Οι ποταμοί δακρύων που χύνονται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ΜΜΕ, λίγες ώρες πριν από τον «προληπτικό» πόλεμο κατά του Ιράκ, δεν αφορούν τα αθώα θύματά του... Ο θρήνος και ο κοπετός τους έχει να κάνει με τον «παραγκωνισμό» του ΟΗΕ, τη «χαμένη ενότητα» της ΕΕ ή το αγεφύρωτο ενδοατλαντικό ρήγμα... Με άλλα λόγια, αυτό που καίει τους Ευρωπαίους εταίρους - «φιλειρηνιστές» δεν είναι το επαπειλούμενο ματοκύλισμα του ιρακινού λαού, αλλά οι ...«όροι και οι προϋποθέσεις» για την «επιβίωση» του δικού τους «οικοδομήματος» στο νέο καθεστώς παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.

Απύθμενη υποκρισία κρύβεται πίσω από τις θλιμμένες λέξεις για την «εκτέλεση» του ΟΗΕ από τις ΗΠΑ. Οι αρχές, πάνω στις οποίες κτίστηκε ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ (εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, αυτοδιάθεση των λαών, μη χρήση βίας, κ.ο.κ.), αποτελούν χτυπητό «αναχρονισμό» στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που, φυσικά, δε θέλει σύνορα, «εθνικά συμφέροντα» κλπ. Πάντα ο ΟΗΕ αντανακλούσε το συσχετισμό δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, ο οποίος τώρα βρίσκεται μπροστά σε νέα «αναμόρφωση», γεγονός, που, αργά ή γρήγορα, θα αποτυπωθεί και στο «νέο» Συμβούλιο Ασφαλείας... Αυτό ακριβώς φοβούνται οι «Γαλλογερμανοί», που βλέπουν να χάνουν ένα ισχυρό εργαλείο, μέσω του οποίου πρόσφεραν νομιμότητα στις δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ (και δικές τους) μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στη λεία των πολέμων...

Η διεθνής «αταξία» και «αβεβαιότητα», εξάλλου, είναι συνειδητή επιλογή των ΗΠΑ, προκειμένου να δικαιολογήσουν την παγκόσμια τάξη που θέλουν να επιβάλουν, όπως και το ρόλο τους ως παγκόσμιου χωροφύλακα, δικαστή, κ.ο.κ. Οι λαοί όμως δεν αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες δουλείας και σφαγής. Θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στον ιμπεριαλισμό, που γεννά πολέμους και πείνα.