ΒΑΘΙΑ ΓΚΡΙΖΕΣ "ΘΕΩΡΙΕΣ" | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΒΑΘΙΑ ΓΚΡΙΖΕΣ "ΘΕΩΡΙΕΣ"

Αραγε, σε ποια δημοκρατία ζούμε; Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας από την κυβέρνηση Σημίτη, υπακούει σε κάποιες δημοκρατικές αρχές και κανόνες ή γίνεται εν ονόματι κάποιων "εθνικών στόχων" στους οποίους οι πάντες και τα πάντα πρέπει αναντίρρητα να υποτάσσονται; Πού οδηγεί το δίλημμα που προβάλλεται από κυβερνητικά χείλη "ή εμείς ή το χάος και η αταξία"; Τι δείχνει η πρωτοφανής αδιαλλαξία των εκσυγχρονιστών απέναντι σε όλα τα λαϊκά αιτήματα και η πάση θυσία καθυπόταξη και το τσάκισμα κάθε αγώνα, κάθε κλάδου των εργαζομένων που τολμά να σηκώσει το κεφάλι; Από πότε οι διεκδικήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων αποτελούν "έμπρακτη αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού"; Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή όταν τα δημοψηφίσματα, η έκφραση δηλαδή της λαϊκής ετυμηγορίας, αναγορεύονται ως "οχλοκρατικές εκδηλώσεις"; Τι σημαίνει η απαίτηση των κυβερνώντων τα κόμματα της αντιπολίτευσης να στοιχίζονται πίσω τους και ειδικά το ΚΚΕ να συμμορφωθεί, αλλιώς, ελάχιστα το κρύβουν, τίθεται εκτός νομιμότητας;

****

Αυτά είναι ορισμένα από τα εύλογα όσο και καυτά και κρίσιμα ερωτήματα που έρχονται με ένταση στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα εξαιτίας της κυβερνητικής δράσης και συμπεριφοράς σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ερωτήματα που δεν τα βάζουν μόνο οι κομμουνιστές αλλά άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα, άνθρωποι που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες και απόψεις. Ερωτήματα που αποκτούν άλλη διάσταση αν εξεταστούν κάτω "από το φως" δηλώσεων και τοποθετήσεων κυβερνητικών στελεχών, οι οποίες εμφορούνται όχι απλά από τη συνήθη αλαζονεία των κυβερνώντων, αλλά ανοίγουν επικίνδυνους και σκοτεινούς δρόμους που παραπέμπουν σε αντιδημοκρατικά και φασιστικά καθεστώτα.

Δυστυχώς δεν πρόκειται για αντιπολιτευτική υπερβολή ή για εφευρήματα των κομμουνιστών. Η φρασεολογία, τα επιχειρήματα, γενικότερα η προπαγάνδα αρκετών μελών της κυβέρνησης, θυμίζουν εποχές της χούντας. Αλήθεια, τι σημαίνει η αναβίωση από κυβερνητικά στελέχη (Πάγκαλος) του όρου "οχλοκρατία", βαφτίζοντας έτσι κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας και αντίστασης στην αντιλαϊκή λαίλαπα ή ακόμα και το δημοκρατικό αίτημα για δημοψήφισμα; Από πού είναι βγαλμένα τα περί "κόκκινης" τρομοκρατίας ή ιδεολογικής τρομοκρατίας των μειοψηφιών που αναμασά κάθε τόσο ο επικεφαλής της περιβόητης κυβερνητικής Επιτροπής Διαχείρισης Κρίσεων, υπουργός Αλ. Παπαδόπουλος; Το κυβερνητικό δόγμα ότι "κανένας νόμος δεν αλλάζει, μόνο εφαρμόζεται" τι σχέση έχει με τον κοινοβουλευτισμό, στο όνομα του οποίου τάχα "πίνουν νερό"; Τι σημαίνει, άραγε, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όχι μόνο δίνει το "πράσινο φως" και καθαγιάζει τη δράση των δυνάμεων καταστολής κατά των μαθητικών κινητοποιήσεων αλλά και εγκαλεί στην τάξη δημοσιογράφους που αποκαλούν "τις δυνάμεις για τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης" ως δυνάμεις καταστολής; Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα για τον τόπο όταν το ίδιο το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ αποκαλεί τους μαθητές που αγωνίζονται, ως "βίαιους διώκτες της κοινωνικής ομαλότητας", ενώ ταυτόχρονα καλεί τη "μεγάλη πλειοψηφία" να "αφυπνιστεί και κινητοποιηθεί"! Από πού και ως πού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι εκφραστής της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και γιατί "πρέπει" κάθε νομοθετικό αντιλαϊκό τερατούργημά της να γίνεται αποδεκτό χωρίς "να ακούγεται τσιμουδιά";

****

Δεν μπορεί τέτοιες τοποθετήσεις και γκρίζες θεωρίες να μην προκαλούν προβληματισμό και βαθιά ανησυχία σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, σε κάθε δημοκράτη και πατριώτη. Οποτε ο ελληνικός λαός έχει βρεθεί μπροστά σε τέτοιου είδους μαύρη προπαγάνδα το 'χει πληρώσει και μάλιστα ακριβά, πρώτα και κύρια όσοι επιμένουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται. Χρειάζεται, μάλλον, να επισημανθεί εδώ, η ξεχωριστή ευθύνη των διανοουμένων, των ανθρώπων των τεχνών, των πανεπιστημιακών και άλλων κοινωνικών κατηγοριών, που οφείλουν να υψώσουν φωνή αντίστασης απέναντι σε τέτοια επικίνδυνα φαινόμενα για τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη, ιδιαίτερα σημαντική διάσταση. Η κυβέρνηση Σημίτη αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμα απέναντι στο διογκούμενο ρεύμα δυσαρέσκειας και οργής, όση υποστήριξη κι αν έχει - και πράγματι τέτοια υποστήριξη καμία κυβέρνηση δεν είχε ποτέ - από το σύνολο των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, από ξένα κέντρα, από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δεν μπορεί εσαεί να κρατά τις αγωνίες και τους αγώνες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων κάτω από ένα καθεστώς βίας και τρομοκρατίας και να επιβάλει την αντιλαϊκή πολιτική της διά πυρός και σιδήρου. Εχει αποδειχθεί περίτρανα, ότι μπορεί να μην έχουν οι αγώνες των εργαζομένων τις κατακτήσεις που επιδιώκουν, αλλά η λαϊκή οργή διαρκώς όλο και διευρύνεται, αναζητεί τρόπους διοχέτευσής της σε πιο σκληρούς και αποτελεσματικούς αγώνες και τελικά θα παρασύρει στο πέρασμά της κάθε σιδηρόφρακτο μπλόκο.

****

Οι βαθιά γκρίζες θεωρίες που ξέθαψαν από αλήστου μνήμης εποχές τα κυβερνητικά στελέχη, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποδεικνύουν το φόβο τους απέναντι στο λαό που ασφυκτιά και υποφέρει κάτω από το ζυγό της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Ταυτόχρονα, βέβαια, οδηγούν την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου στη "ζώνη του λυκόφωτος", γεγονός που τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολλών. Αποδεικνύουν όμως και κάτι ακόμα: Οι εκσυγχρονιστές κυβερνώντες είναι ανιστόρητοι, επιμένουν να μη διδάσκονται από την ιστορία. Είναι καταδικασμένοι, λοιπόν, όχι απλά να καταρρεύσουν, αλλά να φύγουν νύχτα, για να μπορέσουν να γλιτώσουν από τη λαϊκή οργή.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ