Ζητούσαμε να σταματήσουν οι πυρηνικές δοκιμές των ΗΠΑ (αφού η ΕΣΣΔ τις είχε σταματήσει μονομερώς) και μας απαντούσαν «όχι στα πυρηνικά, δυτικά - ανατολικά».

Καταγγέλλαμε τον Κλίντον για την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία και τον Μπους για την επίθεση στο Ιράκ και μας απαντούσαν και απαντούν για τον χασάπη Μιλόσεβιτς. Με το σύνθημα «Ούτε Σαντάμ ούτε και Μπους εμείς είμαστε με τους λαούς» καταγγέλλαμε την ευρωπαϊκή υποκρισία (νεοφιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική) και ακουμπούσαν όλες τις ελπίδες τους στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θερμοί υποστηρικτές των ίσων αποστάσεων (από τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο) μας κατηγορούσαν για καπέλωμα κοινών πορειών και παράλληλα ότι κάνουμε ξεχωριστές πορείες!!!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις και πρακτικές στο αντιπολεμικό κίνημα. Η μία που αντιμετωπίζει τον πόλεμο επιφανειακά και της αρκεί η καπιταλιστική ειρήνη και η άλλη που αποκαλύπτει ότι η ρίζα του πολέμου είναι το καπιταλιστικό σύστημα και πιο συγκεκριμένα η ιμπεριαλιστική εκδοχή του. Οπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Η ειρήνη που γεννά τον πόλεμο...».