Ο σεισμός της 7-9-1999 είχε πάνω από 140 νεκρούς και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν εργατοϋπάλληλοι σε χώρους εργασίας (ΡΙΚΟΜΕΞ, ΦΟΥΡΛΗΣ, ΦΑΡΑΝ, ΒΙΟΚΥΤ κλπ.) τόνισε ο Γιάννης Σταυρόπουλος, εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ.

Για άλλη μια φορά, με τραγικό τρόπο αναδείχτηκε η απαράδεκτη κατάσταση των εργασιακών χώρων. Κτίρια αυθαίρετα και ακατάλληλα, ευάλωτα, καταπονημένα, χωρίς να έχουν καμιά αντισεισμική θωράκιση, ετοιμόρροπα, με παράνομες επεκτάσεις που σηκώνουν τεράστια φορτία. Κτίρια ακατάλληλα να αντεπεξέλθουν στην κόπωση από τους κραδασμούς που προκαλούνται από την παραγωγική διαδικασία. Διαπιστώθηκε η έλλειψη ή κατάληψη των διαδρόμων και των αναγκαίων κλιμακοστασίων για εύκολη διαφυγή σε περιπτώσεις κινδύνου.

Ακόμη πιο σοβαρά είναι τα ζητήματα με τις επικίνδυνες βιομηχανίες που γειτνιάζουν μεταξύ τους ή με κατοικημένες περιοχές, χωρίς επαρκείς αποστάσεις ασφαλείας. Αναφέρουμε βιομηχανίες εκρηκτικών, τοξικών κλπ., που είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο Λεκανοπέδιο και αλλού. Η εργοδοτική καπιταλιστική ασυδοσία αποτυπώνεται όχι μόνο στον εργασιακό χώρο. Εκδηλώνεται στις αυθαίρετες χρήσεις γης, στις επιπτώσεις στο ευρύτερο περιβάλλον.

Με το σεισμό αναδείχτηκε άλλη μια φορά ότι λείπει από τους εργαζόμενους η πληροφόρηση, απουσιάζει η δημοκρατία από τους χώρους εργασίας. Οχι μόνο πριν από το σεισμό, αλλά μέχρι και σήμερα, μήνες μετά το σεισμό, μεγάλο τμήμα εργαζομένων - κυρίως εκεί που απουσιάζει ο συνδικαλισμός - δεν έχουν καμιά επαρκή πληροφόρηση για την κατάσταση των εργασιακών εγκαταστάσεων.

Οι παραπάνω αναφορές δείχνουν ότι αιτία της κατάστασης είναι η κυρίαρχη λογική του μέγιστου δυνατού κέρδους. Αυτό στον καπιταλισμό είναι η πρώτη βασική επιδίωξη. Ολα τα υπόλοιπα έρχονται «δεύτερα». Καπιταλιστές και κυβερνήσεις χρόνια τώρα συμπορεύονται. Αυτό εξηγεί την ασύδοτη συμπεριφορά και δράση, την έλλειψη μηχανισμών προληπτικού ελέγχου, την αναποτελεσματικότητα των όποιων κανόνων και ρυθμίσεων.

Το ταξικό εργατικό κίνημα σταθερά και μόνιμα χρειάζεται δράση που να συνδυάζει την απαίτηση για προστασία των εργαζομένων με αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης. Σεισμοί θα ξαναγίνουν. Δεν είναι όμως μοιραίο να γίνουν καταστροφές και να υπάρχουν θύματα.

Ο αγώνας για αντισεισμική θωράκιση των χώρων όπου ζει, κινείται και εργάζεται η εργατική τάξη αξίζει τον κόπο. Διεκδικούμε ένα αξιόπιστο πλαίσιο παρεμβάσεων και ελέγχων, που θα παίρνει υπόψη όχι μόνο τον αντισεισμικό κανονισμό και τη στατική επάρκεια των κτιρίων, αλλά θα τα συνδυάζει με το πλαίσιο υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων και με τις οδηγίες Σεβέζο ΙΙ για τα βιομηχανικά ατυχήματα μεγάλης έκτασης. Διεκδικούμε ο έλεγχος να γίνεται από μεικτές επιτροπές με αποφασιστικές αρμοδιότητες και με τη συμμετοχή των συνδικάτων.

Σημαντικό επίσης μέτρο είναι η κατοχύρωση της πρόσβασης στην πληροφόρηση για την κατάσταση των κτιρίων των εργασιακών χώρων. Χρειάζεται να αποκτηθεί μια πλήρης εικόνα χωρίς περιορισμούς και από τη Βουλή και από τα κόμματα και από τους ΟΤΑ και κυρίως από τους εκπροσώπους των εργαζομένων και από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Να υπάρξει χρονοδιάγραμμα για έλεγχο εργασιακών εγκαταστάσεων με βάση τον αριθμό των απασχολούμενων, το βαθμό επικινδυνότητας, την ηλικία του κτιρίου, τις φθορές του, το είδος της παραγωγικής διαδικασίας, τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται και το τελικό προϊόν.

Εμείς θέλουμε τον εργαζόμενο πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Οι δικοί μας στόχοι δε χωράνε στη μιζέρια και την παθητικότητα. Για τη δημοκρατία, την πρόοδο, για εργατικά δικαιώματα, αλλά και για την αντισεισμική θωράκιση, χρειάζεται συλλογική δράση για πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Και φυσικά, το εργατικό κίνημα διεκδικεί πλήρη μισθολόγιο και ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων που έχασαν λόγω του σεισμού την εργασία τους.

Αυτοί οι στόχοι μπορούν να αποτελέσουν - και αποτελούν - τη βάση συσπείρωσης του ταξικού εργατικού κινήματος.