Τα κίνητρα παραμένουν, για πολλούς «αναλυτές», ένα μυστήριο... Αραγε, τι κινεί τη συνεχώς, όπως διαφαίνεται, αυξανόμενη και απροκάλυπτη επιθετικότητα της νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπό το «βρέφος» Μπους; Οχι μόνο προς τη Ρωσία, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και την Κίνα αλλά κάποιες στιγμές και απέναντι στους φίλους και συμμάχους Ευρωπαίους;

Σύμφωνα με κάποιους, το «βρέφος» Μπους ή, καλύτερα, το επιτελείο Μπους, που πραγματικά διοικεί τις ΗΠΑ, είναι διατεθειμένο να παίξει «σκληρό παιχνίδι», υιοθετώντας έναν «νέο ρεαλισμό» όσον αφορά στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, όπως έσπευσαν να αποδώσουν κιόλας το χαρακτηρισμό.

Ομως, τι είδους είναι αυτός ο «νέος ρεαλισμός», που κοντεύει να καταστήσει την οικουμένη «αιχμάλωτη του τρόμου»; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ του «βρέφους» Μπους «αναβάθμισαν» την Κίνα από «στρατηγικό εταίρο» σε «ανταγωνιστή» και προσβλέπουν να αντεπεξέλθουν στην «επιτακτική ανάγκη να πολεμήσουν και να νικήσουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο», φωτογραφίζοντας ολοκάθαρα την Ασία ως το μελλούμενο πολεμικό πεδίο. Οι τόνοι, ειδικά ως προς την Κίνα, από την πρώτη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησης από τον Μπους, ανεβαίνουν σταδιακά αλλά πολύ επικίνδυνα. Μέχρι στιγμής η κινεζική ηγεσία διατηρούσε την ψυχραιμία της. Ομως, το πρόσφατο περιστατικό με το κατασκοπευτικό αεροπλάνο των ΗΠΑ μάλλον καταδεικνύει ότι η Κίνα αρχίζει «σταδιακά» να χάνει την ψυχραιμία της. Και αν «ξυπνήσει ο δράκος», τότε...