Ενώ οι εργαζόμενοι, αντικειμενικά, βιώνουν όλα τα αρνητικά του συστήματος, η αδυναμία συνειδητοποίησης των αιτιών τους είναι φανερή.

Η εκμετάλλευση, η ανεργία, η ρουσφετολογική αιχμαλωσία, ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός, η πολιτισμική αλλοτρίωση κ.ά. συνθέτουν ένα σύνολο στοιχείων, τα οποία χρησιμοποιούν η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος, με σκοπό τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας. Σε όλο το ιστορικό διάβα των ταξικών κοινωνιών, οι κρατούντες επιδίωκαν τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών στα μέτρα του εκάστοτε συστήματος.

Με δοσμένη την αναντιστοιχία των δύο αυτών φιλοσοφικών κατηγοριών, «είναι» και συνείδηση, τα αίτια είναι πολλά. Η έλλειψη ορθού ταξικού κριτηρίου από τους εργαζόμενους στα τεκταινόμενα του συστήματος είναι στόχος της αστικής προπαγάνδας.

Μιλώντας για το «τέλος των ιδεολογιών», θέλουν να κρύψουν μια άλλη αλήθεια, αργά ή γρήγορα, την αναπόφευκτη πτώση του καπιταλισμού, που θα προέλθει μέσα από τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς. Τίποτα δεν τελείωσε, ο καπιταλισμός δεν εμφανίστηκε από το αρχικό στάδιο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. Στους κοινωνικο-οικονομικούς σχηματισμούς, αποτελεί προτσές αντικατάστασης των φεουδαρχικών σχέσεων. Η επικράτησή του, βγαίνοντας από τα σπλάχνα της φεουδαρχίας, ήταν αναγκαία, έπρεπε να σπάσουν τα στενά πλαίσια των φεουδαρχικών παραγωγικών σχέσεων.

Οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν δινόταν στο λαό «όλη η αλήθεια», αυτό θα ήταν «αρκετά επώδυνο» για την πορεία του συστήματος. Σήμερα, μέσα από τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καμαρώνουν για τα αριθμητικά τους ποσοστά στο κυνήγι των κυβερνητικών εδράνων. Τα ποσοστά αυτά, στην ουσία, είναι νούμερα, που ηθικά δεν τους ανήκουν, γιατί οι πολιτικές τους επιλογές και πρακτικές εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών. Εάν ο λαός, στο σύνολό του, ήταν σωστά ενημερωμένος και ψήφιζε με ταξικό κριτήριο, άλλα θα ήταν τα αποτελέσματα. Ομως, αυτό στον αστικό κοινοβουλευτισμό δε γίνεται.

Στις σημερινές συνθήκες, οι άνθρωποι της δουλιάς, του χεριού και του πνεύματος, οι νέοι που το μέλλον τους είναι αβέβαιο, όλοι μαζί πρέπει να κατακτούν ενότητα δράσης. Εάν αυτό γίνει - και αργά ή γρήγορα η ανάγκη θα σπρώξει να γίνει - τότε τα σημερινά «κόμματα εξουσίας» θα έχουν πάει στα άχρηστα της ιστορίας.

Οσο για το ΔΗΚΚΙ και το ΣΥΝ, στην πράξη έχουν δείξει ότι παραμένουν φίλοι της ΟΝΕ και η οποιαδήποτε κριτική σε βάρος της ΕΕ δε «βγαίνει έξω» από το εκμεταλλευτικό σύστημα. Με τις επιλογές τους και τις υπογραφές τους, αντικειμενικά, φωτογραφίζονται συνοδοιπόροι των άλλων δύο (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), στα πλαίσια του συστήματος.

Παραστατικά, μοιάζουν με τρένο με διαφορετικά βαγόνια, που εκτελεί το ίδιο δρομολόγιο. Αλλωστε, είτε ανοιχτά, είτε έμμεσα, αφήνουν «πόρτες ανοιχτές» για μετεκλογικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, αν χρειαστεί.

Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων, που, από παράδοση, συνήθεια και έλλειψη ταξικού κριτηρίου, ψηφίζει τα λεγόμενα «δύο μεγάλα κόμματα». Η τοποθέτησή τους, στο ένα ή στο άλλο, γίνεται πολλές φορές με έντονο το πείσμα της νίκης του ενός σε βάρος του άλλου. Εδώ, πρώτα και κύρια, έχουμε να κάνουμε με μια απατηλή αντίληψη για τη δήθεν διαφορετικότητα των κομμάτων αυτών, γιατί, επί της ουσίας, τα κόμματα αυτά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση των ψηφοφόρων από τα κόμματα αυτά.

Για να εγκλωβίσουν όσο γίνεται τους πολίτες, κατεβάζουν συνθήματα «αυτοδυναμίας» και «χαμένης ψήφου». Υπερτονίζοντας το δικομματικό καβγά που έχει να κάνει και με τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, στοχεύουν στο «κράτημα» του ψηφοφόρου προς τ' αριστερά. Αλλά ποια Αριστερά; Εδώ είναι το λεπτό σημείο που τους ενοχλεί!!

Κατ' αρχήν, το σύστημα πάντα ενδιαφερόταν για εφεδρείες και από αριστερά και από δεξιά, βρίσκοντάς τες, τις βοηθάει για τις ανάγκες στήριξής του. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και οι σημερινοί κυβερνώντες δηλώνουν αριστεροί, παίζοντας, ουσιαστικά, το ρόλο του βραχυκυκλωτή στο αριστερό και προοδευτικό κίνημα. «Πού είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος;».

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη Αριστερά, που το σύστημα δεν τη θέλει - αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, ούτε και αυτή το θέλει - είναι το ΚΚΕ, που αντιστέκεται στα σχέδιά τους και αντεπιτίθεται, για μια Ελλάδα του λαού, της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής προκοπής.

Στηριγμένο στη μοναδικά επιστημονική, πρωτοπόρα επαναστατική κοσμοθεωρία του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ, αντιπαλεύει το εκμεταλλευτικό σύστημα και τον ταξικό του χαρακτήρα. Οι πολιτικές του επιλογές, είναι επιλογές πάλης - τίποτα δε χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνες - για να δει ο λαός και ο τόπος αληθινά καλύτερες μέρες. Γι' αυτό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ζητάει την ψήφο του λαού, να παλέψει από καλύτερες θέσεις. Η άνοδος του ΚΚΕ είναι, ταυτόχρονα, δύναμη των εργαζομένων. Αν αυτό γίνει κατανοητό από την πλατιά πλειοψηφία, τότε μπορεί να δημιουργούνται και συνθήκες για «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα».

Οσο για το σύνθημα της αυτοδυναμίας ή της χαμένης ψήφου, δεν πρέπει να είναι, ούτε στο ελάχιστο, πρόβλημα για το λαό.

Η ψήφος στο ΚΚΕ μόνο χαμένη δεν είναι. Μετράει σταθερά για πολλούς αποδέκτες: α) Το ίδιο σαν κόμμα θα παλέψει από καλύτερες θέσεις, β) θα εμψυχωθούν αγωνιστικά οι εργαζόμενοι στις διεκδικήσεις τους και στην εξέλιξη του λαϊκού κινήματος, με στόχους πολιτικά ανεβασμένους, γ) θα συμπαρασύρει σε λαϊκή πανστρατιά και άλλα κοινωνικά στρώματα έντιμων πολιτών, που βιώνουν τη ζούγκλα του καπιταλισμού. Οσο για τα «κόμματα εξουσίας», με την ψήφο του ο λαός καλά θα κάνει να τα βάλει να «ψάχνονται»!!!

Σήμερα, οι ρουσφετολόγοι των αστικών κομμάτων εκμηδενίζουν ήθος και αξίες, οράματα και ιδανικά, που κάθε άνθρωπος ευγενικά κρύβει μέσα του. Η κοινωνική αβεβαιότητα, που είναι σύμφυτη με την πορεία του συστήματος, σκοτώνει τα όνειρα της νεολαίας στη γέννησή τους. Η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια μαστιγώνονται στη λογική της υποταγής και της απάτης.

Σοβαρό το πρόβλημα, πολύ σοβαρό!!Πρέπει να αντισταθούμε... «δεν πάει άλλο»!