωση, σύγχρονη, δημοκρατική δωρεάν παιδεία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς μας, της δράσης μας από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε το κόμμα μας. Το κόμμα μας έχει διαμορφώσει, θα έλεγα, μια ιδιαίτερη ιστορία στο εκπαιδευτικό κίνημα της χώρας μας.

Εχουμε δώσει μάχες και μάχες κατά της αντιδραστικής διανόησης της χώρας μας, του εκπαιδευτικού κατεστημένου, ιδιαίτερα πριν την Κατοχή αλλά και στα κατοπινά δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν.

Το κίνημα στο χώρο της Παιδείας ποτέ δεν το αντιμετωπίσαμε σαν ένα απλό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος, ούτε σαν μια πτέρυγα απλή του γενικότερου λαϊκού κινήματος.

Στο επίκεντρο της προσοχής μας ήταν βέβαια το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι ταξικοί φραγμοί για τα παιδιά της εργατικής τάξης, τα αφιλόξενα κτίρια, τα λειψά μαθήματα, οι ελλείψεις σε προσωπικό, οι κακοπληρωμένοι δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί. Ομως ως κόμμα ποτέ δεν περιοριστήκαμε μόνο σ' αυτές τις πλευρές της Παιδείας. Πάντα και ακόμα πιο πολύ σήμερα μας απασχολεί το γνωστικό περιεχόμενο της Παιδείας, οι μέθοδοι άσκησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και η δημοκρατία στο σχολείο.

Δεν είχαμε ούτε έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε καλά ότι στην κοινωνία που βασιλεύει το κέρδος, που κυβερνούν συντηρητικές ή και συμβιβαστικές με τη συντήρηση και τον ξένο παράγοντα δυνάμεις δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί γνήσια δημοκρατική Παιδεία ούτε στο περιεχόμενο ούτε ακόμα και στον τρόπο οργάνωσης της μόρφωσης. Οσο ζούμε σ' αυτό το σύστημα, όσο κυβερνούν οι δυνάμεις των μονοπωλίων, δεν υπάρχει περίπτωση η Παιδεία να μην είναι ταξική.

Ξέρουμε επίσης ότι οι αστικές κυβερνήσεις είναι δυνατόν να υποχρεωθούν από το λαϊκό κίνημα να κάνουν υποχωρήσεις, όμως σε ένα δεν κάνουν ουσιαστικά καμία υποχώρηση, στο περιεχόμενο της μόρφωσης, της γνώσης.

Ο χώρος της Παιδείας είναι ένας κατ' εξοχήν χώρος ιδεολογικής και πολιτικής αναμέτρησης ανάμεσα στην αστική και τη σοσιαλιστική ιδεολογία, ανάμεσα στις συντηρητικές και προοδευτικές ιδέες.

Τα βενιζελικά σύγχρονα ιδιώνυμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν στόχο μόνο να τσακίσουν τους αγώνες, κυρίως έχουν στόχο την πνευματική χειραγώγηση και υποδούλωση της νεολαίας και μέσα από εκεί να εμποδίσουν και την πραγματική ριζοσπαστική μεταρρύθμιση.

Δεν υπάρχουν πιο επίκαιρα λόγια, πιο επίκαιρες σκέψεις από την απάντηση του μεγάλου κομμουνιστή διανοητή Δημήτρη Γληνού, σε μια έρευνα που οργάνωσε φοιτητικό περιοδικό για το ποιες πρέπει να είναι οι πνευματικές κατευθύνσεις των νέων.

Τι λέει ο Δ. Γληνός; "Να ακολουθήσετε τη φωνή της συνείδησής σας γιατί μέσα σ' αυτή θα μιλάει και κάτι πλατύτερο από το άτομό σας, η κοινωνική και ταξική συνείδηση, που ζει χωρίς άλλο μέσα σας".

Δεν κολακεύει ο Γληνός τους νέους, τους πιστεύει. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά που διαχωρίζει το ΚΚΕ από τις θέσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων για το κίνημα της νεολαίας.

Πολιτικές δυνάμεις και παράγοντες με τη βοήθεια των διαφημιστικών εταιριών προσπαθούν να απευθυνθούν στους νέους, κολακεύοντάς τους, χωρίς να πιστεύουν πραγματικά στον προοδευτισμό και την επαναστατικότητα της νέας γενιάς, και αν την πιστεύουν, τη φοβούνται.

Ακούστε όμως πόσο επίκαιρα ηχούν σήμερα τα επόμενα λόγια του:

"Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη των ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά σας είναι και μένουνε δύο: `Η θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Τρίτος δεν υπάρχει".

Ισως αυτή η φράση μάς προκαλέσει ερωτήματα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, εφήβους. Ισως μας πουν αυτό που και στην εποχή του Γληνού πολλοί νέοι έλεγαν: Γιατί δηλαδή πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στη συντήρηση, ανάμεσα στη φιλομονοπωλιακή και φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική και την επανάσταση. Εμάς τους νέους μάς ενδιαφέρει να σπουδάσουμε, να πάρουμε ένα απολυτήριο ή ένα πτυχίο, να βρούμε δουλιά, να ζήσουμε καλύτερα από τους γονιούς μας. Γιατί πρέπει να μπερδευτούμε από μια τέτοια ηλικία με την πολιτική, και μάλιστα γιατί πρέπει να μας απασχολεί η ανατροπή, η επανάσταση;

Αυτές τις μέρες ανάλογα ερωτήματα δέχεσθε όταν διεκδικείτε περισσότερη, σύγχρονη και δημοκρατική μόρφωση, όταν ζητάτε ανθρώπινα σχολεία, σωστή οργάνωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όταν ζητάτε να σταματήσει η δουλεία του φροντιστηρίου που τρώει το πιο πολύτιμο αγαθό, μαζί με τη γνώση, τον ελεύθερο χρόνο για το νέο άνθρωπο».