Κυκλοφορεί, «οπλοφορεί» και προκαλεί ανησυχία στους αστούς

Για τα παιδιά της Παλαιστίνης, για τους φυλακισμένους στις ΗΠΑ, για τη δουλοπρέπεια των πρυτάνεων. Μάτσο τα θέματα για ζωντανή ιδεολογική συζήτηση και απάντηση στο ερώτημα «επιστήμη από ποιον για ποιον».

Αντίθετα με την απαίτηση των καιρών, οι πανεπιστημιακοί αντί να είναι στην πρώτη γραμμή των αναζητήσεων που συγκροτούν την κοινωνική συνείδηση, εμφανίζονται να βαράνε προσοχές στον υπουργό Παιδείας και να καταπίνουν αμάσητες τις απειλές της αστικής τάξης ότι είναι υπόλογοι αν δεν εφαρμόσουν το νέο νόμο - πλαίσιο.

Είναι προφανές πως η χώρα ζει την αναγέννησή της.

Είναι αυτή η ίδια χώρα που ανέχεται διάφορους τύπους να πλασάρουν την εκλογική μάχη στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ως απόδειξη δημοκρατίας. Την ώρα που περνάει στα ψιλά η στατιστική για τους μαύρους: `Η στη φυλακή, ή αναλώσιμο κρέας στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

Είναι προφανές, πως ο πλανήτης ζει το χρυσό αιώνα του.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έχουν πρόβλημα με τη σημερινή ηγεσία του κόμματός τους, καθώς νοσταλγούν την εποχή του άρθρου 4 (που για να κάνεις απεργία έπρεπε να την έχει ψηφίσει και το αφεντικό σου) και της απαγόρευσης αυξήσεων. Θέλουν να ξαναδούν τα χρέη του κάθε Καρέλα να γίνονται δημόσιο χρέος, και τις αμερικάνικες βάσεις που «φεύγανε» να αλλάζουν οικόπεδο.

Και καθώς ο γιος του Α. Παπανδρέου δε θυμάται να παινέψει το σπίτι που τον μεγάλωσε, κι επειδή οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ νοσταλγούν την εποχή εκείνου του «καλού ΠΑΣΟΚ», αφήνουν μόνο τον Γ. Παπανδρέου και πάνε στον Τσίπρα που εμφανίζεται να θυμάται τον Α. Παπανδρέου ως χαρισματικό.

Στον αντίποδα όλων αυτών: Ηταν, είναι και παραμένει ένα το κρίσιμο: Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Οποια ανάλυση δεν ξεκινά να λύσει αυτό το πρόβλημα οδηγείται στη διαχείριση. Κάθε διαχειριστική απάντηση είναι ευπρόσδεκτη από την αστική τάξη. Αυτό δηλώνει το χειροκρότημά της στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Αυτό δηλώνει και το θάψιμο της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, της μόνης που λέει στους εργάτες πως αν δε βάλουν πλώρη για να είναι οι ίδιοι και κάτοχοι των μέσων παραγωγής και πολιτική εξουσία, προκοπή δε θα δουν.

Απέναντι στις κραγμένες πλέον επιδιώξεις της αστικής τάξης, κανείς δε δικαιούται να παριστάνει τον «ειρηνοποιό». Γιατί, είναι πολύ το αίμα που έχει χυθεί κι ακόμα περισσότερο αυτό που έρχεται. Οποιος δεν εξοπλίζει την εργατική τάξη, ώστε να γίνει ικανή να μετέχει στον πόλεμο ως τάξη απέναντι σε τάξη, αναγκαστικά έχει ήδη περάσει με τον αντίπαλο. Απλά πράγματα, λυμένα στο επαναστατικό κίνημα χρόνια και χρόνια πριν. Κάθε κλάψα των αστών για τη δημοκρατία είναι κι ένα βόλι ενάντια στην επαναστατική διαδικασία. Που αναπτύσσεται με τους σιδερένιους νόμους της ιστορίας και παραμένει αναγκαστική όσο υπάρχει αστική τάξη και η ιστορική ανάγκη να ανατραπεί.

Αυτό που εξελίσσεται ως αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού των αστών δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιχείρηση σωτηρίας του δικομματισμού στο σκέλος που πάσχει, τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό που χτίζουν οι δημοσκοπήσεις δεν έχει σχέση με την αριστερά, αλλά με ένα νέο μαζικό εγκλωβισμό λαϊκών μαζών στις οποίες προσφέρεται ένα κενό «όραμα» αρκετά χρήσιμο όμως στους αστούς καθώς δεν αμφισβητείται η κυριαρχία τους.