Η πολιτιστική ...ασφυξία ολοκληρώνεται στο Πάρκο Ελευθερίας, με θύματα, όχι μόνο το πράσινο, που εξαφανίζεται πλέον οριστικά, αλλά και τον ίδιο τον πολιτισμό, για χάρη, δήθεν, της προαγωγής του οποίου συντελείται η καταστροφή.

Τα ογκώδη ...μεγαλοϊδεατικά οικοδομήματα που "οραματίστηκε" ο Χρ. Λαμπράκης και απόλαυσαν, ήδη, σε μακέτες ο πρωθυπουργός, αλλά και οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλος και Δ. Μπέης - οι οποίοι έτρεξαν ως ταπεινοί προσκυνητές στο ναό του πατριάρχη - το μέγαρο, η βιβλιοθήκη, το συνεδριακό κέντρο, η όπερα, το γκαράζ και, ποιος ξέρει τι άλλο, θάβουν οριστικά το πάρκο, τώρα και με τις ευλογίες του ΣτΕ. Και ετοιμάζουν αίθουσες ...τέχνης, στις οποίες δε θα δεσπόζουν τα έργα τέχνης, αλλά τα κοσμήματα και η υψηλή ραπτική των κυριών, που θα τα χαζεύουν μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι.

Η πρόοδος των έργων αποδεικνύει και κάτι ακόμα: Πως ούτε για το λεπτό στρώμα χώματος και χαμηλού πράσινου που θα κάλυπτε το τσιμέντο φαίνεται να μένει πια χώρος, καθώς το τσιμέντο των υπόγειων εγκαταστάσεων ανεβαίνει ψηλότερα από την επιφάνεια του εδάφους. Δεν έχει άδικο ο Λεων. Αυδής, όταν λέει ότι σκόπιμα απαξιώνονται οι δημόσιοι χώροι, ώστε ο κόσμος να συμφωνήσει ή να ανεχτεί την καταστροφή τους, με το πλαστό δίλημμα ότι θυσιάζονται για ευγενικό σκοπό. Κι ας ήταν δυνατόν, όλα αυτά να γίνουν αλλού, αλλιώς. Αλλά τελικά - ανάμεσα στο πράσινο και το τσιμέντο - τι είναι καλύτερο;