Είναι γεγονός ότι η εκφρασμένη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εκφραστεί και εκλογικά σε καταδίκη τους. Πώς μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά:
Ο ΣΥΝ μπροστά σ' αυτό ρίχνει το σύνθημα, "τέρμα στις αυτοδυναμίες", όλα τα μικρά κόμματα στη Βουλή. Μ' αυτό το απατηλό σύνθημα, θεωρεί ότι προτείνει φιλολαϊκή διέξοδο, γιατί θα αναγκαστεί κυρίως το ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιήσει τη σημερινή του πολιτική. Η ίδια η ζωή, αλλά και η προεκλογική αντιπαράθεση πείθουν ακριβώς για το αντίθετο. Ο ΣΥΝ υποκρίνεται μ' αυτό το σύνθημα, διότι ταυτόχρονα διεκδικεί, και είναι θεμιτό, την ψήφο ολόκληρου του λαού, όπως κάθε κόμμα. Δε θα σταθούμε, βέβαια, στο γεγονός ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι μόνο η δική του ενίσχυση και όχι των άλλων κομμάτων.
Η άποψη που λέει "τέρμα στις αυτοδυναμίες" έχει βάση, αλλά είναι η μισή αλήθεια, που εύκολα γίνεται ολόκληρο ψέμα.
Ο ίδιος ο ΣΥΝ απαντά ότι στο γεγονός μη αυτοδυναμίας είναι έτοιμος να συμβάλει σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Οι διεργασίες εντείνονται. Στη Θεσσαλονίκη, στις 17.9.96, έγινε συζήτηση για την "Κεντροαριστερά", με συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και του πολιτικού ομίλου "Πολιτεία", που συστάθηκε ακριβώς για την προώθησή της. Η ΠΟΛ.ΑΝ. έχει τοποθετηθεί στο ίδιο ζήτημα και, μάλιστα, είναι έτοιμη να συμβάλει σε κυβέρνηση συνεργασίας είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ. Το ΔΗΚΚΙ τονίζει ότι δε συνεργάζεται με συντηρητικά κόμματα, προβάλλει κάποιους όρους για συνεργασίες, ευελπιστεί, όμως, ότι αν χάσει το ΠΑΣΟΚ την αυτοδυναμία, υπάρχουν δυνάμεις μέσα σ' αυτό, που ταυτίζεται μαζί τους πολιτικά και μπορεί, το ΔΗΚΚΙ, να συμβάλει σε μια παρόμοια προοπτική. Ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν προβάλει το ενδεχόμενο, ακόμη και με αυτοδυναμία, να απευθύνουν πρόταση συνεργασίας σε ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ, στα πλαίσια διαμόρφωσης της "Κεντροαριστεράς". Επομένως, υπάρχουν λύσεις κυβερνητικές, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας κανενός κόμματος. Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο τέτοιων ανακατατάξεων, αν εξυπηρετεί το εκλογικό αποτέλεσμα, που μπορεί να έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας ενός κόμματος του δικομματισμού με τμήμα του άλλου.
Το ερώτημα είναι, αν αυτές οι κυβερνήσεις μπορούν να εφαρμόσουν φιλολαϊκή πολιτική. Ποιες προϋποθέσεις υπάρχουν, τι υποχωρήσεις και συμβιβασμοί θα γίνουν ή δε θα γίνουν, αφού οι ουσιαστικές διαφορές στα προγράμματά τους είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες. Ετσι ή αλλιώς, ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στα κόμματα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, θα παίξει καθοριστικό ρόλο για την πολιτική που θα ασκήσει μια τέτοια κυβέρνηση. Ο κύριος όγκος θα είναι ένα από τα δυο κόμματα του δικομματισμού. Αρα, θα κάνει τους λιγότερους ή σχεδόν καθόλου συμβιβασμούς σε πρόγραμμα και πολιτική. Αυτό είναι το πρώτο ουσιαστικό ζήτημα. Το "παιχνίδι", επομένως, μεταφέρεται στις κυβερνητικές θέσεις ή στον τρόπο συμμετοχής και στήριξης. Κατά συνέπεια, ακόμη και αν αυτά τα λεγόμενα μικρά κόμματα είχαν ριζικά αντίθετη πολιτική από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για να συμβάλουν σε κυβερνητική λύση, θα 'πρεπε να συρθούν σε συμβιβασμούς χωρίς αρχές, ξεπουλώντας τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών, ανακόπτοντας τις διαθέσεις ανάπτυξης αγώνων, ενάντια στην πολιτική του δικομματισμού. Αυτό είναι το δεύτερο ουσιαστικό ζήτημα. Το τρίτο ουσιαστικό ζήτημα είναι ότι τα κόμματα αυτά, με κεντρικές πολιτικές επιλογές τις ίδιες με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή συμμετοχή στην ΕΕ και προώθηση της ενοποίησης και της σύγκλισης, συμμετοχή και ανοχή στο ΝΑΤΟ, δεν μπορούν να έχουν φιλολαϊκή πολιτική. Αρα, η μισή αλήθεια για το σπάσιμο των αυτοδυναμιών με ψήφο και ενίσχυση αυτών των κομμάτων είναι ολόκληρη ένα ψέμα, γιατί και με κεντροδεξιά και με κεντροαριστερή κυβέρνηση ο δικομματισμός θα λειτουργεί με τους ίδιους ακριβώς συμπληρωματικούς ρόλους. Η μια συμμαχία στην κυβέρνηση και η άλλη στη φαινομενική αντιπολίτευση, αλλά επί της ουσίας συμπλήρωμα στην κυβέρνηση, όπως και με την αυτοδυναμία, που η αξιωματική αντιπολίτευση συμπλήρωνε την κυβέρνηση. Οι αντιθέσεις τους ήταν και είναι στη διαχείριση της εξουσίας. Είναι γεγονός ότι ο δικομματισμός πρέπει να χτυπηθεί. Και το ΠΑΣΟΚ, και η ΝΔ να χάσουν όσο γίνεται περισσότερη από τη δύναμή τους στις εκλογές.
Αυτό, όμως, δε φτάνει, γιατί, αν αυτή η δύναμη πάει σε ΣΥΝ, ΠΟΛ.ΑΝ. και ΔΗΚΚΙ, θα 'χουμε μία από τα ίδια, ίσως και χειρότερα, γιατί θα καλλιεργείται κλίμα ανοχής και συναίνεσης. Και ναι μεν κάποτε θα αποκαλυφθούν, αλλά τα αντιλαϊκά, αντιδραστικά μέτρα θα έχουν περάσει.
Τότε θα είναι πιο δύσκολη η αντιμετώπιση της κατάστασης, όταν οι πολυεθνικές θα 'χουν ακόμη πιο ενισχυμένη τη δράση τους, όταν η οικονομία θα 'χει παραδοθεί στα χέρια τους, όταν η Ελλάδα και ο λαός της θα 'ναι έρμαια στην πολεμοκάπηλη τυχοδιωκτική δράση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η υποταγή θα 'ναι πλήρης. Το ΚΚΕ στο παρελθόν είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες της πολιτικής των κυβερνήσεων στα Βαλκάνια, για τα δεινά από τη συμφωνία της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για τους κινδύνους από την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και επιβεβαιώθηκε. Γι' αυτό τώρα, όσο είναι καιρός, η ψήφος που φεύγει, και πρέπει να φύγει, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να δοθεί αποφασιστικά στο ΚΚΕ. Αυτό μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια φιλολαϊκή διέξοδο. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ θα οργανώσει την πιο μαχητική αντιπολίτευση, με τη δύναμη που θα του δώσει ο λαός, για να αρχίσει η αντεπίθεση. Αποφασιστικά τώρα, ψήφο στο ΚΚΕ. Είναι η μόνη πραγματική ψήφος ενάντια στο δικομματισμό. Είναι η μόνη κερδισμένη ψήφος για το λαό.
Σ. ΣΤΕΙΑΚΟΣ
Feeds
"Ρίχνει άγκυρα" η κόκκινη ψήφος
