Αν κάτι καταρρέει τις μέρες αυτές, μαζί με τις φονικές βόμβες που σπέρνουν το θάνατο στο Ιράκ, είναι ο μύθος της αστικής «δημοκρατίας». Ενας μύθος που έχει καλλιεργηθεί για αιώνες και έχει ενσταλαχτεί στις συνειδήσεις των λαών του πλανήτη, ο οποίος θέλει: α) Τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική μορφή οργάνωσης των κοινωνιών να στηρίζεται σε δημοκρατικές αρχές. β) Η αστική «δημοκρατία» να είναι η τελειότερη, αλλά και αξεπέραστη μορφή δημοκρατίας που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Αρα, πάντα σύμφωνα με το μύθο αυτό, η αστική δημοκρατία, δηλαδή ο καπιταλισμός, είναι ένα κοινωνικό σύστημα που υπάρχει και θα υπάρχει στην αιωνιότητα.
Φυσικά, ο καπιταλισμός ούτε δημοκρατικός είναι, ούτε και αιώνιος. Αλλωστε, οι τραγικές στιγμές που περνά σήμερα η ανθρωπότητα, λόγω της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, θέτουν με ιδιαίτερα δραματικό τρόπο το γνωστό και από το παρελθόν δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Η συνέχιση της παράτασης του βίου ενός κοινωνικού συστήματος που διανύει το στάδιο της ιστορικής του παρακμής, ενός γερασμένου, αλλά παράλληλα και άκρως επικίνδυνου συστήματος, όπως ο σημερινός καπιταλισμός, μόνον ανείπωτα δεινά μπορεί να δημιουργήσει στην ανθρωπότητα. Ας ελπίσουμε ότι τα μεγάλα ποτάμια των δεκάδων εκατομμυρίων οπαδών της ειρήνης, που σήμερα διαδηλώνουν σε όλον τον κόσμο κατά του αποτρόπαιου και άνανδρου ιμπεριαλιστικού πολέμου, θα κάνουν και το επόμενο βήμα, αυτό της συνολικής, σε όλα τα επίπεδα, ρήξης με τον καπιταλισμό, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τη μήτρα που γεννά τους πολέμους, όπως ο Δίας γέννησε από το κεφάλι την Αθηνά.
Η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι. Οι σχέσεις παραγωγής, που αποτελούν την οικονομική βάση της κοινωνίας και καθορίζουν την παραγωγή του κοινωνικού προϊόντος, στις οποίες θεμελιώνεται η επίλυση του βασικού προβλήματος όλων των οργανωμένων κοινωνιών, είναι σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η μισθωτή σκλαβιά είναι η «μοίρα» των εκατομμυρίων, των άμεσων παραγωγών του προϊόντος, των εργαζομένων. Απαράβατος όρος της παραγωγής πάνω σε καπιταλιστική βάση είναι η παράταση της εργάσιμης μέρας και πέραν του ορίου εκείνου μέσα στο οποίο ο εργαζόμενος παράγει μια ποσότητα προϊόντος ίση με τις ανάγκες αναπαραγωγής της δικής του εργατικής δύναμης. Η εργάσιμη μέρα παρατείνεται μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο που είναι αναγκαίο για τη δημιουργία ενός υπερπροϊόντος. Το τμήμα εκείνο του συνολικού προϊόντος που παράγει ο εργάτης, αλλά καρπώνεται δωρεάν, χωρίς ανταμοιβή, ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, ο κεφαλαιοκράτης. Αρα, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κάθε άλλο παρά δημοκρατικές είναι, καθώς δίνουν τη δυνατότητα σε μη εργαζόμενους - τους ελεύθερους από τα ...δεσμά της εργασίας κεφαλαιοκράτες - να ιδιοποιούνται χωρίς κάποιο αντάλλαγμα το προϊόν της εργασίας των άμεσων παραγωγών, των μισθωτών τους σκλάβων.
Μήπως, όμως, το ληστρικό, σε επίπεδο παραγωγικών σχέσεων, καπιταλιστικό σύστημα είναι δημοκρατικό στο επίπεδο του εποικοδομήματος; Εκεί όπου δημιουργούνται οι αυταπάτες και η φενάκη της δημοκρατικής νομιμοποίησης του καπιταλισμού; Η ιστορική εμπειρία κάθε άλλο παρά συμφωνεί με τις απόψεις αυτές. Ακόμα και στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, όπου εμφανίζονται σαν αμάλγαμα της δημοκρατίας, εκτός από τα διάφορα αστικά κόμματα, τα οποία είναι και τα πολιτικά υποστυλώματα του συστήματος, η λειτουργία των ριζοσπαστικών κομμάτων, αυτών που θέτουν ζήτημα ανατροπής του καπιταλισμού, επιτρέπεται μόνο μέσα σε ελεγχόμενα πλαίσια. Παντού όπου το προλεταριάτο αμφισβήτησε την εξουσία της αστικής τάξης, η τελευταία πέταξε κατά μέρος τις σημαίες της δημοκρατίας και έπνιξε τις κοινωνικές επαναστάσεις στο αίμα. Αυτό διδάσκει η εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας, της Γερμανικής Επανάστασης το 1919, του ελληνικού επαναστατικού κινήματος την περίοδο 1945-1949. Ακόμα και στην Ιταλία, όπου το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε τη δεκαετία του '70 μια αξιόλογη εκλογική επιρροή και παρά το γεγονός ότι είχε βάλει πολύ, παρά πολύ, νερό στο κρασί του - είχε αρνηθεί και αποκηρύξει την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης - προετοίμαζαν φασιστική εκτροπή με την άμεση συμμετοχή, προτροπή και τις ευλογίες της CIA.
Το αστικό πολιτικό σύστημα είναι «δημοκρατικό» όσο τα πράγματα είναι υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου, όσο το τελευταίο είναι σε θέση μέσω των πανίσχυρων μηχανισμών προπαγάνδας να ενσωματώνει μέσα σε ανεκτά γι' αυτό πλαίσια τα λαϊκά στρώματα, όσο είναι σε θέση με την εξαγορά, με διλήμματα και με εκβιασμούς να ελέγχει τη συνείδηση των μαζών και με τον τρόπο αυτό να νομιμοποιεί την αστική «δημοκρατία». Η οποία επιβιώνει από τη, μέσω εξαγοράς, εκβιασμών και διλημμάτων, απόσπαση της λαϊκής ψήφου. Η εμπειρία των εκλογικών αναμετρήσεων και στην Ελλάδα αυτό καταδεικνύει.
Οι φονικές βόμβες που πλήττουν τη Βαγδάτη, μαζί με τα διαμελισμένα σώματα των αμάχων, των παιδιών και των ηλικιωμένων, ξεσκίζουν και τις αυταπάτες, το μύθο της αστικής «δημοκρατίας». Η κατάρρευση του μύθου αυτού, πίσω απ' τον οποίο επιχειρούν να νομιμοποιήσουν ό,τι πιο αποτρόπαιο και εγκληματικό δημιουργούν οι καπιταλιστικές κοινωνίες, θα αποτελεί ασφαλώς ένα τεράστιο βήμα για την πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση των λαϊκών στρωμάτων.
Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ
Feeds
Ελληνες δημοσιογράφοι! 
