Χιλιάδες. Για άλλη μια φορά. Για πολλοστή και συνεχόμενη, τους μήνες που οι μαθητές ενσαρκώνουν στους δρόμους τους εφιάλτες της άρχουσας τάξης και των υποτακτικών της. Για πολλοστή και συνεχόμενη δείχνουν σε ποιους πραγματικά και δικαιωματικά ανήκουν οι δρόμοι αυτής της πόλης. Οχι στους γιάπηδες φίλους του Αβραμόπουλου. Οχι στην "Αττικό Μετρό" - "ούμπερ άλες" - που φτιάχνει το μετρό των βορείων προαστίων. Αλλά στους ανθρώπους που μοχθούν στα σπλάχνα και τις αρτηρίες της. Στους φοιτητές που πλημμυρίζουν τα βιβλιοπωλεία και τις σχολές του κέντρου της, στους μαθητές που στύβονται στα φροντιστήρια και υπόκεινται σε συνεχή απόπειρα λοβοτομής στα σχολεία που έφτιαξαν για την εργατική τάξη, αλλά που ενάντια σε κάθε πρόβλεψη του συστήματος ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ! Στους άνεργους. Στους παλιούς αγωνιστές που θυμούνται στα Προπύλαια, πολύ πριν τα ΜΑΤ, τους ναζί και τους στρατιώτες του Σκόμπυ.

Ολοι αυτοί μαζεύτηκαν και πάλι χτες στα Προπύλαια να βροντοφωνάξουν για άλλη μια φορά "ΟΧΙ"! Εστησαν την πιο ελπιδοφόρα γιορτή σε μια πόλη που φαινομενικά δείχνει παραιτημένη. Αλλά δεν είναι! Και δεν μπορούν ποτέ να την κάνουν έτσι, όσο αυτοί που την κατοικούν δηλώνουν έτσι την αξιοπρέπειά τους.

Χτες, βλέποντας την Πανεπιστημίου γεμάτη προκηρύξεις, την ατμόσφαιρα γεμάτη μουσικές, τους μαθητές σε μεγάλες παρέες αγκαλιασμένες να πιάνουν θέση στη συγκέντρωση, τα σχολεία των ανατολικών συνοικιών να εμφανίζονται από τον ορίζοντα της λεωφόρου από την κατεύθυνση του Συντάγματος, τα πηγαδάκια της διανόησης που δεν αρνείται τη βαριά αγωνιστική της ιστορία, ένιωθες πως ήσουν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της γιορτής. Ανακάλυπτες μάλιστα πως αυτή η πόλη έχει και ουρανό. Και πού και πού έριχνες και καμιά ματιά χαμογελώντας προς το μέρος του.

Στο ξεκίνημα της πορείας. Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου προς Ομόνοια. Μια στιγμή απλή. Ποτέ τα ΜΑΤ δε θα ταιριάξουν δίπλα στην παλιά τυπογραφική μηχανή της Στοάς του Βιβλίου. Ποτέ η καταστολή δεν υπέταξε κανέναν. Και η καταστολή είναι η μόνη τους "προσφορά" στην ανθρωπότητα.