Το ξεκίνημα της δεκαετίας, που μόλις πριν λίγο τελείωσε, βρήκε στην εξουσία τη ΝΔ με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση αυτή, υπακούοντας στις εντολές υπερεθνικών κέντρων, προχώρησε στην εφαρμογή ενός σκληρού νεοφιλελεύθερου προγράμματος, που στόχευε στην ανατροπή των λαϊκών κατακτήσεων και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν ο απόηχος στη χώρα μας της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία, που ξεκίνησε με την άνοδο στην εξουσία της Θάτσερ στη Μ. Βρετανία και του Ρήγκαν στις ΗΠΑ. Η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη έληξε κάτω από τη διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση, στα τέλη του 1993, όταν οι εκλογές έφεραν στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ.

Σ' όλο το διάστημα της μαύρης τριετίας Μητσοτάκη το ΠΑΣΟΚ χάιδευε τα αυτιά των λαϊκών μαζών, υποσχόμενο ριζική ανατροπή της πολιτικής Μητσοτάκη και λήψη φιλολαϊκών μέτρων. Αντ' αυτών, ερχόμενο στην εξουσία, διατήρησε τα βασικά πλαίσια της πολιτικής της ΝΔ πάνω στα οποία άρχισε να οικοδομεί τη δική της αντιλαϊκή πολιτική. Η διαδικασία αυτή εντάθηκε με την άνοδο στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και στην πρωθυπουργία του κ. Σημίτη και της ομάδας των «εκσυγχρονιστών». Τα πεπραγμένα της τελευταίας τετραετίας μάς δίνουν μια γεύση (πικρή) του τι πρόκειται να ακολουθήσει με μεγαλύτερη ένταση τα επόμενα χρόνια. Οπου και να κοιτάξουμε ο απολογισμός είναι θλιβερός.

Τελικά κατευθυνόμαστε (όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη), σε μια παραλλαγή του Ααερικανικού μοντέλου, που εκτός από απάνθρωπο (πάνω από 30.000.000 είναι ανασφάλιστοι), είναι και σπάταλο (αφού σε κάθε δολάριο που ξοδεύεται για την υγεία, πάνω από 30 σεντς χάνονται στη γραφειοκρατία ή όπως λέγεται χαρακτηριστικά για το «σπρώξιμο των χαρτιών»).

Είναι δε ειρωνικό ότι τη στιγμή που οι φωστήρες του εκσυγχρονισμού μάς σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση, μόλις το 10% των Αμερικανών δηλώνει ικανοποιημένο με το σύστημα υγείας, ενώ σχεδόν το 70% θα επιθυμούσε να έχει ένα δημόσιο σύστημα υγείας (παναμερικανική δημοσκόπηση της εταιρίας Roper, βλέπε V. Navarro "Dangerous To Your Health", Monthly Review Press 1993).

Στην παιδεία η κατάσταση είναι εξίσου θλιβερή. Μια αποδιοργανωμένη μέση εκπαίδευση, που σπρώχνει πολλούς μαθητές (κυρίως των φτωχών εισοδηματικά στρωμάτων) στα εκ των πραγμάτων υποβαθμισμένα ΤEΕ. Στους υπόλοιπους προσφέρεται μια μόρφωση κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και παράγει μισοκαταρτισμένους απασχολήσιμους -ανέργους, ευάλωτους στις πιέσεις του κεφαλαίου και τις αντιδραστικές κυβερνητικές επιλογές. Είναι δε χαρακτηριστική και η η σημειολογία των όρων που χρησιμοποιούνται. Δε μιλάμε πια για «Εργασία», αλλά για «Απασχόληση», που συνειρμικά παραπέμπει σε εργαζόμενους χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, χωρίς δικαιώματα, ανυπεράσπιστους στις όποιες διαθέσεις της εργοδοσίας. Η χρόνια υποχρηματοδότηση της παιδείας έχει οδηγήσει σε μια ντε φάκτο ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου ο «επιχειρηματίας καθηγητής» κυριαρχεί, προκειμένου να υπάρξει «αυτοχρηματοδότηση». Συνέπεια αυτού είναι σε πολλές επαγγελματικές σχολές οι καθηγητές να παραμελούν πλήρως τα διδακτικά τους καθήκοντα, να υποβαθμίζουν την έννοια της ακαδημαϊκής επιστημονικής έρευνας, βαφτίζοντας έρευνα απλές μελέτες καθ' υπαγόρευση ιδιωτικών επιχειρήσεων και να στήνουν παραμάγαζα τύπου «Ερευνητικών Ινστιτούτων», που τις περισσότερες φορές λειτουργούν παρασιτικά και ανταγωνιστικά μέσα στα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα που τα φιλοξενούν.

Στην εξωτερική πολιτική, από το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Ελληνες» καταλήξαμε στην πρόσφατη θέση του υπουργού Εξωτερικών ότι ο όρος «Ζωτικά Εθνικά Συμφέροντα» είναι ξεπερασμένος. Ηδη ο υπουργός Εξωτερικών με πρόσφατο άρθρο του σε αμερικανικό περιοδικό διεθνούς πολιτικής προανήγγειλε και άλλες «πρωτοβουλίες» στον τομέα αυτό. Αλλωστε μόλις πρόσφατα στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, στα πλαίσια του «εκσυγχρονιστικού ρεαλισμού» ζήτησε να μην αποκλείεται (διάβαζε να εφαρμοστεί) διζωνική συνομοσπονδία στην Κύπρο, πράγμα που θα σημάνει οριστικό θάψιμο του Κυπριακού και μετατροπή της Μεγαλονήσου σε ορμητήριο των Αμερικανών για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και των πολύτιμων κοιτασμάτων πετρελαίου. Ταυτόχρονα βάζουμε την υπογραφή μας και στοιχιζόμεθα σαν πειθήνια μαθητούδια πίσω από τις ΗΠΑ στην εγκληματική τους επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Ενώ, δε, ετοιμάζεται ο δεύτερος γύρος αιματοχυσίας, εμείς όχι μόνο δεν αντιδρούμε σε μια διαδικασία που αποσταθεροποιεί τον άμεσο περίγυρό μας και εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα, αλλά λειτουργούμε σαν διαμετακομιστικό κέντρο προώθησης των επιθετικών στρατιωτικών σχηματισμών του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα η Κεντρική Μακεδονία να μοιάζει σαν χώρα υπό κατοχή.

«Θα οικοδομήσουμε στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ», δήλωσε ο κ. Κ. Καραμανλής, μη αφήνοντας καμιά αμφιβολία για το τι μας περιμένει, σε περίπτωση νίκης της ΝΔ.

Για τα δύο άλλα μικρά λεγόμενα κόμματα, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ, δυστυχώς δεν μπορώ να αποφύγω ορισμένες απορίες για το πού στοχεύουν τελικά (παρά τις καλές προθέσεις μερικών αξιόλογων στελεχών τους). Από τις δηλώσεις ηγετικών στελεχών τους προκύπτει ότι θέλουν μείωση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ και απώλεια της αυτοδυναμίας του, προκειμένου να συνεργαστεί μαζί τους. Αν δεχθούμε ότι απορρίπτουν τις βασικές πολιτικές επιλογές του κυβερνώντος κόμματος, τότε πρέπει να μας εξηγήσουν πώς μπορούν να μιλούν για τέτοια συνεργασία χωρίς ριζική αλλαγή του ΠΑΣΟΚ. Εκτός κι αν η συνεργασία είναι τελικά αυτοσκοπός για τη συμμετοχή τους στην εξουσία. Πουθενά στην Ευρώπη η συμμετοχή μικρότερων κομμάτων σε κυβερνητικούς σχηματισμούς δεν εμπόδισε τους βασικούς κυβερνητικούς εταίρους στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής τους (βλέπε Γαλλία με το ΚΚΓ στην κυβέρνηση Ζοσπέν ή Ιταλία με τον Κοσούτα να αποσπάται από την «Κομμουνιστική Επανίδρυση» του Φ. Μπερτινότι, προκειμένου να στηρίξει την κυβέρνηση Ντ' Αλέμα).

Αρα όποιοι από μας επιθυμούμε να δούμε μια πολιτική αντίστασης και ρήξης, πραγματικά φιλολαϊκή, υπάρχει επιλογή. Ψήφο στο ΚΚΕ.