ΗΤΑΝ εδώ και 67 χρόνια, τη νύχτα της 27ης προς 28η του Φλεβάρη 1933, που ξεσπούσε φωτιά στο κτίριο του γερμανικού Ράιχσταγκ. Ο Γκέμπελς από την πρώτη κιόλας στιγμή έσπευσε να μεταδώσει με το ραδιόφωνο την είδηση ότι είχε πιαστεί ένας εμπρηστής. Ο Ολλανδός κομμουνιστής Βάντερ Λούπε κι ότι πάνω του είχε βρεθεί ένα βιβλιάριο μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας.

ΣΤΙΣ μέρες που ακολούθησαν, ο Γκέριγκ - υπουργός των Εσωτερικών - προχωρούσε περισσότερο και με δήλωσή του έλεγε πως ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ήταν έργο του ΚΚΓ και ότι η πράξη αυτή είχε τάχατες στόχο να δώσει το σύνθημα μιας ένοπλης εξέγερσης! Οι χιτλερικοί χρησιμοποίησαν τότε τον εμπρησμό για να εξαπολύσουν ένα απίστευτο τρομοκρατικό όργιο εξόντωσης κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και σε πρώτη γραμμή των κομμουνιστών.

ΟΙ προοδευτικοί, οι δημοκράτες κι οι αντιφασίστες διανοούμενοι στην Ευρώπη ξεσηκώνονται και μαχητικά απαντάνε στο όργιο αυτό αίματος και τρομοκρατίας, που έχει εξαπολυθεί στη Γερμανία. Είναι μια ευρωπαϊκή αντιφασιστική αντεπίθεση για να σταματήσουν τα μαζικά εγκλήματα, που σχεδιάζουν οι χιτλερικοί. Τότε ιδρύθηκε η Διεθνής Αντιχιτλερική Επιτροπή, που προεδρείο έχει τις κορυφές της παγκόσμιας διανόησης: Αϊνστάιν, Πολ Λανζεβέν και τον Αγγλο λόρδο Μέρλεϊ.

ΣΤΗ γενική αυτή αντιχιτλερική κινητοποίηση, η χώρα μας έχει το δικό της τιμητικό μερίδιο, καθώς και στην Ελλάδα ιδρύεται Αντιχιτλερική Επιτροπή, την οποία συγκροτούν τα πιο μεγάλα και πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής διανόησης, όπως του Δ. Γληνού, του Αλ. Σβώλου, του Ν. Καρβούνη, του Κ. Βάρναλη, του Χρ. Ευελπίδη, του Β. Γεωργίου, του Ηλ. Τσιριμώκου, της Μαρίας Σβώλου, του Στρατή Σωμερίτη και πολλών άλλων.

ΣΤΙΣ 19 του Δεκέμβρη 1933, μέρα που είχε καθοριστεί για παγκόσμιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη σκηνοθετημένη δίκη της Λιψίας, για μια παρέμβαση σωτηρίας διάσωσης των αθώων θυμάτων, η Ελληνική Αντιχιτλερική Επιτροπή έστειλε διαμαρτυρία, που την είχαν υπογράψει τα πιο γνωστά ονόματα.

ΣΤΗ διαμαρτυρία τους μεταξύ άλλων υπογράμμιζαν: «... Διαμαρτυρόμεθα με όλην μας την δύναμιν διά την καταβληθείσαν προσπάθειαν της ενοχοποιήσεως αθώων. Αποκρούομεν εκ βαθέων το επιχείρημα του εισαγγελέως ότι εφόσον δεν υπάρχουν αποδείξεις ενοχής, πρέπει να ισχύσει η ένδειξις του ότι η πυρπόλησις ήτο συμφέρουσα δια το κόμμα, εις το οποίον οι κατηγορούμενοι ανήκουν πιστεύοντες στερρώς, ότι η πυρπόλησις του Ράιχσταγκ μόνον το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ημπορούσε να ωφελήση, παρέχουσα εις αυτό δικαιολογίαν δια την απηνή δίωξιν των πολιτικών αντιπάλων του...».

ΔΥΟ μέρες πριν από την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου της Λιψίας, το γραφείο της ελληνικής Αντιχιτλερικής Επιτροπής έστειλε στον πρόεδρο του δικαστηρίου το εξής τηλεγράφημα: «Εκπρόσωποι ελευθέρας ελληνικής σκέψης διαμαρτυρόμεθα δια σκηνοθεσίαν δίκης Λιψίας, αξιούμεν άμεσον απελευθέρωσιν Τόργκλερ, Δημητρόφ, Τάνεφ, Ποπόφ. Δια την ελληνικήν επιτροπήν: Ευελπίδης, Θεοδωροπούλου, Γεωργίου, Καρβούνης, Νικήτας».

Σ' ΑΥΤΗΝ ακριβώς την περίοδο βγαίνει στα ελληνικά «Η καστανή βίβλος». Την επιμέλεια αλλά και τον πρόλογο έγραψε ο Νίκος Καρβούνης, για την οποία με αξίωση των χιτλερικών ασκήθηκε δίωξη κατά του Καρβούνη και έγινε δίκη που μετατράπηκε σε αντιφασιστική μάχη με τα όσα αποκαλυπτικά για τα χιτλερικά εγκλήματα έφερνε στο φως το σημαντικό αυτό βιβλίο.

ΟΙ «ΝΕΟΙ Πρωτοπόροι» από όπου και αντλούνται τα σχετικά στοιχεία, ολοκληρώνουν την αναφορά τους στη δίκη της Λιψίας και τις ελληνικές διαμαρτυρίες υπογραμμίζοντας την ανάγκη της άγρυπνης αγωνιστικής κινητοποίησης. «... Οι εργαζόμενοι, οι διανοούμενοι, κάθε τίμιος άνθρωπος, πρέπει να ενισχύσουν την Αντιχιτλερική Επιτροπή στο έργο της...».

«ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ μέρος μαζικά στις συγκεντρώσεις, βροντοφωνάζοντας τη διαμαρτυρία τους για τα χιτλερικά, φασιστικά εγκλήματα, εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στα θύματα του χιτλερισμού και διαδίδοντας σε πλατύτατο κύκλο όλα τα αποκαλυπτικά έντυπα για τα χιτλερικά εγκλήματα - προπάντων την "Καστανή Βίβλο". Οσο κι αν η δίκη - της Λιψίας - τελείωσε, είναι απόλυτη ανάγκη να πληροφορηθεί κάθε τίμιος άνθρωπος το ποιόν αυτών των ανθρώπων, που εσκηνοθέτησαν μια φωτιά για να δικαιολογήσουν το ομαδικό ξεπάστρεμα εκείνων που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή για ν' απελευθερώσουνε τη Γερμανία από τον αιματοβαμμένο μπαλτά του φασισμού...».

ΑΛΛΑ ας γυρίσουμε στην αίθουσα του Αυτοκρατορικού Δικαστηρίου της Λιψίας, όπου ο Γκεόργκι Δημητρόφ, ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ.) θαρραλέως και αταλάντευτος, μπροστά στις απειλές των ναζιστών, υπερασπίζεται με πάθος τις αρχές της ΚΔ και βροντοφώναξε στους διώκτες του πως αυτοί οι ίδιοι έκαψαν το Ράιχσταγκ. Εγινε έτσι ο πραγματικός κατήγορος του φασισμού.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ σ' όλο τον κόσμο και στη χώρα μας παρακολούθησαν με κομμένη ανάσα τη συγκλονιστική δίκη της Λιψίας. Και χάρηκαν όταν το λιοντάρι εκείνης της δίκης, ο Δημητρόφ μαστίγωσε ανελέητα και ταπείνωσε τον κυνικό ψεύτη, τον Γκέριγκ και τη χιτλερική δικαιοσύνη. Ο γίγαντας Δημητρόφ, όπως τον έζησαν και τον θυμούνται οι αγωνιστές, όπως τον έχει απαθανατίσει το λαϊκό μας τραγούδι.