Στις μέρες μας ζούμε την προσπάθεια εξασφάλισης και εδραίωσης της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας. Παρακολουθούμε επίσης την πολύ προσεκτική και μεθοδική προσπάθεια της Ουάσιγκτον, να δημιουργήσει τους απαραίτητους για τη διαιώνιση της «νέας τάξης» μηχανισμούς καταστολής.

Η «νέα τάξη» οικοδομείται με βία και όπλα. Το ΝΑΤΟ υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ έχει ήδη αναλάβει τον ρόλο του. Δημιουργεί «κρίσεις» και σπεύδει να τις διαχειριστεί δημιουργώντας στρατιωτικά προγεφυρώματα στα «πλευρά» πιθανών μελλοντικών αντιπάλων. Η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία είναι το χαρακτηριστικότερο, μέχρι τώρα παράδειγμα, αυτού του «νέου» ΝΑΤΟικού ρόλου. Πολλοί είναι αυτοί που βάσιμα εκτιμούν ότι στο μέλλον θα παρακολουθήσουμε αυτό το «έργο» και σε άλλα σημεία του πλανήτη όπου η Ουάσιγκτον θεωρεί ότι μπορεί να αμφισβητηθεί το οικοδόμημα της ιμπεριαλιστικής τάξης.

Πέρα όμως από τον στρατιωτικό βραχίονα επιβολής, η «νέα αμερικανική τάξη» έχει ανάγκη και από κάτι «βαθύτερο». Κάτι περισσότερο «κοντά» ή περισσότερο «επάνω» στον πολίτη της «παγκοσμιοποίησης». Οι μηχανισμοί χειραγώγησης που έχουν αναπτυχθεί στον υπερθετικό βαθμό, είναι το ένα απαραίτητο σκέλος αυτής της προσπάθειας. Το δεύτερο σκέλος παραμένει η αστυνομία, με αποστολή τη διατήρηση της τάξης. Της «νέας ιμπεριαλιστικής τάξης».

Η αμερικανική «μητρόπολη» αξιοποιώντας την κυριαρχία της, επιδιώκει να διασυνδεθεί και να θέσει υπό τον άμεσο έλεγχό της τους μηχανισμούς «Δημόσιας Τάξης» των «συμμάχων» και «φίλων» της. Για να δικαιολογηθεί και να «νομιμοποιηθεί» αυτή η προσπάθεια, απαραίτητος ήταν ένας εχθρός, ο οποίος είτε ήταν εύκολο να υποδειχτεί είτε, απλώς δημιουργήθηκε: Η αντιμετώπιση της Διεθνούς τρομοκρατίας, λοιπόν, αποτελεί τον μείζονα στόχο της αμερικανικής πολιτικής. Με την προβολή αυτής της ακαθόριστης «ανάγκης», η Ουάσιγκτον δημιουργεί με διακρατικές Συμφωνίες περί Αστυνομικής Συνεργασίας, έναν τεράστιας ισχύος και έκτασης ιστό καταστολής. Καταστολής, όσων και όποιων, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη αμφισβητήσουν ή σκεφτούν να αμφισβητήσουν, το νέο οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης. Με άλλα, πιο απλά λόγια, οι μηχανισμοί δημόσιας τάξης των χωρών που βρίσκονται υπό την αμερικανική κυριαρχία, υποχρεούνται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της μητρόπολης και να αναλάβουν υπεργολαβικά το «έργο» που η Ουάσιγκτον αναθέτει προκειμένου να διαιωνίσει την κυριαρχία της.

Μέσα σε αυτή τη λογική είναι η «περίφημη» Συμφωνία περί Αστυνομικής Συνεργασίας την οποία διαπραγματεύονται τους τελευταίους μήνες Αθήνα και Ουάσιγκτον. Οι αμερικανικές απαιτήσεις είναι τέτοιες που η κυβέρνηση δε θα μπορούσε να τις εμφανίσει προεκλογικά. Αλλά οι Αμερικανοί έχουν και υπομονή και «κατανόηση» αφού έχουν λάβει διαβεβαιώσεις ότι η ελληνοαμερικανική αστυνομική συνεργασία, όχι μόνο θα «εμβαθυνθεί» αλλά και θα θεσμοθετηθεί.

Ενα ακόμη παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο υφαίνεται αυτός ο παγκόσμιος ιστός καταστολής, αποτελεί η ελληνοτουρκική συμφωνία περί αστυνομικής συνεργασίας η οποία υπογράφηκε πρόσφατα, ως αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού διαλόγου για θέματα «χαμηλής πολιτικής». Το ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση, βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση προσαρμόζεται στη «γενικά αποδεκτή αρχή» ότι ακόμη και ένας ολόκληρος λαός, οι Κούρδοι, μπορεί να χαρακτηριστούν τρομοκράτες, μια που η ύπαρξή τους και ο αγώνας τους δημιουργεί κάποια προβλήματα σε τμήμα του οικοδομήματος της παγκόσμιας τάξης.