Δε νοείται καπιταλισμός χωρίς ανεργία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δε νοείται καπιταλισμός χωρίς ανεργία

ΗΣύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Λισαβόνα, που άρχισε τις εργασίες της στις 23.3.2000 έχει ανάμεσα στα άλλα - με βάση τις διακηρύξεις - ως αντικείμενο τη δημιουργία καθεστώτος πλήρους απασχόλησης, με τη δημιουργία μέχρι το 2010, 30.000.000 θέσεων εργασίας. Η διακήρυξη αυτή είναι απατηλή. Είναι αέρας φρέσκος.

Κατ' αρχήν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την ανεργία, για να υλοποιηθούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Δηλαδή, χρησιμοποιούν την ανεργία, για να μειώσουν τον πληθωρισμό, το δημόσιο έλλειμμα και το Δημόσιο χρέος. Αυτά τα έχουμε ζήσει και δεν μπορούν να μας εξαπατούν.

Πέρα απ' αυτό δε νοείται καπιταλισμός χωρίς ανεργία. Η ανεργία χρησιμοποιείται ως μέσο για την αύξηση του ποσοστού κέρδους, που είναι ο κινητήριος νόμος της καπιταλιστικής οικονομίας. Η ανεργία πιέζει τα μεροκάματα και τους μισθούς προς τα κάτω. Οταν υπάρχουν άνεργοι έξω από το εργοστάσιο, ο εργάτης δε θέτει ζήτημα αύξησης του μεροκάματου, γιατί κινδυνεύει η ίδια η θέση εργασίας, κινδυνεύει να πεταχτεί στο δρόμο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οταν υπάρχει ανεργία απομαζικοποιούνται τα συνδικάτα. Μελέτες που έγιναν στην Ιταλία στη δεκαετία του 1980 απέδειξαν ότι όταν η απασχόληση μειώνεται κατά 1% τα μέλη των συνδικάτων μειώνονται κατά 4,4%.(Capitalism, the technological revolution and the Working class σελ. 146 Progress Publishers Μόσχα).

Αυτά δε συμβαίνουν μόνο σήμερα, αλλά απ' την αυγή του καπιταλισμού. Ο Καρλ Μαρξ στην εποχή του έγραφε ότι "η ανεργία καρφώνει τον εργάτη στο κεφάλαιο πιο γερά απ' ό,τι τα καρφιά του `Ηφαιστου, που κάρφωσαν τον Προμηθέα στον Βράχο".(Κεφ. Τόμος 1, σελ. 668, εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή").

Πέρα απ' αυτό στην εποχή μας την εποχή της τρίτης Βιομηχανικής Επανάστασης των ηλεκτρονικών υπολογιστών - μετά την πρώτη επανάσταση του ατμού και τη δεύτερη του ηλεκτρισμού- οι εργάτες θα πεταχτούν μαζικά στο δρόμο. Μελέτη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Μεταλλουργών αποφαίνεται ότι σε διάστημα τριάντα ετών οι εργαζόμενοι θα περιοριστούν μόνο στο 2% του σημερινού εργατικού δυναμικού και η παραγωγή τους θα καλύπτει τη συνολική ζήτηση (Τζέρεμι Ρίφκιν, "Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της" σελ. 66, εκδόσεις "Νέα Σύνορα"). Κατά συνέπεια το ζήτημα της ανεργίας θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.

Το εργατικό κίνημα έχει χρέος να οργανώσει την πάλη του για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, με στόχο να βάλει στην ανεργία την αστική τάξη.

Κώστας ΚΑΠΠΟΣ

Υ.Γ.

Οι επιβάτες των τρόλεϊ παραπονούνται για τις στάσεις που κάνουν οι εργαζόμενοι στον ΗΛΠΑΠ. Θα μου επιτρέψουν να τους πω ότι η αγωνιστικότητα είναι μια αξία πελώριας σημασίας. Ο αγώνας των εργαζομένων στον ΗΛΠΑΠ βοηθάει όλους μας.