Οπως αποκαλυπτικά σημειώνει « Το Βήμα»: «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα στο τέλος του 1998 -το διάστημα για το οποίο υπάρχουν επίσημα ποσοστά για τη χώρα μας- η ανεργία στην Ελλάδα ήταν υψηλότερη από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς και από το ποσοστό των χωρών της ζώνης του ΕΥΡΩ. Η ανεργία πραγματοποίησε άλμα το 1998 φθάνοντας στο 11,3% και έφερε τη χώρα μας στη δεύτερη χειρότερη θέση της Ευρώπης, πίσω από την Ισπανία... Ωστόσο στην Ισπανία η ανεργία παρουσιάζει σταθερή μείωση τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου ο δείκτης του προβλήματος ακολουθεί συνεχώς ανοδική πορεία». Η επίτευξη λοιπόν των κριτηρίων του Μάαστριχτ, έχει σαν άμεση συνέπεια την αύξηση της ανεργίας. Βλέπετε, η ανεργία δε συμπεριλαμβάνεται στα κριτήρια σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Μία χώρα - μέλος της ΕΕ μπορεί να εισέλθει στον καπιταλιστικό παράδεισο της ΟΝΕ με απεριόριστο αριθμό ανέργων. Ενώ η ανεργία πλήττει καίρια την πρώτη παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, που είναι ο άνθρωπος, τα κέρδη της άλλης πλευράς (κεφαλαιοκράτες) σημειώνουν πραγματική έκρηξη. Για παράδειγμα, την επταετία 1991 -1997 τα επίσημα κέρδη των βιομηχάνων, παρά την κρίση, αυξήθηκαν κατά 2.556%, ενώ την ίδια περίοδο τα μεροκάματα, όπως ορίζονται από τις Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυξήθηκαν μόνο κατά 75%. Τα κέρδη της Εθνικής Τράπεζας την τελευταία 3ετία αυξήθηκαν κατά 540%, ενώ οι μισθοί των υπαλλήλων την ίδια περίοδο αυξήθηκαν μόνο 4 έως 6%. Αυτή η οικονομική πραγματικότητα έχει σαν επακόλουθο το 27% των Ελλήνων να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Πρόκειται για τις συνέπειες των «ηρωικών» προσπαθειών της κυβέρνησης, η οποία πανηγυρίζει ότι μπήκε στην ΟΝΕ «με το σπαθί της», παίρνοντας όμως εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά κεφάλια. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, εν ολίγοις, υλοποίησαν και μάλιστα «επιτυχώς» το γενικό νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Από τη μια μεριά αύξησαν τον κοινωνικό πλούτο και από την άλλη την έσχατη εξαθλίωση (pauperismus - παουπερισμός).

Νομίζουμε ότι οι θιασώτες και υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να αναρωτηθούν. Οταν ο Μαρξ μελετούσε την καπιταλιστική βαρβαρότητα, μήπως είχε μπροστά του την εικόνα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Είναι απορίας άξιο πώς ο κ. πρωθυπουργός, ανιδιοτελής εργάτης του πνεύματος, καθηγητής πανεπιστημίου, που στις προσφωνήσεις του χρησιμοποιεί το χαρακτηρισμό «σύντροφοι», για να υποδηλώσει την προσήλωσή του στα υψηλά σοσιαλιστικά ιδανικά, που μελετώντας επισταμένα τα έργα του ιδρυτή του επιστημονικού κομμουνισμού Καρλ Μαρξ, του διέφυγε ο πρόλογος από την κριτική της πολιτικής οικονομίας και η βαθυστόχαστη προτροπή του για τους διανοούμενους της εποχής του σημειώνοντας ότι: «Η σκιαγράφηση αυτή για την πορεία των μελετών μου στο πεδίο της πολιτικής οικονομίας, έχει σκοπό ν' αποδείξει μονάχα, ότι οι απόψεις μου, ανεξάρτητα από το πώς θα τις κρίνει κανείς και από το πόσο λίγο συμπίπτουν με τις συμφεροντολογικές προκαταλήψεις των κυρίαρχων τάξεων, είναι το αποτέλεσμα ευσυνείδητης και μακρόχρονης έρευνας. Στην είσοδο όμως της επιστήμης, όπως και στην είσοδο της κόλασης, πρέπει να αναγραφεί το αίτημα: Qui si convien lasciare orgni sospetto; Ogni vilta convien che qui sia morta (Εδώ πρέπει να αφήσεις κάθε υποψία, κάθε ποταπότητα, εδώ πρέπει να πεθάνεις)».

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι πρωθυπουργός, αν ποτέ του είχε έστω κάποια σχέση με την επιστήμη, έχει πάρει οριστικά διαζύγιο. Εκείνο το οποίο τον απασχολεί και για το οποίο διαρκώς κόπτεται, είναι πώς θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατίας και θα φανεί χρήσιμος στα μεγάλα αφεντικά τα οποία τον στηρίζουν. Ολα τα παραπάνω δικαιολογούν και τη δουλική ρήση την οποία εκστόμισε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, και το ανεκδιήγητο «ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών».

Οταν λοιπόν οι περιστάσεις το απαιτούσαν ο κ. Σημίτης φορούσε αριστερά την τραγιάσκα του, για να εισπράττει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, τώρα που ανέλαβε εργολαβικά από την αστική τάξη, δηλαδή την τάξη από την οποία προέρχεται, να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα, όλοι τού είναι χρήσιμοι, ακόμα και οι σκοταδιστές και παρακρατικοί.