Φυσικά και μόνο το γεγονός ότι κατά κανόνα, οι επικεφαλής της σταυροφορίας ήταν πάντα (και, κατά κανόνα, δεν παύουν να διαβεβαιώνουν ότι εξακολουθούν να είναι) διαπρύσιοι κήρυκες της «παγκοσμιοποίησης» θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψη και να κινήσει τις υποψίες μας. Αλλά και αυτό να μη μας είχε θορυβήσει, δε θα έπρεπε να μας έχει ήδη θορυβήσει η γνωστή άποψη, ήδη ηλικίας πολλών ετών, ότι για την έκρηξη των Βαλκανίων, για τις συγκρούσεις, τις αιματοχυσίες, τις καταστροφές, τα ατέλειωτα καραβάνια των προσφύγων «φταίει ο εθνικισμός»; Με άλλα λόγια, δε φταίει σε τίποτε όχι απλώς η συγκεκριμένη πολιτική, αλλά ακόμη και η ίδια η φύση ή και η απλή ύπαρξη του ιμπεριαλισμού. Δε χρειάζεται να εξαλειφθεί ο ιμπεριαλισμός ούτε καν να αποκρουστούν οι ενέργειές του. Αρκεί να εξαλειφθεί ο εθνικισμός (και δεν μπαίνουμε στο μέγα ερώτημα, αν είναι ποτέ δυνατόν να εξαλειφθεί στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας), τότε όλα θα πάνε θαυμάσια.

Και καθώς τα πράγματα εξελίσσονται, γινόμαστε ακόμη σοφότεροι. Ηδη μάθαμε ότι όποιος δέχεται να γίνει ο φορέας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, με θύμα - πιθανότατα και τον εαυτό του, π.χ. ο γνωστός μας «UCK» αυτός είναι ο καλός κήρυκας των εθνικιστικών αντιλήψεων. Οποιος δε δέχεται και, πολύ περισσότερο, αντιστέκεται σ' αυτό, ε, αυτός δεν μπορεί να είναι - είναι φανερό, δεν είναι; - παρά μόνον ο κακός.

- Εκπρόσωποι και φορείς του εθνικισμού είναι οι ξεσκολισμένοι κήρυκες της κοσμοπολιτικής «παγκοσμιοποίησης», του «παγκόσμιου χωριού», πουλημένοι - και, συνήθως, καλοπληρωμένοι - διανοούμενοι, στην υπηρεσία της Νέας τάξης, ιδιαίτερα επικίνδυνοι ακριβώς γιατί είναι γλυκομίλητοι, έχουν εκπαιδευτεί να τα λένε ωραία, ξέρουν θαυμάσια να χειρίζονται ακόμη και τον «προλεταριακό διεθνισμό», όταν αυτό βολεύει τον πραγματικό στόχο τους: Το στόχο της οργάνωσης της εμπέδωσης και της δικαιολόγησης της ιμπεριαλιστικής σκλαβιάς.

- Και εκπρόσωποι και φορείς του εθνικισμού είναι και τα θύματα αυτής της σκλαβιάς, που, τσακισμένα κάτω από τον αβάσταχτο ζυγό της εθνικής καταπίεσης, αρχίζουν να κινούν αδέξια τα παράλυτα μέλη τους, αρχίζουν να ψελλίζουν ασυνείδητα το πρώτο ανώριμο ή ακόμη και συχνά ασυνάρτητο αλφάβητο της απελευθερωτικής πάλης, βρίσκουν έμπνευση και απαντοχή στον κόσμο της πολιτιστικής ή της εκκλησιαστικοθρησκευτικής παράδοσης, παίρνοντας αργά και βασανιστικά, το δρόμο που αύριο θα οδηγήσει στην πανανθρώπινη λευτεριά.

Κανείς, ασφαλώς, δεν αγνοεί ότι οι κομμουνιστές έχουν κάνει την επιλογή τους. Δε θα ήταν κομμουνιστές, αν δεν την είχαν κάνει, αν δεν έσπευδαν πρώτα, να πάρουν μάχιμη θέση στις γραμμές εκείνων που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στην Αυτοκρατορία του Κακού έστω και ψηλαφητά, έστω και μόνο απλώς, γιατί δεν μπορούν να υπομείνουν τον ασφυκτικό και εξευτελιστικό της εναγκαλισμό.